Φωτιά στη Μάνη: Όταν δεις το σπίτι σου καμένο, έλα να μου ξαναμιλήσεις

Η καταγωγή μου είναι από τη Μάνη και είμαι από τους ανθρώπους που είδαν το σπίτι τους καμένο από τη λαίλαπα που πλήγωσε την περιοχή και την Ελλάδα.

Όσα έγιναν στη Μάνη τα είδα από τις φωτογραφίες που μου έστειλαν ή ανακάλυψα σε προφίλ κατοίκων. Λίγο μετά έφτασαν και σ’ εμένα οι φωτογραφίες από το δικό μου σπίτι! Στον Λυγερέα, έξω από το Γύθειο. Εκεί πάγωσε (τελείως) ο χρόνος…

Ήμουν από τις περιπτώσεις ανθρώπων που αυτές τις ημέρες είχαν το μυαλό τους σε δύο μέτωπα. Βρίσκομαι στη Βόρεια Εύβοια και βλέπω απέναντι από το σπίτι τους καπνούς και τις φλόγες. Τα έχω περιγράψει σε προηγούμενα άρθρα. Και ταυτόχρονα, με το μυαλό και το τηλέφωνο στην πατρίδα μου, τη Μάνη. Νέα καταστροφή εκεί…

Το τελευταίο μήνυμα δεν ήταν καλό. Ένα βίντεο ήταν με το σπίτι του παππού, στον Λυγερέα λίγο έξω από το Γύθειο, να είναι κάρβουνο. Βίντεο περιμετρικά και σε κάθε πλάνο μια μαχαιριά στην καρδιά.

Λένε ότι τα σπίτια δεν πεθαίνουν αλλά δε θα ευχόμουν σε κανέναν να δει το σπίτι του, τις παιδικές του αναμνήσεις έτσι… Γιατί και τα σπίτια ζουν. Και τα σπίτια έχουν πολλά να σου πουν. Κι όταν βλέπεις τα αποκαϊδια, λυγίζεις. Η καρδιά αν και μανιάτικη δεν είναι από πέτρα.

Κανείς δεν αμφισβητεί την αξία της ανθρώπινης ζωής. Όμως για να υπάρχει ζωή απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Τις οποίες προφανώς κι έχουμε ξεχάσει…

Ο κόσμος που από ένα σημείο και μετά αμφισβήτησε τις εντολές για εκκένωση κι έμεινε να υπερασπιστεί την περιουσία του, έδωσε την απάντηση. Σε έναν πόλεμο, δε φεύγεις. Θυσιάζεσαι, αν χρειαστεί, για τον τόπο σου, την περιουσία σου, τον κόπο σου. Εχω ξαναγράψει για την ατομική πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των κατοίκων. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πιά το Κράτος. Δεν αισθάνεται καμία προστασία (υπάρχει και αντίστοιχο υπουργείο, τρομάρα τους).

Δεν αντιλαμβάνεται ένα επιχειρησιακό σχέδιο που προβλέπει ΜΟΝΟ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ χωρίς να υπάρχει κάτι πίσω. «Φύγετε να σωθείτε κι ας καεί το σπίτι που ζείτε ή το χωράφι από το οποίο ζείτε»! Αυτά άκουγε ο κόσμος κι αντιστάθηκε… Στη φωτιά και στον παραλογισμό!

Το έχω ξαναγράψει ότι το σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια. Δεν είναι κάτι άψυχο… Είναι ένα μέρος που έχουμε βάλει ψυχή. Που είναι γεμάτο αναμνήσεις. Γεμάτο εικόνες κι αντικείμενα που σε άλλους φαίνονται ασήμαντα αλλά για εμάς δεν είναι…

Τα γράμματα του παππού από το μέτωπο του πολέμου. Το παραδοσιακό νοικοκυριό της γιαγιάς. Η αυλή που παίζαμε μικροί, ο δρόμος που πηγαίναμε για να βγάλουμε νερό από το πηγάδι, πάνω στο γαϊδουράκι (μιλάμε για μέσα δεκαετίας ’70). Οι μεγάλες παρέες στις αυλές το βράδυ. Οι παιδικές αναμνήσεις. Τα ζωάκια που ζούσαν αρμονικά με τους ανθρώπους… Ακόμα και το φίδι που έβλεπες κι απλά το απέφευγες. Σεβόσουν το δικό του σπίτι.

Το γιασεμί με την υπέροχη μυρωδιά, το σκιουράκια που σου έκαναν παρέα και περίμεναν να τα ταΐσεις… Η φύση και ο άνθρωπος που ήταν ένα! Παντού μαυρίλα πλέον… Χάος.

Το ιδιότυπο αλλά τόσο επιβλητικό μανιάτικο τοπίο που σφυρηλατεί χαρακτήρες. Άνθρωποι σκληροί, αδούλωτοι και υπερήφανοι. Για όσα (λίγα) κατάφεραν. Πάντα λιτοί… 

Η διαδρομή από τον Λυγερέα προς το σπίτι, πάνω στο γαϊδουράκι (τότε… δεκαετία ’70) με δεξιά κι αριστερά την ευλογημένη ελιά που συντηρούσε τους κατοίκους.  Εικόνες που χρωμάτισαν όμορφα την παιδική ηλικία, καθώς περιμέναμε να πάμε στο χωριό να τρέξουμε. Ανέμελοι (πραγματικά ανέμελοι) να ζήσουμε στη φύση. Να μαζέψουμε τα αυγά από τις κοτούλες. Να δούμε το άρμεγμα για το γάλα… Να βγει το ζεστό καρβέλι από τον χωριάτικο φούρνο που υπήρχε σε κάθε σπίτι.

Κανένα χρώμα πλέον…

Και δε μιλάω για πλούτο και επίδειξη. Όλα αυτά παραπάνω είναι ΖΩΗ. Απλά…

Θα παρακαλούσα, λοιπόν, να μη μιλάτε για σπίτια και χωράφια έτσι ψυχρά λες και είναι κάτι άψυχο. Δεν είναι… Χτίστηκαν με αίμα, με ιδρώτα στα χωράφια, με κόπο, με στερήσεις. Αλλά με περηφάνεια… Με αγώνα.

Αν θέλουμε να απαιτήσουμε κάτι, για τη Μάνη, για τη Βόρεια Εύβοια, για την Ηλεία, την Αττική για οπουδήποτε υπήρξε δοκιμασία είναι να κάνουμε μια μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα. 

Να διεκδικήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ αυτά που χάσαμε αλλά και το μέλλον μας. Δεν είναι υπερβολή ότι ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ. Οι ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών και των εθελοντών ή των κατοίκων, τους καθιστούν ΑΡΙΣΤΟΥΣ. Ναι, αυτοί είναι οι άριστοι.

Η καρδιά πονάει, τα μάτια δακρύζουν, οι εικόνες μαυρίζουν μπροστά στην εικόνα του καμένου σπιτιού. Εύχομαι ολόψυχα, σε όσους σχολιάζετε έτσι ψυχρά για ντουβάρια, να μην το ζήσετε ποτέ. Διότι θα πονέσετε. Πολύ…

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Flynews.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο Χαρδαλιάς δεν έρχεται στην Εύβοια και ο Σκέρτσος μετράει 74 αεροπλάνα

Η Βόρεια Εύβοια καίγεται εδώ και πέντε μέρες και οι άνθρωποι ακόμα ζητούν βοήθεια!

Ο πολιτικός Μαυρωτάς προσπέρασε τον αθλητή Μαυρωτά