Φάιναλ φορ: Πού πας ρε Καραμήτρο;

Μπορείτε να απαντήσετε στην εξής απλή ερώτηση, αν έχετε δει και τους δύο ημιτελικούς του Φάιναλ φορ της Βιτόρια: Με το χέρι στην καρδιά, με κάθε ειλικρίνεια, είχαν καμιά δουλειά οι δύο ομάδες μας να βρίσκονται εκεί;

Θα μας απαντήσετε ότι έτσι κι αλλιώς αποκλείστηκαν , άρα δεν έχει νόημα να το συζητάμε. Αυτό είναι το… εύκολο.

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου αυτό δεν είναι και το πλέον ανησυχητικό όσο η αίσθηση ότι το μπάσκετ μας έχει ξεπεράσει. Πλέον παίζεται σε πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, με συνεχή κίνηση, με μεγαλύτερη ταχύτητα κι απαιτεί παίκτες ικανούς στο ένας εναντίον ενός, στην εκτέλεση, στην δημιουργία.

Μένουμε πίσω…

Ακόμα πιο ανησυχητικό θα είναι αν μείνουμε πίσω. Αν συνεχίσουμε σε κάτι που επιμένουμε ότι μας ταιριάζει αλλά αρνούμαστε να (παρ)ακολουθήσουμε τις εξελίξεις. Εχει καταντήσει εκνευριστικό κάθε φορά που παρατηρείται μια αλλαγή να σπεύδουμε να πούμε ότι «αυτή δεν είναι η ελληνική σχολή».

Αλήθεια, τι ορίζουμε ως «ελληνική σχολή»; Η λέξη «άμυνα» έχει ταυτιστεί με αυτήν αλλά δεν σημαίνει ότι μόνο εμείς παίζουμε άμυνα. Λέμε για «σκεπτόμενο μπάσκετ» λες και οι άλλοι δεν σκέπτονται. Επιμένουμε ότι «οι Ελληνες παίκτες είναι καλοί στην τακτική» υποτιμώντας όλους τους υπόλοιπους ότι παίζουν… γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια.

Σύντομο ανέκδοτο: Ελληνες σουτέρ

Σε απλά ερωτήματα δεν έχουμε απαντήσεις: Πότε βγήκε ο τελευταίος καλός Ελληνας σουτέρ; Πόσοι Ελληνες παίκτες είναι ικανοί στο ένας εναντίον ενός; Πότε επιτρέψαμε στον παίκτη να ακολουθήσει το ένστικτό του (όχι να είναι ασύδοτος, αλλά ελεγχόμενος) χωρίς να τον βγάλουμε «λεπρό»;

Είναι φανερό ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ολοένα και πλησιάζει προς το στυλ του ΝΒΑ. Γίνεται πολύ πιο γρήγορο, με περισσότερες φάσεις στο ένας εναντίον ενός, με up tempo και περισσότερη κίνηση. Σε άλλη ταχύτητα.

Κάπως έτσι πρέπει να «χτίσουν» τις ομάδες τους πλέον στην Ελλάδα. Με αυτό το γοητευτικό (και για τον κόσμο) ελεγχόμενα ελεύθερο μπάσκετ. Οφείλουμε να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις και όχι να τις αγνοήσουμε, κλεισμένοι στον μικρόκοσμο ότι εμείς… έχουμε τακτική, λες και οι άλλοι δεν έχουν.