Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μου απάντησε με ένα στίχο του Οδυσσέα Ελύτη σε μια ερώτησή μου!
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος στεκόταν απέναντί μου, χαλαρός κι ακμαίος. Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση καθώς είναι πολυπράγμων ως άνθρωπος κι έξοχος συνομιλητής.
Ήταν ξεκάθαρο ότι είχε πάρει την απόφασή του να αποχωρήσει από την ΕΟΚ. Τι τον ενοχλούσε; Ο τρόπος… Το ηλικιακό όριο ήταν εκείνο που δεν του άρεσε καθόλου και το θεωρούσε αντιδημοκρατικό. Όπως και η ηλεκτρονική ψηφοφορία που τη θεωρούσε ως προσπάθεια του Λευτέρη Αυγενάκη να ελέγξει τη Γενική Συνέλευση.
Σ’ εκείνη την κουβέντα κάναμε μια αναδρομή και κάποια στιγμή πήρα το θάρρος και τον ρώτησα: «Πρόεδρε είναι σκληρό να βλέπετε ανθρώπους που ευεργετήσατε αυτή τη στιγμή όχι απλώς να είναι απέναντί σας αλλά και να μιλούν με τόσο απαξιωτικά λόγια για εσάς;».
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος χαμογέλασε. Όχι πικρά. Με νόημα… Μου ζήτησε να πλησιάσω το γραφείο του και να δω μια φωτογραφία που είχε, του Ανδρέα Παπανδρέου.
«Διάβασε τι γράφει από κάτω» μου λέει. Και διαβάζω τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη.
«– Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα. – Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα»
Ήταν ο αγαπημένος στίχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είναι το είδωλο του Γιώργου Βασιλακόπουλου και δεν το έκρυψε ποτέ. Αφου μου επανέλαβε το στίχο, μου λέει με νόημα: «Κατάλαβες;»…
Κατάλαβα. Άλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που είχαν ευεργετηθεί από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και δηλώνουν, εδώ και λίγο καιρό… φανατικοί του πολέμιοι!
Ο επί σειρά ετών ηγέτης της ΕΟΚ, ετοιμάζεται πλέον να παραδώσει τη σκυτάλη στον Βαγγέλη Λιόλιο. Και να αποχωρήσει από το μπάσκετ, μετά από 56 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα διοικητικά του αθλήματος. Από τότε που το μπάσκετ υπαγόταν στον ΣΕΓΑΣ, ήταν εκεί…
Η αποχώρησή του από τη διοικητική ηγεσία της ΕΟΚ σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος υπήρξε ένας σπουδαίος παράγοντας και το μερίδιό του στην έκρηξη του μπάσκετ είναι σημαντικό. Ανεξάρτητα αν τα τελευταία χρόνια αρνιόταν πεισματικά να διακρίνει την ανάγκη για αλλαγή.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά του στο μπάσκετ. Η άνθιση του αθλήματος ήταν προϊόν ΚΑΙ των δικών του ικανοτήτων. Ποιο λάθος έκανε τα τελευταία δέκα χρόνια (περίπου); Λειτουργούσε λες και ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ προϊόν δικό του η επιτυχία.
Η ΕΟΚ ήταν ένας Οργανισμός που λειτουργούσε με έναν παράξενο τρόπο, ελάχιστα δημοκρατικό και σίγουρα καθεστωτικό. Η απαίτηση από έναν έμπειρο παράγοντα είναι ότι έπρεπε να διακρίνει την ανάγκη για ΑΛΛΑΓΗ. Και να προχωρήσει τη διαδικασία διαδοχής του.
Είναι αλήθεια επίσης ότι σταδιακά έχασε πολύ σημαντικά στηρίγματα. Ειδικά οι απώλειες των Γιώργου Κολοκυθά και Φίλιππα Συρίγου ήταν ισχυρό χτύπημα για τον πρόεδρο. Ήταν οι κυματοθραύστες για όλα κι εκείνοι που τον έκαναν ακόμα πιο ισχυρό. Με τον πολύ δυναμικό χαρακτήρα τους…
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ακόμα κι αν στο τέλος της θητείας του (κατά την ταπεινή μου άποψη) αδίκησε τον εαυτό του και μόνο καλό δεν έκανε στο μπάσκετ με τις εμμονές του (ενώ επί σειρά ετών το είχε ωφελήσει) θα μείνει στην ιστορία ως μια σημαντική παραγοντική προσωπικότητα.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος παραλαμβάνει ισχυρή εντολή από τα σωματεία, να επαναφέρει το μπάσκετ στις καλές εποχές. Με πιο σύγχρονη αντίληψη, με νέες και φρέσκιες ιδέες και νέους ανθρώπους.
Και φυσικά χωρίς διάθεση ρεβανσισμού αλλά με βλέμμα μπροστά. Αυτό ακριβώς χρειάζεται το μπάσκετ και δεν είχε τα τελευταία χρόνια…
Ο Βασιλακόπουλος που κάποτε ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του, έμοιαζε παγιδευμένος σε ένα κλειστό περιβάλλον να κυνηγάει οτιδήποτε πίστευε ότι στεκόταν εμπόδιο στην υστεροφημία του. Κι ας την είχε εξασφαλισμένη προ πολλού…