Η Εθνική ομάδα είχε τα δύσκολα στις πρώτες δύο αγωνιστικές που ήταν μάλιστα και «κολλητές» και τα αποτελέσματα ήταν επιτυχημένα.
Τι κέρδισε με αυτό το 2/2 η Εθνική ομάδα; Πολύ χρόνο, άνεση, όσο μπορείς να το πεις αυτό για μια διοργάνωση όπως το Ευρωμπάσκετ. Νικώντας την Κροατία αλλά και τη γηπεδούχο Ιταλία η Ελλάδα και φυσικά ο Δημήτρης Ιτούδης κέρδισαν πολύτιμο χρόνο προκειμένου να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να βάλουν περισσότερο στο παιχνίδι τους παίκτες που το χρειάζονται, ενόψει της δεύτερης φάσης.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης πήρε κάποια λεπτά συμμετοχής κόντρα στους Ιταλούς αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και των φιλικών, έχει κάνει μόνο μερικές προπονήσεις.
Ο Κώστας Σλούκας παίζει με πόνο και δεν είναι απόλυτα έτοιμος ενώ ο Ιωάννης Παπαπέτρου έχει διάθεση και φαίνεται αλλά ακόμα δεν έχει βρει τα πατήματά του. Χρειάζονται περισσότερη «άνεση» χρόνου προκειμένου να μπουν πιο «γερά» (αλλά ομαλά ταυτόχρονα) στο παιχνίδι της ομάδας.
Ο Κώστας Αντετοκούνμπο κατά δήλωση Ιτούδη πάει καλύτερα. Πλέον με αντιπάλους την Μεγάλη Βρετανία, την Ουκρανία και την Εσθονία η ελληνική ομάδα δε εφησυχάζει (μην τρελαθούμε κιόλας, δεν υπάρχει τέτοια σκέψη σε Ευρωμπάσκετ) αλλά σίγουρα έχει «χτίσει» ψυχολογία και βλέπει καλύτερα το μέλλον.
Καλύτερα ως προς τα δικά της. Αρνούμαι να μπω στη λογική του χιαστί και τι αντίπαλο θα βρούμε, αν θα είναι εύκολος ή δύσκολος κ.τ.λ. Όταν θέλεις να φτάσεις στην κορυφή θα πρέπει να νικήσεις και τους ισχυρούς αντιπάλους. Η Εθνική ομάδα πηγαίνει βήμα- βήμα και ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα θα προσαρμόζεται.
Είναι πολύ σημαντικό ότι έκανε το 2/2 απέναντι στους ισχυρότερους αντιπάλους του γκρουπ (που βέβαια δεν είναι στα φαβορί για μετάλλια) και μάλιστα με σοβαρές απουσίες, παίζοντας ουσιαστικά χωρίς πεντάρι.
Ειδικά απέναντι στους γηπεδούχους Ιταλούς η Εθνική ομάδα ήταν κυριαρχική σε έδρα που «κόχλαζε» αλλά χωρίς να ξεφύγει από τα αθλητικά πλαίσια.
Αλήθεια, σε μεγάλη διοργάνωση πόσες φορές νικήσαμε τον γηπεδούχο; Στα Παγκόσμια στην Αργεντινή το 1990 και στον Καναδά το 1994 θυμάμαι σε πρώτη φάση όπως και την Κροατία το 2015 στο Ευρωμπάσκετ.
Ο Αντετοκούνμπο είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο παρκέ, ο Ντόρσεϊ σουτάρει πολύ καλά (στο 58% στα τρίποντα), ο Αγραβάνης έχει κάνει πολύ μεγάλο τουρνουά (δείχνοντας πόσο αδικεί τον εαυτό του αφού ΠΡΟΦΑΝΩΣ ανήκει στην κορυφογραμμή των φόργουορντ στην Euroleague) ενώ ο Παπανικολάου κάνει μεγάλη δουλειά στην άμυνα όπως και ο Θανάσης.
Οι Καλάθης και Σλούκας έχουν 9/29 σουτ μέχρι στιγμής (και 1/10 τρίποντα) και είναι σημαντικό ότι ενώ ακόμα δεν έχουν φτάσει στο peak η ομάδα καταφέρνει και νικά.
Προσωπικά μου εκτίμηση είναι πως όσο σουτάρει η ομάδα κοντά στο 35-37% από το τρίποντο, τα προβλήματα θα είναι σαφώς λιγότερα.
Το μεγάλο πρόβλημα έχει να κάνει με το ότι δύο φορές χάθηκαν μεγάλες διαφορές: Το +19 με την Κροατία και το +16 με την Ιταλία καθώς επίσης και τα χαμένα ριμπάουντ στην άμυνα με τους γηπεδούχους (που τους έδωσαν 17 πόντους από δεύτερες επιθέσεις).
Αλλά όπως προαναφέραμε όσο προχωρά το τουρνουά τόσο θα βελτιώνεται η Εθνική ομάδα που σίγουρα έχει περιθώρια προόδου κι ακόμα δεν έχει παίξει αυτό που μπορεί. Το παραδέχονται άλλωστε όλοι.
