Εχεις πολλούς λόγους για να θαυμάζεις την Εθνική Ισπανίας

Χάρην αστεϊσμού έγραψα στο Facebook ότι απορώ για το πως η Εθνική Ισπανίας τα καταφέρνει και έχει τόσο μεγάλες επιτυχίες, παρά την αντιπάθεια των Ελλήνων. Εχει πλάκα εδώ που τα λέμε. Διότι μένουμε σε κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία και αγνοούμε άλλα, πολύ σημαντικότερα. Θα ήταν άλλωστε προτιμότερο αντί να δηλώνουμε με τόσο πάθος την αντιπάθειά μας να κοιτάξουμε να τους μοιάσουμε σε κάποια πράγματα.

Τι έχουν οι Ισπανοί; Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα. Κατ’ αρχάς το περιβάλλον τους είναι υγιές. Εχουν το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη (και δεύτερο καλύτερο στον κόσμο μετά το ΝΒΑ). Δεν είναι μόνο ότι… ρίχνουν λεφτά, άλλωστε σίγουρα ρίχνουν λιγότερα απ’ ότι οι Ρώσοι ή οι Τούρκοι. Η απ’ όσα έριχναν οι δικές μας ομάδες την δεκαετία του ’90. Εχουν φροντίσει να φτιάξουν το προϊόν τους.

Είναι ένα πρωτάθλημα ανταγωνιστικό. Με γεμάτα γήπεδα. Με οργάνωση. Με πλάνο. Με προοπτική. Οπου κεντρικά πρόσωπα είναι οι παίκτες και τα πάντα γίνονται για να ικανοποιήσουν τον φίλαθλο. Οπου πραγματικά χαίρεσαι να τους βλέπεις.

Οπου όλοι είναι πληρωμένοι στην ώρα τους κι όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν, έχουν συνέπειες. Θυμηθείτε π.χ. που βρέθηκε η Χιρόνα και μάλιστα σε χρονιά επιτυχίας.

Οπου η Εθνική ομάδα αποτελεί την κορωνίδα. Και την συνδέουν με όλα. Και χαίρονται για τους σταρ τους που πηγαίνουν στο ΝΒΑ. Και τους στηρίζουν. Και ποντάρουν σ’ αυτούς και τους έχουν βιτρίνα.

Η Εθνική Ισπανίας και τα δικά μας χάλια

Φυσικά και υπάρχουν αντιπαλότητες στο Ισπανικό πρωτάθλημα. Και σαφώς πιο δύκολες απ’ ότι εδώ καθώς υπάρχουν και εθνικές διαφορές. Εχουν φροντίσει όμως να καταστήσουν σαφές ότι κανείς δεν βρίσκεται πάνω από το μπάσκετ.

Πόσες ομοιότητες βρίσκεται με τα… δικά μας λημέρια; Καμία, προφανώς. Σκέτη θλίψη.

Βλέπετε τη χαρά που έχουν όλοι προκειμένου να παίξουν με την Εθνική ομάδα. Να συμμετάσχουν σε μεγάλη διοργάνωση. Το χαίρονται, το διασκεδάζουν. Και είναι απόλυτα λογικό. Το κλίμα δεν είναι δηλητηριασμένο.  Το περιβάλλον δεν είναι τοξικό. Ξέρουν ότι θα έχουν μαζί τους ΟΛΟΥΣ τους Ισπανούς.

Οτι δεν θα μετράνε πόσα λεπτά παίζει ο ένας και πόσα ο άλλος.

Και κάπως έτσι ο Μαρκ Γκασόλ έγινε ο δεύτερος παίκτης (μετά τον Λαμάρ Οντομ) που κατέκτησε το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ και το Παγκόσμιο ταυτόχρονα.

Και ο Σέρτζιο Σκαριόλο που εμείς… κοροϊδεύουμε επί σειρά ετών έγινε ο πρώτος προπονητής που πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Προφανώς… κάτι κάνει κι αυτός. Κι ας μην παίζει το (δικό μας) σκεπτόμενο μπάσκετ. Με την Εθνική Ισπανίας πέτυχε όσα δεν είχαν καταφέρει πολλοί προκάτοχοί του. Τέσσερα χρυσά τους έχει δώσει… Που δεν είχαν ούτε ένα μέχρι το 2009 που ανέλαβε.

Και σε άλλα νέα, να θυμίσουμε ότι οι Ισπανοί είναι πρωταθλητές Ευρώπης σε U16 και U18 και δευτεραθλητές σε U20. Είναι προφανές ότι κάτι κάνουν σωστά. Εμείς ας μείνουμε στα όσα συζητάμε στα καφενεία περί συμπεριφοράς αντί να παραδεχόμαστε ότι περισσότερο μας εκνευρίζει ότι είναι επιτυχημένοι.

Και κάτι τελευταίο: Ηταν συνολικά το 19ο μετάλλιο της Εθνικής Ισπανίας και το ενδέκατο από το 2006 και μετά.

Επαναλαμβάνουμε… Κάτι κάνουν καλά. Δεν φροντίζουμε να το μάθουμε;

Ο Γιαννάκης στην Κίνα, οι άλλοι στο Twitter

Και κάτι τελευταίο.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν ο μόνος που βρέθηκε κοντά στην Εθνική μας ομάδα, στην Κίνα. Είχε ρυθμίσει το πρόγραμμά του ώστε να βρίσκεται εκεί στην δεύτερη φάση.

Δεν είδα κάποια άλλη… παλιά δόξα να κάνει το ίδιο. Τους είδα στο κρατικό κανάλι να μιλάνε τυπικά και να μην προτείνουν τίποτα. Και τους είδα να… λιώνουν το Twitter με γλυκανάλατα σχόλια πιο κλισέ κι από τα… κλισέ!

Και φυσικά αναφέρομαι περισσότερο σε μέλη της χρυσής γενιάς του 2005. Που εξακολουθούν να είναι μακριά απ’ όλα. Και ταυτόχρονα να μην ξεκαθαρίζουν ότι… δεν θέλουν.

Πέταξαν μια ατάκα για… τεχνοκράτη (ο Παπαλουκάς πρώτα και συμφώνησε και ο Τσαρτσαρής) και κλείσανε. Προφανώς με τον τεχνοκράτη θα ξαναφτιάξουν τα τμήματα υποδομής π.χ και θα μπει ένα πλάνο (όχι εμπορικό αλλά) δράσης.

Να είστε καλά παιδιά.

Διαβάστε όλα τα μπλογκ του συντάκτη εδω