Γουέμπλεϊ 1971: Πενήντα Ιούνιοι μας βάρυναν την πλάτη

Όχι δε φοβάμαι καθόλου να πω τα χρόνια μου. Είμαι 50 ετών και όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε τον τελικό στο Γουέμπλεϊ ήμουν τριών μηνών και κάτι ημερών.

Το να πω βέβαια ότι θυμάμαι τον τελικό στο Γουέμπλεϊ, όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Άγιαξ θα ήταν ψέμα. Θα έμοιαζε μ’ εκείνα που λένε γεννημένοι το 1965 όταν ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβριο του 1973. Όμως, επειδή όσο μεγαλώνουμε οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύ πιο έντονες από τις πρόσφατες, οι εικόνες των 70ς ακόμα και τρία τέσσερα χρόνια μετά τη 2α Ιουνίου του 1971 είναι έντονες, ακόμα τις έχω στο μυαλό μου.

Για παράδειγμα κι επειδή η δική μου γενιά είναι μάλλον η τελευταία που πρόλαβε το παιχνίδι στο δρόμο στην Αθήνα, η πλαστική μπάλα με το τεράστιο τριφύλλι και γύρω- γύρω το «ΠΑΟ Γουέμπλεϊ» ήταν παντού ακόμα και 6-7 χρόνια μετά.  Την έβλεπες στο δρόμο, στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, να κρέμεται μέσα σε δίχτυ στα περίπτερα.

Ο κόσμος συζητούσε διαρκώς για τον Παναθηναϊκό που πήγε στο Γουέμπλεϊ. Οι εποχές ήταν διαφορετικές. Αντιπαλότητα υπήρχε και τότε. Επιθυμία για νίκη επίσης. Και φανατισμός κατά μια έννοια. Όχι όμως και μεθόδευση εξόντωσης του αντιπάλου με κάθε τρόπο. Αυτά είναι τωρινά φαινόμενα.

Μπορούσες ακόμα και 5-6-7 χρόνια μετά, στην Αθήνα να βλέπεις εικόνες του Γουέμπλεϊ. Μπλούζες, αυτοκόλλητα, τις μπάλες που αναφέραμε κτλ. Τι δε μπορούσες να δεις; Στιγμιότυπα από τον αγώνα! Κι εδώ μας βοήθησε η τεχνολογία και η εξέλιξή της αφού μετά από πολλά χρόνια, μέσω ξένων δικτύων μπορέσαμε να βρούμε όλο τον αγώνα στο YouTube.

Στην ΕΡΤ δε μπορούσαν να μαντέψουν (!!!) ότι γράφτηκε ιστορία και πάνω από τη μπομπίνα του Γουέμπλεϊ γράφτηκαν άλλα! Το ίδιο έχει γίνει και σε παλιές σειρές ή σίριαλ! Είναι η απόλυτη καταστροφή και παράλληλα η ολοκληρωτική ασέβεια σε ιστορικές στιγμές της τηλεόρασης, του αθλητισμού, της χώρας.

Όμως τότε, που δε μπορούσαμε να δούμε ούτε στιγμιότυπα σε κάποιο από τα δύο κανάλια που υπήρχαν (ναι, δύο ήταν, μην απορείτε) η συνέπεια ήταν να δημιουργηθεί ένας μύθος. Οι ήρωες του Γουέμπλεϊ να γίνουν ημίθεοι στα μάτια μας. Όταν δεν έχεις εικόνα, ο μύθος γίνεται μεγαλύτερος.

Πενήντα χρόνια μετά, οι γενιές έχουν αλλάξει. Ο φανατισμός έχει γίνει υστερία και ψύχωση. Η προπαγάνδα αποτελεί… καθήκον όχι μόνο για τον επαγγελματία που δουλεύει στις ΠΑΕ αλλά και για τον κάθε ψευδώνυμο σχολιαστή στα social media.

Το ότι παίρνουμε στα σοβαρά κάτι που λέει η Δέσποινα ότι της είπε ο Παττακός, εκείνος δηλαδή που ακόμα και τώρα χρησιμοποιείται ως ανέκδοτο για όσα έλεγε…

Το ότι ακούμε τι λένε οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα αλλά δεν έχουμε την εικόνα της μεγάλης απόκρουσης του Κωνσταντίνου στη βολίδα του Κάρασι (ευτυχώς που μας τα είπαν)…

Είναι σημάδια των καιρών. Και της περίφημης νοοτροπίας των Ελλήνων για την κατσίκα του γείτονα. Των ανίκανων να χαρούν. Αλλά πάντα ικανών να μειώσουν (κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ).

Και κάτι τελευταίο…

To 2000 εργαζόμουν στην ιστορική Αθλητική Ηχώ. Ο τότε διευθυντής, Διονύσης Βραϊμάκης, είχε τη φαεινή ιδέα να βρούμε το 6χρονο αγοράκι που κρατούσε από το χέρι ο Μίμης Δομάζος, μπαίνοντας στο Γουέμπλεϊ. Μπήκε η αναζήτηση στην πρώτη σελίδα. Υπήρξε κινητοποίηση ακόμα κι από την τηλεόραση μέσω του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤ1. Τρεις μέρες μετά ο Τάκης Μποβολανέας εμφανίστηκε και ο συνάδελφος Γιώργος Σπανουδάκης του πήρε μια ιστορική συνέντευξη… Ήταν όντως συγκινητικό

Όσο για εμάς…

Με μια παράφραση του υπέροχου τραγουδιού του Διονύση Τσακνή

Πενήντα Ιούνιοι μας βάρυναν την πλάτη