Ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν ο προτελευταίος παραμένων από τη χρυσή Εθνική ομάδα του 2005 και πλέον μόνο ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος έχει απομείνει να συνεχίζει σε επαγγελματικό επίπεδο.
Διότι απ’ εκείνη την Εθνική ομάδα υπάρχει και ο Αντώνης Φώτσης. Ο οποίος εξακολουθεί να διοχετεύει την αγάπη του για το μπάσκετ από το 2017 και μετά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Στον Ηλυσιακό, από την ΕΣΚΑ και στις Εθνικές Κατηγορίες (πλέον στη Β’ Εθνική).
Ο συνεκτικός κρίκος της Εθνικής ομάδας του ’87 με εκείνη του ’05 είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Αρχηγός στο πρώτο χρυσό μετάλλιο στο ΣΕΦ, προπονητής στο αντίστοιχο στο Βελιγράδι. Και στις δύο περιπτώσεις, αφιερωμένος ψυχή και σώμα στην Εθνική ομάδα.
Όμως ειδικά για το 2005 θα τολμούσαμε να πούμε το εξής:
Ο «Δράκος» τόλμησε να προχωρήσει σε βαθιές τομές και στην επόμενη γενιά. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 κιόλας (5η θέση) άρχισε την ανανέωση της ομάδας, δίνοντας όχι απλώς ποιότητα αλλά και συνέχεια στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Ακριβώς το ίδιο είχε κάνει και το 1997, όταν ανέλαβε προπονητής στην Εθνική ομάδα. Η πρώτη του δουλειά, έξι μήνες αφότου εγκατέλειψε την ενεργό δράση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Στην πρώτη του πορεία στην Εθνική, ο Γιαννάκης την άφησε 4η στην Ευρώπη (1997) και στον κόσμο (1998). ‘Εχοντας ήδη αρχίσει να προωθεί τα παιδιά που είχαν σαρώσει τα μετάλλια, σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ως παίδες κι έφηβοι.
Όλα έδειχναν θετικά. Το μπάσκετ είχε συγκεκριμένο πλάνο και η Εθνική ομάδα ήταν εκείνη που το εκπροσωπούσε υπέροχα. Μέχρι που φτάσαμε στο τελευταίο μετάλλιο του 2009… Και λίγο πιο πριν στη διαμάχη Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποφάσισε να υπογράψει στην ομάδα του Πειραιά. Και κοουτσάρισε την Εθνική για τελευταία φορά το 2008, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αυτά δεν είναι της παρούσης.
Τον Δεκέμβριο του 2020, πρώτος ο Σχορτσιανίτης, μέλος της ομάδας που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006 ανακοίνωσε επίσημα το τέλος. Και τώρα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, Σπανούλης, Ζήσης και Μπουρούσης.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος, αδυσώπητος παράγοντας… Κάποτε θα ερχόταν το τέλος αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι αναζητούμε μια συνέχεια.
Το 1999, ο Παναγιώτης Φασούλας αποχαιρέτησε την ενεργό δράση. Ήταν ο τελευταίος από τη χρυσή γενιά του 1987. Κάμποσους μήνες πριν, ο Φάνης Χριστοδούλου, νικημένος από το λαβωμένο του γόνατο, είχε κάνει το ίδιο.
Ο Γκάλης παρέμενε απομονωμένος και λιγομίλητος. Ο Φασούλας έγινε βουλευτής και μετά δήμαρχος. Μετά από 22 χρόνια κι αφού προηγήθηκε θέση συμβούλου στην ΕΟΚ, αποφάσισε να διεκδικήσει την ηγεσία της Ομοσπονδίας.
Ο Φάνης βρέθηκε στην Πάρο, για διάφορους λόγους που επίσης δεν είναι της παρούσης. Απλώς κάποια στιγμή είχε μια θέση υπεύθυνου στο αναπτυξιακό των νησιών.
Ο Μέμος Ιωάννου και ο Νίκος Σταυρόπουλος έγιναν προπονητές και παράγοντες. Και ο Αργύρης Καμπούρης έγινε προπονητής, όπως για λίγο και ο Λιβέρης Ανδρίτσος. Ο Μιχάλης Ρωμανίδης επίσης team manager ομάδων.
Μόνο ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρέθηκε στην Εθνική ομάδα, προπονητής.
Οι υπόλοιποι, μακριά από την Ομοσπονδία. Από το επίκεντρο του μπάσκετ.
Η δική μας ευχή και προσδοκία είναι να παραμείνουν ενεργοί, οι εκπρόσωποι της δεύτερης χρυσής γενιάς. Να κάνουν την πορεία τους και να τους δούμε να προχωρούν στη νέα εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Να συμμετέχουν ξανά στην… ανάσταση!
Να διαφυλάξουν την κληρονομιά τους. Δημιουργώντας τις συνθήκες για τη νέα εποχή.
Από τον θρίαμβο του 1987
Στον θρίαμβο του 2005
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το ελληνικό μπάσκετ πονάει και συζητούν αύξηση ξένων
Τελειώνετε με τα εκλογικά και φτιάξτε το μπάσκετ
Ο Πιτίνο μας δίνει μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσουμε