Να βλέπεις άλλες χώρες να διοργανώνουν Final-4 και Final-8 κι εμείς να μένουμε με την παθητική αντίδραση «εδώ δε μπορούμε να κάνουμε Final-2» επικαλούμενοι τα επεισόδια, ήταν κάτι που σε βούταγε στη μιζέρια, στην κακομοιριά. Και ταυτόχρονα έφερνε το μπάσκετ σε συμβιβασμό με την αλητεία, που έμοιαζε ανίκητη.
Και είχε τον πρώτο λόγο. Ποιο Final-4; Έτσι έλεγαν. Προτιμούσαν να βάλουν στην άκρη κάτι το οποίο συμβάλλει στην πρόοδο παρά να εξασφαλίσουν όλες τις απαραίτητες συνθήκες ώστε να διεξαχθεί.
Ο περισσότερος κόσμος διψάει για μπάσκετ. Θέλει να πάει στο γήπεδο. Η μειοψηφία είναι εκείνη που ζει για να μισεί. Κι αυτούς τους τύπους πρέπει να απομακρύνουμε από το γήπεδο, όχι να φύγουν οι υγιείς.
Θα πρέπει να είσαι εμπαθής, να έχεις συμφέρον, να είναι γεννημένος προπαγανδιστής για να αρνείσαι ότι στο Ηράκλειο και στο Final-4 έγινε μια γιορτή του μπάσκετ. Θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα καλύτερα; Ναι, σίγουρα. Αλλά όταν βλέπεις ότι υπάρχει μια αρχή τότε μπορείς να φαντάζεσαι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ενέργειες.
Ο κόσμος στο γήπεδο, ωραία ατμόσφαιρα, ούτε ΜΙΑ διακοπή για υβριστικά ή για αντικείμενα (που γινόταν ο κακός χαμός) και στο τέλος χειροκροτήματα και για τις δύο ομάδες. Και τους παίκτες του Παναθηναϊκού να μένουν μέσα στο γήπεδο και να χειροκροτούν τους νικητές, όπως και τους παίκτες του Ολυμπιακού να χαιρετούν και να χειροκροτούν τους αντιπάλους τους.
Τι δείξαμε; Ότι μπορούμε. Και Final-4 να κάνουμε αλλά και Final-8 και όλα. Έπρεπε να γίνει μια αρχή, οι ομάδες με τη συμπεριφορά τους την υποστήριξαν (αφήστε στην άκρη τους «αυλοκόλακες» των δύο πλευρών, αξιοθρήνητοι είναι έτσι κι αλλιώς) και όλοι μαζί το χαρήκαμε.
Η ζωή προχωρά, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, το μπάσκετ θα προχωρήσει. Και στο Ηράκλειο το μπάσκετ κέρδισε πολλούς πόντους! Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ έδειξε αποφασιστικότητα και δικαιώθηκε. Κι αυτό της δίνει πόντους.
