Η Ελλάδα μπορεί να χτίσει τα πάντα βήμα προς βήμα
Δεν είναι μυστικό ότι απ’ αυτή την ομάδα έχουμε υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες μόνο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε τη λογική και τη συγκέντρωση που έχουν όλα τα μέλη της
Η Ελλάδα περιμένει από αυτή την Εθνική ομάδα να πετύχει κάτι καλό στο Ευρωμπάσκετ του οποίου η κρίσιμη φάση αρχίζει στο Βερολίνο σε λίγη ώρα.
Δεν έχουμε κρύψει ότι θα θέλαμε να νιώσουμε την Ελλάδα να ζει ξανά μέρες αντίστοιχες με εκείνες του 1987. Να επιστρέψουν τα καλύτερά μας χρόνια σε μια καινούργια έκδοση, εξελιγμένη που θα δώσει νέα ώθηση στο εθνικό μας σπορ.
Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται αλλά μένουν ψηλά στη συνείδησή μας, η ιστορία γράφεται, η κληρονομιά μεταφέρεται. Μπορεί ο Γκάλης και ο Γιαννάκης, ο Φάνης και ο Φασούλας του ’87 να έγιναν Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης, Ζήσης και τόσοι άλλοι το 2005.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Νικ Καλάθης, ο Κώστας Σλούκας, ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο Κώστας Παπανικολάου ανήκουν σε διαφορετικές μπασκετικές γενιές. Όλοι μαζί βρίσκονται στο Βερολίνο για κοινό σκοπό. Ομάδα υψηλών προσδοκιών, όπως λέμε όλοι μας αλλά κι επανέλαβε ο Δημήτρης Ιτούδης σε μια από τις υπέροχες ομιλίες του στ’ αποδυτήρια.
Το Ευρωμπάσκετ που βρίσκεται σε εξέλιξη το περιμέναμε πως και πως στην Ελλάδα. Η Εθνική μας ομάδα έχει μείνει εκτός μεταλλίων και τετράδας σε μεγάλη διοργάνωση από το 2009.
Οι προϋποθέσεις για ένα νέο «ΜΠΑΜ» είναι τεράστιες. Όμως εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι το εξής: Δεν παίζουμε μόνοι μας.
Υπάρχει πάντα ένας αντίπαλος και μάλιστα σεβαστός. Η Τσεχία είναι μια πολύ δυνατή και συμπαγής ομάδα που δεν έχει απλώς το «ιστορικό» των αναμετρήσεων κόντρα στην Ελλάδα με το μέρος της. Αυτά είναι για να τα γράφουμε και να τα θυμόμαστε.
Είναι μια καλή ομάδα, σταθερή στις μεγάλες διοργανώσεις και φυσικά με τεράστιο κίνητρο να αποκλείσει την ομάδα (την Ελλάδα δηλαδή) που πολλοί υπολογίζουν ως φαβορί για ένα μετάλλιο.
Το μυστικό της επιτυχίας είναι η αυτογνωσία και η υπομονή. Οι προσδοκίες είναι υψηλές αλλά δεν πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι. Η ίδια η ομάδα βγάζει αυτή τη συγκέντρωση, την ηρεμία και την ταπεινότητα.
Προσωπικά πιστεύω ότι «το ποτάμι δε γυρίζει πίσω». Το μπάσκετ δεν είναι η αστεία (από κάθε πλευρά) Basket League, από την οποία έχει απομακρυνθεί ο κόσμος- εκτός από κάθε «ευκαιρία» τοξικότητας- αλλά ένα ηφαίστειο που κάποια στιγμή θα εκραγεί ξανά.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
