Ας πούμε ότι η Εθνική ομάδα τα καταφέρνει στο Προολυμπιακό και προκρίνεται στο Τόκιο. Το ευχόμαστε όλοι και θα είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία αλλά θα πρέπει να δούμε κι άλλα θέματα.
Εφόσον η Εθνική ομάδα πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είναι κάτι ξεχωριστό. Θα συνεχίσει να βρίσκεται στις μεγάλες διοργανώσεις και αυτό δε χωρά κουβέντα. Όπως και το ότι είναι δύσκολη η πρόκριση κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, επίσης.
Υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο «αλλά». Που επίσης έχει να κάνει με τη συνέπεια, τη συνέχεια και τη διάρκεια. Αν η Εθνική ομάδα πάρει ή δεν πάρει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το ίδιο πράγμα θα μας απασχολεί.
Τι θα γίνει μετά; Ας πούμε είτε μετά το «Last Dance» κάποιων παικτών τι ακριβώς έχουμε να παρουσιάσουμε και να προσοκούμε;
Ο Κώστας Σλούκας και ο Νικ Καλάθης είναι πάνω από 30 ετών. Τι ακριβώς έρχεται για να τους αντικαταστήσει;
Υπάρχει αυτή η συνέχεια στο ελληνικό μπάσκετ; Κάμποσοι καλοί παίκτες υπάρχουν αλλά στο βάθος τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Ο Ρικ Πιτίνο το είπε κατηγορηματικά στη διάρκεια της media day πριν το τουρνουά Ακρόπολις: «Δεν είναι ευχάριστα τα πράγματα στο ελληνικό μπάσκετ σε ό,τι αφορά στις ηλικίες από τα 17 ως τα 22»!
Ο Ρικ Πιτίνο τα είπε όλα για τις ηλικίες 17-22 αλλά το θέμα είναι ότι ενώ το γνωρίζουμε, τι μπορούμε να κάνουμε;
Και πώς να είναι; Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα γι’ αυτά τα παιδιά; Είτε στην Basket League είτε στις Εθνικές Κατηγορίες.
Ακόμα και στην επαγγελματική κατηγορία, που τόσες ΚΑΕ φωνάζουν ότι «είναι πρώτο μας μέλημα η Εθνική ομάδα» έχουν κάνει κάποιες εισηγήσεις; Όπως για παράδειγμα τη μείωση των ξένων παικτών ή ένα πρόγραμμα για τους αθλητές αυτής της ηλικίας;
Η Ομοσπονδία έχει κάποιο ενιαίο πλάνο σχετικά με τις Ακαδημίες προκειμένου ν’ αναπτυχθούν, να εξελιχθούν και να παράγουν; Να μην ενδιαφέρονται μόνο για την ποσότητα (που φέρνει χρήματα) αλλά και για την ποιότητα;
Υπάρχει π.χ κάποια ασφαλιστική δικλείδα ότι τα χρήματα από τις Ακαδημίες επενδύονται στις Ακαδημίες και όχι στην ύπαρξη μιας αντρικής ομάδας στα τοπικά ή στα εθνικά πρωταθλήματα;
Υπάρχει κάποια επιβράβευση για τις ομάδες που χρησιμοποιούν νεαρούς παίκτες πολύ περισσότερο από τα τμήματα υποδομής τους;
Υπάρχει κάποια σκέψη για το ρόλο του προπονητή υποδομών; Ακόμα κι ως ειδικότητα ξεχωριστή…
Υπάρχει κάποιο πλάνο να «τρέχει» και να εφαρμόζεται; Ή συμφέρει η κραυγή «βάλτε τους μικρούς να παίξουν»;
Που να τους βάλουν; Σε ποιο πρόγραμμα, σε ποιο περιβάλλον; Ευτυχώς που λίγες ομάδες το κάνουν… Και πάλι, όμως, από μόνες τους το κάνουν.
Βέβαια για όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητο να έχουμε σταθερή διοίκηση στην Ομοσπονδία. Διότι αυτή τη στιγμή το μπάσκετ βαδίζει (;) με προσωρινή διοίκηση που δε νομιμοποιείται για ουσιαστικές αποφάσεις. Ειδικά μετά την περίοδο της πανδημίας που θα έπρεπε να τρέχει ένα πλάνο ανάπτυξης, εμείς ασχολούμαστε με Πρωτοδικείο, αναβολές, ματαιώσεις, νομικά κι επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Που μάλιστα αποθεώνονται γιατί… κάνουν θραύση. Για μπάσκετ, όμως δε μιλάει κανείς.
Ας ελπίσουμε, όταν αποφασίσουμε να μιλήσουμε για μπάσκετ, να υπάρχει μπάσκετ.
Πολύ δε περισσότερο, όταν μας ενδιαφέρει η Εθνική ομάδα, να μην το λέμε κιόλας. Αλλά να παρουσιάζουμε και πλάνο και να το εφαρμόζουμε.
Το SPORTIME εδώ και πολλούς μήνες θίγει όλα τα παραπάνω ζητήματα όπως μπορείτε να διαβάσετε στα ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ που ακολουθούν
Το μπάσκετ έχει επείγουσα ανάγκη ένα νέο 1987
Πρωταθλητές στη χώρα που αποθεώνονται οι πρόεδροι
Ο Βασιλακόπουλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Αυγενάκης
Ο Γαλατσόπουλος πανηγυρίζει και θριαμβολογεί
Τόσο πολύ αγαπάτε το μπάσκετ που το χτυπάτε καθημερινά
Η ΕΡΤ εξακολουθεί να μη σέβεται το μπάσκετ
Αγόρι μου πρώτα παίξε μπάσκετ και μετά βρες μάνατζερ