Ο Γιάννης Πρετεντέρης θίχτηκε από τη συμπεριφορά της Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ κι αποφάσισε να προσφέρει ένα καλό μάθημα δημοσιογραφίας σε όλους.
Βεβαίως το ότι ο Πρετεντέρης δεν έπεσε στο ίδιο επίπεδο με τον (γνωστό και μη εξαιρετέο) Νίκο Μαστοράκη μπορούμε να το χρεώσουμε στα υπέρ του. Άλλωστε προτίμησε να κάνει ένα σύντομο μάθημα δημοσιογραφίας, σαφώς και χρήσιμο, σε αντίθεση με τον γνωστό τηλεοπτικό «ανακριτή» των φοιτητών του Πολυτεχνείου (πλησιάζει και η επέτειος κυρ Νίκο) που εξαπέλυσε χυδαία επίθεση,
Ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν την χαρακτήρισε «μικρή πρόστυχη Ολλανδέζα» και «κοκκινοβαμμένη ρέγγα» όπως ο Nico Mastorakis. Όμως μέσα στα μαθήματα δημοσιογραφίας, ξέχασε το βασικότερο… Διαβάζοντας το σχόλιό του, δεν είδα πουθενά το όνομα της δημοσιογράφου.
Διαβάσαμε για την «Ολλανδέζα» και την «κυρία που έγινε ρόμπα» (εξαιρετική δημοσιογραφική ανάλυση αν και από λεξιλόγιο περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον πολύπειρο Γιάννη).
Άρα λοιπόν, η «ρόμπα» (στην πρετεντέρειο διάλεκτο) έκανε ένα μεγάλο λάθος. Διότι (διαβάστε):
«Για παράδειγμα ένας κανονικός δημοσιογράφος δεν θα εγκαλούσε έναν Πρωθυπουργό ότι ψεύδεται. Αλλά θα παρουσίαζε τα εξακριβωμένα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι ψεύδεται».
Αυτό έγραψε ο Γιάννης Πρετεντέρης. Και συμφωνώ μαζί του, με αυτό το πολύ χρήσιμο δημοσιογραφικό μάθημα.
Οπότε εκτιμώ ότι όσα έχει παρουσιάσει ο Κώστας Βαξεβάνης για τον πρωθυπουργό (τα οποία προσωπικά ΔΕ ΘΕΛΩ να πιστέψω) θα πρέπει να έχουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ όλου του δημοσιογραφικού κλάδου. Μέχρι να λάμψει η αλήθεια.
Προσωπικά δεν έχω δει ΕΝΑΝ να ζητά έλεγχο και διαφάνεια επί του θέματος. Εκτός κι αν η ατάκα (μέσα στο σχόλιό του) «στη χώρα μας δυστυχώς κυκλοφορούν ακόμη αρκετοί τενεκέδες που υποδυόμενοι τους δημοσιογράφους προσποιούνται ότι ελέγχουν την εξουσία» είναι απάντηση στο παραπάνω.
Παρεμπιπτόντως τενεκέδες υπάρχουν παντού. Σε όλα τα επαγγέλματα. Και το βασικό χαρακτηριστικό του τενεκέ είναι ότι κάνει θόρυβο. Οπότε, μόνο απ’ αυτό μπορώ ν’ αναγνωρίσω πολλούς.
Ο Γιάννης Πρετεντέρης έσπευσε να κουνήσει το δάχτυλο στην «Ολλανδέζα» (είπαμε, δεν αναφέρει πουθενά το όνομά της) αλλά σε ερώτηση της Ράνιας Τζίμα περί των… ευθέων ερωτήσεων, δεν είδε, δεν άκουσε, δε ξέρει!
Παράξενο για ένα δημοσιογράφο της δικής του κλάσης κι εμπειρίας να μην είδε και να μη ξέρει κάτι το οποίο συζήτησε όλη η Ελλάδα.
Στο σχόλιό του υπάρχει και η ατάκα «διότι και ο τελευταίος κάτοχος δημοσιογραφικής ταυτότητας» που προσωπικά με άφησε έκπληκτο! Υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι στη δημοσιογραφία (όπου όλοι έχουν- υποτίθεται- ένα κοινό σκοπό) αφού μιλάμε για… τελευταίο κάτοχο.
Σε κάθε περίπτωση, διαθέτω μόνο 32 χρόνια στη δημοσιογραφία (στο ταπεινό αθλητικό ρεπορτάζ που πάντως ακόμα και τώρα παραμένει ρεπορτάζ) κι αισθάνθηκα ότι γηράσκω αεί διδασκόμενος.
Θα ήταν περισσότερο χρήσιμο όμως, να αφήσουμε την «Ολλανδή» και τις συνήθειές της και να σχολιάσουμε τα της δικής μας δημοσιογραφίας.
Με δημοσιογράφους πολιτικούς αναλυτές που δεν ελέγχουν την εξουσία αλλά ταυτίζονται μαζί της.
Κι επίσης με δημοσιογράφους κοινωνικούς σχολιαστές που κατηγορούν τους διανομείς ότι… σκοτώνονται και σπεύδουν να απαιτήσουν να… κοπεί η σύνταξη απ’ όσους δεν κάνουν το εμβόλιο.
Ειδικά αυτό το παραπάνω είναι τεράστια ΥΒΡΙΣ που μάλλον δεν άκουσε ο Γιάννης Πρετεντέρης. Ο οποίος θέλει να έχει μια καλύτερη δημοσιογραφία.
Μια καλύτερη δημοσιογραφία όπου «δε ξέρεις» (όταν καλούσε σε εκπομπές του στα 90ς τον Μιχαλολιάκο, τον Παππά και τον Περίανδρο πάλι δεν ήξερε) δεν άκουσες, δεν είδες. Αλλά ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στη χώρα μας ρίχνουμε κι ένα ξεφτιλίκι στη «μικρή Ολλανδέζα» για να μάθει να φέρεται.
Προφανώς ταυτιζόμαστε απόλυτα με τη δημοσιογραφία του χουλιγκανισμού. Μια κάμερα στην αίθουσα Τύπου της Βουλής θα κάνει τα τελευταία χουλιγκάνια των ομάδων (ακόμα κι όσους απλώς πετούν μπουκάλια σε διαιτητές) να μοιάζουν με πρόσκοπους.
Ένα follow σε δημοσιογράφο και νυν επικοινωνιολόγο που απαντά με σεξουαλικά υπονοούμενα και βρίζει μανάδες στο Twitter θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο.
Δεν έχω διάθεση να κάνω μάθημα δημοσιογραφίας σε κανέναν. Όμως θα μου επιτρέψει και ο κύριος Πρετεντέρης να πω ότι μια αυτοκριτική δεν κάνει κακό.
Η άποψη που έχουν οι Έλληνες για τους δημοσιογράφους πιθανότατα να είναι χειρότερη κι απ’ αυτή που έχουν για τους πολιτικούς.
Κι αυτό δεν είναι ευθύνη του ρεπορτεράκου που σκίζεται να βγάλει είδηση. Αλλά όσων υπηρετούν τη celebrity δημοσιογραφία.