Ας είμαστες ειλικρινείς σχετικά με την Εθνική ομάδα. Η ΑΕΚ έστω και καθυστερημένα κάλυψε κάτι που δε συνάδει με την ιστορία της. Κι αυτό, τελικά, είναι προς τιμήν της. Ανεξάρτητα από την αστοχία στην αρχή.
Οι τρεις διεθνείς της ΑΕΚ επέστρεψαν στην Εθνική ομάδα. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος φυσικά κι αποδέχθηκε την επιστροφή τους καθώς το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα πρέπει να ενώνει. Και να γίνονται τα πάντα ώστε να γεφυρώνονται οι όποιες διαφορές. Ειδικά αυτές που οι παίκτες (όπως και η Εθνική ομάδα) μπαίνουν στη μέση. Και αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται.
Η ΑΕΚ έχει ένα αίτημα. Η πληροφορία μας είναι ότι δεν έχει κατατεθεί επίσημα κάποιο έγγραφο αλλά έχουν μεταφερθεί στην ΕΟΚ κάποιες πληροφορίες. Φυσικά κι έπρεπε να το κάνει.Έτσι πρέπει να υπάρχει επικοινωνία της Ομοσπονδίας με τις ομάδες και να λύνονται τα πάντα. Δεν είχε καμία δουλειά, όμως, να ζητήσει από τους διεθνείς της θα μην πάνε στην προπόνηση.
Σε τελική ανάλυση η Εθνική είναι η ομάδα όλων των Ελλήνων και όλων των ομάδων. Δεν ανήκει σε καμία ΕΟΚ (άλλο αν υπάγεται σ’ αυτή), σε κανέναν Γιώργο Βασιλακόπουλο. Όπως επίσης δεν είναι παιχνίδι καμίας ΚΑΕ.
Θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ στον επίλογο και με το θέμα των ποινών.
Κοιτάζοντας τον Αθλητικό Νόμο διαπιστώνω ότι η Εθνική ομάδα είναι ύψιστη υποχρέωση.
Στη δική μου λογική (φαντάζομαι και σε πολλών από εσάς) είναι ύψιστη τιμή. Όχι υποχρέωση… Και γι’ αυτό εκτιμώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει ποινή σε περίπτωση που κάποιος δε θέλει να αγωνιστεί εκεί. Αν ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται την τιμή, τότε σίγουρα δεν θα το κάνει με το… φόβο της ποινής. Ή με την υποχρέωση.
Η Εθνική ομάδα βρίσκεται ψηλότερα απ’ όλους. Όποιος δε θέλει, πολύ απλά να το πει και να μην τον καλέσουν. Όχι με το φόβο της ποινής αλλά με το θάρρος της γνώμης του.
Και προσωπικά δε βλέπω κανέναν παίκτη δυσαρεστημένο όταν παίζει στην Εθνική. Αντιθέτως, μόνο χαρούμενα πρόσωπα βλέπω. Ειδικά στα προκριματικά.