Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά είναι φρικτό, είναι απάνθρωπο, αγγίζει τον οποιονδήποτε άνθρωπο έχει και τα ελάχιστα ψήγματα συναισθήματος. Αλλά είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε με πραγματικά γεγονότα;
Κι έχει σημασία να δούμε πως αντιμετώπισε το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, το σύνολο της κοινωνίας. Διότι σε τέτοιες καταστάσεις βγαίνει όλη η ένταση. Δεν είναι και τόσο παράξενο αυτό. Το να «βράζει το αίμα σου» όταν διαβάζεις μια τέτοια υπόθεση είναι δικαιολογημένο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το ζήτημα. Διότι εμφανίστηκαν πάλι στην επιφάνεια διάφορες αμφιλεγόμενες απόψεις.
Που προσπαθούν μέσα από μια τραγωδία, η οποία πρέπει να αναλυθεί ορθά και ψύχραιμα ώστε να μείνει κάτι στην κοινωνία, να βγάλουν πολιτικά, κομματικά, προσωπικά απωθημένα. Το κακό είναι ότι τα social media κρατούν αρχείο. Θα τα βρούμε παρακάτω όμως αυτά…
Κατά πρώτο λόγο δε μιλάμε για «άρρωστο» άνθρωπο. Καθόλου άρρωστος δεν είναι. Πολύ απλά ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ. Δε μιλάμε για έγκλημα πάθους ούτε για άλλες τέτοιες καταστάσεις. Μιλάμε για ένα εγκληματικό στοιχείο, που σχεδίασε κι εκτέλεσε το φονικό και στη συνέχεια, συνειδητά προσπάθησε να δημιουργήσει το τέλειο άλλοθι. Ήθελε να σκοτώσει και ΣΚΟΤΩΣΕ αφού πρώτα κρέμασε το σκύλο (της κοπέλας). Και στη συνέχεια σα να μη συμβαίνει τίποτα, δεν αποπειράθηκε απλώς να σβήσει τα ενοχοποιητικά στοιχεία αλλά ζούσε κανονικά με το παιδί (που άφησε δίπλα στη μάνα του, αφού τη σκότωσε) και με τους γονείς της άτυχης Καρολάιν! Αφού πρώτα είχε ποστάρει στο προφίλ του πόσο… αγαπούσε την Καρολάιν. Απαρηγόρητος..
Πίστεψε ότι είχε κάνει το τέλειο έγκλημα.
Για να πω την αμαρτία μου, άρχισα να «κλονίζομαι» όταν διαβάζοντας τα ρεπορτάζ έμαθα ότι η Καρολάιν ήταν μαζί από τότε που ήταν 14 ετών ενω εκείνος 27! Για εμένα αυτό είναι ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και να το συζητάμε σοβαρά.
Αλήθεια, αυτό το θέμα μπορούμε να το σκεφτούμε λιγάκι; Η κοπέλα αυτή από τα 14 εγκλωβίστηκε σε μια σχέση, δεν έζησε παιδικά (γιατί 14 ετών είναι παιδί) χρόνια, έζησε μια διαφορετική εφηβεία… Στα 16 απέβαλλε, άλλη μια τραυματική εμπειρία. Της απαγορεύτηκε να σπουδάσει, να κάνει κάτι.
Τι θα λέγατε να το συζητήσουμε λίγο… Ειδικά τώρα που συζητάμε περί γονιμότητας κτλ και το ρόλο της γυναίκας. Θα τα βρει κι αυτά η υπηρεσία σε άλλα μπλογκ
Όταν κλείνει η πόρτα κάθε σπιτιού, κανείς δε ξέρει τι συμβαίνει μέσα. Κι όπως φαίνεται τα προβλήματα ήταν πολλά. Η άτυχη κοπέλα περνούσε ένα «Γολγοθά» και ζούσε ένα μαρτύριο. Πιθανότατα θα βγουν κι άλλα στη φόρα.
Απ’ εκεί και πέρα όπως συμβαίνει σε κάθε έγκλημα άνοιξαν συγκεκριμένες συζητήσεις. Η πρώτη είχε να κάνει με την επιστροφή της θανατικής ποινής. Η άλλη με την οπλοκατοχή. Με κάθε σεβασμό στις απόψεις, είμαι κάθετα αντίθετος.
Πρώτον, διότι η θανατική ποινή δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό. Σε όσες περιοχές υφίσταται, δεν έχει μειωθεί η εγκληματικότητα. Οπότε μιλάμε για νόμο της ζούγκλας. Το προτιμότερο είναι να υπάρχουν αυστηρές ποινές και κυρίως να εφαρμόζονται.
Δεύτερον, διότι η οπλοκατοχή δεν είναι κάτι τόσο απλό όσο νομίζετε. Όποιος κρατά όπλο δηλαδή πάει να πει ότι ξέρει και κυρίως ΜΠΟΡΕΙ να το χρησιμοποιήσει; Μπορεί ο καθένας να πάρει ένα κουμπούρι;
Στην υπέροχη ταινία «Bronx Tale» ο μαφιόζος Σάνι, λέει το εξής απλό στο νεαρό Καλότζερο, που θέλει να γίνει μαφιόζος: «Νομίζεις ότι με όπλο γίνεσαι σκληρός; Όταν τραβήξει και ο άλλος όπλο φαίνονται οι σκληροί. Έχω δει ανθρώπους με όπλο να κατουράνε το κρεβάτι τους».
Η λύση είναι να έχουμε σωστή αστυνομία. Όχι κουμπουροφόρους λες και είμαστε στο Far West. Και γι’ αυτή τη σωστή αστυνομία και την ακριβή λειτουργία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη πρέπει να παλεύουμε.
Ένα θέμα ακόμα που θέλω να θίξω είναι η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ στάση των Media και των ρεπόρτερ όλο αυτό το διάστημα. Φυσικά και ήξεραν ποιος είναι ο ένοχος. Και η αστυνομία το ήξερε κι ας καυχιούνται οι… Πουαρό των social media ότι «το είπαν πρώτοι». Η εξιχνίαση ενός εγκλήματος δεν είναι καναπές και CSI ή NYPD. Δεν είναι η 10η εντολή του Κοκκινόπουλου.
Πρέπει να γίνει συλλογή στοιχείων. Πρέπει να βρεθούν τεκμήρια που θα ενοχοποιούν τον εγκληματία. Αδιάσειστα και όχι έωλα διότι αυτό μπορεί να το πάει όλο λάθος. Οπότε η μόνιμη ανάγκη του Έλληνα να είναι καλύτερος στη δουλειά του άλλου (αδικημένα ταλέντα…) δεν έχει νόημα.
Το κακό είναι ότι βιάστηκαν και κάποια πολιτικά πρόσωπα για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Που θα έπρεπε σε τέτοιες καταστάσεις να είναι περισσότερο ψύχραιμοι και να καθοδηγούν σωστά τον κόσμο.
Ο Θάνος Τζήμερος είχε θέσει θέμα οπλοκατοχής και κατηγορούσε τους αριστερούς για το τι θα έλεγαν για τον… τραγικό σύζυγο. Το ότι έπεσε έξω είναι το λιγότερο. Το ότι βιάστηκε να βγάλει τα εσώψυχά του, είναι θέμα…
Η εσχάτως «διάσημη» για την απέχθειά της στις αξύριστες μασχάλες και στην κυτταρίτιδα, Αφροδίτη Λατινοπούλου, έσπευσε να βάλει στην κουβέντα, μαύρους, τοξικομανείς, LGBT κοινότητα και διάφορα άλλα. Και να μπλέξει την αριστερά. Προφανώς υπάρχουν καλοί και κακοί σε όλους τους λαούς, ανεξάρτητα από χρώμα ή σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ο δε Κωνσταντίνος Μπογδάνος έγραψε κάτι που μόνο ο ίδιος μπορεί να εξηγήσει. Στις 11 Μαϊου, την ημέρα του φονικού.
Προφανώς τα πολιτικά πρόσωπα θα πρέπει να επιδεικνύουν περισσότερη ψυχραιμία. Γιατί εκτίθενται… Και όσα ανέφεραν για την ιστορία στα Γλυκά Νερά, δεν τους τιμούν.
Οι κάπως μεγαλύτεροι θυμόμαστε την ιστορία του Παναγιώτη Φραντζή που σκότωσε και τεμάχισε την 19χρονη σύζυγό του, Ζωή Γαρμανή.
Ήταν λίγες μέρες μετά το θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ, περίπου τέτοια εποχή: Ξημερώματα 25ης Ιουνίου 1987. Κι εκείνος πίστευε ότι είχε κάνει το τέλειο έγκλημα αλλά για κακή του τύχη ένας συλλέκτης γραμματοσήμων, ψάχνοντας στα σκουπίδια, βρήκε τη μια από τις 11 σακούλες με το κομματιασμένο σώμα της Ζωής.
Τότε η ιστορική εφημερίδα ΕΘΝΟΣ είχε κάνει το ατόπημα με το να βάλει τη φωτογραφία με τα κομμάτια της άτυχης Ζωής πάνω στο φορείο ενώ τα «συνέδεαν»!Δύο μέρες μετά την ανακάλυψη του πτώματος, η εφημερίδα δημοσιεύει στο δισέλιδο «σαλόνι» της το τεμαχισμένο πτώμα, πάνω στην ιατροδικαστική κλίνη, σε μια από τις πλέον θλιβερές ημέρες για την ελληνική δημοσιογραφία . Φρίκη και αποτροπιασμός… Μαύρη σελίδα για τη δημοσιογραφία και την ιστορική εφημερίδα.
Τουλάχιστον τώρα οι αστυνομικοί ρεπόρτερ ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους και ουσιαστικά «βοήθησαν» την αστυνομία να οδηγήσει τον εγκληματία στην ομολογία.
Κατά τα άλλα; Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά συγκλονίζει από μόνο του… Στη σκέψη ότι ένα νέο κορίτσι χάθηκε, άγρια δολοφονημένο, με το μωρό δίπλα του. Κι ένα μωράκι που κάποτε θα μάθει αυτή την τραγική ιστορία! Μια ψυχούλα που πρέπει να μεγαλώσει με αγάπη και κυρίως με δύναμη.
Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να αναπαυθεί η ψυχή της Καρολάιν…
Και ίσως για εμάς είναι μια ακόμα ευκαιρία για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Σχετικά με την κοινωνία- τέρας στην οποία μεγαλώνουμε παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Αλλά την έχουμε συνηθίσει. Κι όταν συνηθίσεις το τέρας, αρχίζεις και του μοιάζεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Οι τρεις συσκευές που πρόδωσαν το δολοφόνο
Το Twitter σχολιάζει το φρικτό έγκλημα