Πριν από 31 χρόνια τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ, στις 14 Ιουνίου 1987 επαναφέρει στο μυαλό μας αρκετά πράγματα.
Μαθητής Β’ Λυκείου ήμουν τότε. Είχαμε και εξετάσεις. Είχαμε… Δεν θυμάμαι και πολλούς πάντως που διάβαζαν γι’ αυτές μέσα στην παραζάλη του Ευρωμπάσκετ.
Για να φανταστείτε τότε υπήρχαν μόνο τρία τηλεοπτικά κανάλια, τα κρατικά. Δεν υπήρχε ελεύθερη ραδιοφωνία. Οι πιο «μερακλήδες» είχαμε πάντα μια άδεια κασέτα (cd είσαι και φαίνεσαι) για να αντιγράψουμε επιτυχίες από τον «267». Είχαμε και κενές βιντεοκασέτες όμως (και ξανά dvd είσαι και φαίνεσαι) για να τις βάλουμε στο βίντεο και να γράψουμε το Ευρωμπάσκετ του ’87.
Και μετά να ορμάμε στα ανοιχτά. Να προσπαθούμε να κάνουμε τα εναέρια του Γκάλη (και να κάνουμε βήματα). Τις βουτιές του Γιαννάκη για να σώσουμε την μπάλα και να κομματιάζουμε το δέρμα μας: Τσιμέντο παιδιά… Ποιο παρκέ;
Δεν έχει σημασία ότι δεν καταφέρναμε αυτά που έκαναν οι «Θεοί» του 1987. Σημασία έχει ότι βγάζαμε το πάθος μας και την αγάπη μας για το μπάσκετ.
Μέχρι τότε, ήμασταν μια περίεργη φυλή. Μας κοιτούσαν κάπως παράξενα εμάς των ανοιχτών επειδή χτυπούσαμε την μπάλα με τα χέρια και δεν την κλωτσούσαμε. Κάποιες φορές παίζαμε και μπάλα, αλλά πιστεύω για την αλλαγή. Πάντως οι «καθαροί» μπασκετικοί ήμασταν ελάχιστοι.
Και φροντίζαμε να προστατέψουμε το ανοιχτό μας απαγορεύοντας το ποδόσφαιρο. Γήπεδο μπάσκετ είναι, λέγαμε.
Μετά απ’ εκείνο το μεθύσι της 14ης Ιουνίου 1987, πολλά άλλαξαν. Εμείς πηγαίναμε πολύ νωρίτερα για να πετύχουμε ανοιχτό γήπεδο καθώς πλέον γέμιζαν με κόσμο από νωρίς. Τα δελτία στις ομάδες αυξήθηκαν. Το ενδιαφέρον μεγάλωσε, πήγαινες σε αγώνες ΕΣΚΑ ή Β’ Εθνικής και γινόταν ο κακός χαμός στην εξέδρα. Η τηλεόραση άρχισε να δίνει λεφτά. Τα πρώτα βήματα επαγγελματισμού είχαν αρχίσει.
Εμείς που 1-2 χρόνια μετά το Ευρωμπάσκετ πήγαμε στις εφημερίδες (χαχαχαχα ποια σάιτ τότε;) ακούγαμε το εξής μονότονο: «Ανώμαλοι μπασκετικοί, από μονοστηλάκι μου γίνατε σελίδα τώρα και παίρνετε και μισθολόγια».
Το μπάσκετ έγινε νούμερο ένα στις συζητήσεις και στο ενδιαφέρον. Να μην ξεχνάμε ότι εκείνες τις ημέρες του Ευρωμπάσκετ, ο Παύλος Γιαννακόπουλος πήρε τον Παναθηναϊκό. Πιο μετά όρμησαν ο Μάκης Ψωμιάδης (ΑΕΚ) και ο Γιώργος Κοσκωτάς (Ολυμπιακός) και ακούγαμε ιλιγγιώδη ποσά.
Τρέλα… Ο Ψωμιάδης ήταν έτοιμος να συμφωνήσει με τον «μεγάλο μπασκετμπολίστα του μπάσκετ (όπως έλεγε) Αρβιντας Σαμπόνις» ενώ ο Κοσκωτάς έλεγε του Στιβ Γιατζόγλου «θέλω να φέρω τον Λάρι Μπερντ». Ο ατακαδόρος Στιβ του απαντούσε «πρόεδρε είναι μικρό το Παπαστράτειο». Τελικά άφησαν συντρίμμια οι δύο επενδυτές.
Ο Αρης και ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ μπροστά, με τις εύρωστες διοικήσεις των Μιχαηλίδη και Βεζυρτζή. Ο Πανιώνιος με την τεχνογνωσία, το νοικοκυριό και την εξυπνάδα ήταν 3η δύναμη συν την φερεγγυότητα του Γεράσιμου Βεντούρη. Ο Ηρακλής του επίσης εύρωστου Χαϊτογλου, ήταν δυνατός.
Ένα χρόνο μετά επέτρεψαν και την είσοδο ξένων στο πρωτάθλημα και οι πρώτοι 9 έκαναν εμφάνιση. Μόνο ο Φίλιππος Θεσσαλονίκης αρνήθηκε να πάρει ξένο (και υποβιβάστηκε). Οι ομάδες από 10 το 1989 έγιναν 12 την επόμενη!
Ξένοι είπατε; Να και το επάγγελμα των ατζέντηδων. Να και το άνοιγμα των εφημερίδων στο μπάσκετ. Η ιδιωτική τηλεόραση άρχισε να χώνει τρελά λεφτά. Ο κόσμος έτρεχε στα γήπεδα. Το 1992 άρχισε και το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα: Συμβόλαια κτλ.
Η «σπορά» του 1987 ήταν αυτή και παρέσυρε και πολλούς από εμάς κοντά στο αγαπημένο μας άθλημα. Οσοι δεν μπορούσαμε να παίξουμε μπάσκετ επιπέδου (είχαμε αυτογνωσία δηλαδή) μείναμε κοντά μέσω της δημοσιογραφίας.
Φτιάχτηκαν ομάδες. Εγιναν επαγγελματικά τα σωματεία. Ανέβηκε το μπάσκετ.
Ποτέ μα ποτέ μια τέτοια επιτυχία δεν άλλαξε τόσο πολύ την ιστορία στα σπορ μιας χώρας. Πολύ περισσότερο ότι υπήρχε διάρκεια. Η Ελλάδα είχε το Ευρωπαϊκό της ΑΕΚ το 1968 και το Ευρωμπάσκετ του 1987.
Σκεφτείτε λίγο τι έχει ακολουθήσει… Και σε συλλογικό και σε Εθνικό επίπεδο.
Για μας τους μαθητές Λυκείου, όμως, εκείνη η βραδιά παραμένει ρομαντική. Οι πανηγυρισμοί στους δρόμους, η τρέλα στα ανοιχτά, η παράνοια σε κάθε γήπεδο… Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το αντιληφθείς.
Γι’ αυτό πολύ από εμάς δηλώνουμε γεννημένοι την 14η Ιουνίου 1987.