Το είχαμε πει από νωρίς ότι για την Ελλάδα δε θα ήταν καθόλου εύκολος ο αγώνας με την Τσεχία και φυσικά ήταν αναμενόμενη η «μάχη».
Η Ελλάδα από τη στιγμή που πήγε στο Βερολίνο είχε μπροστά της τέσσερις τελικούς, κάτι που ισχύει για κάθε ομάδα που έχει στόχο την κορυφή. Από το Σάββατο (10/9) η έκπληξη γυρόφερνε σε κάθε αγώνα. Οι Βέλγοι μέχρι το 31’ έβγαζαν το λάδι των Σλοβένων. Οι Τούρκοι έχασαν τον αγώνα με την Γαλλία από δικά τους λάθη.
Οι Γερμανοί αν και είχαν διαφορά 24 πόντων, αισθάνθηκαν καυτή την ανάσα των Μαυροβούνιων στο τέλος.
Λίγο πριν τον αγώνα της Ελλάδας, η Ιταλία πέταξε έξω τους αλαζόνες και υπερόπτες Σέρβους που πήγαν να παίξουν ένα τουρνουά χωρίς δημιουργικό γκαρντ και θεωρώντας ότι ο Γιόκιτς θα καταπίνει σπαθιά (πολύ μεγάλη η ευθύνη του Πέσιτς).
Όλα συνηγορούσαν ότι θα πηγαίναμε σε μια 8η μεγάλη αναμέτρηση και φυσικά έτσι έγινε. Διότι οι Τσέχοι είναι καλή ομάδα, παίζουν μαζί 8-9 χρόνια, έχουν αυτοματισμούς (32 ασίστ με 17 του Σατοράνσκι) έχουν κορμιά, σουτάρουν καλά, βρίσκονται με κλειστά μάτια, είναι έμπειροι και ποιοτικοί.
Το «τείχος» που έχτισαν επάνω στον Γιάννη απέδωσε στο πρώτο ημίχρονο με τον Έλληνα σταρ να μένει χαμηλά (4 πόντοι) και τον Καλάθη να κρατά την ομάδα μέσα στο παιχνίδι. Με το σκορ στο 45-41 υπέρ των Τσέχων στο ημίχρονο, το στατιστικό που προκαλούσε αίσθηση πάντως (και φανέρωνε το μέγεθος του προβλήματος) ήταν ένα: Μόλις δύο πόντοι από τον αιφνιδιασμό.
Παράλληλα, το ψηλό σχήμα δεν προβλημάτιζε τους Τσέχους (το αντίθετο) που πέτυχαν εύκολα 45 πόντους. Ακόμα κι έτσι, η Ελλάδα ήταν στους 41.
Οι Τσέχοι έκλειναν τη ρακέτα για να εμποδίσουν τον Γιάννη να κυριαρχήσει. Ξεκάθαρα ο Γκίνζμπουργκ είχε διαβάσει άριστα τον αγώνα, σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπιση του Έλληνα σούπερ σταρ και δημιουργούσε προβλήματα.
Η αλλαγή του σχήματος από πλευράς Ιτούδη άλλαξε όλη τη ροή του αγώνα. Αμυντικά, βέβαια. Ο Γιάννης στο 5, δύο φόργουορντ (Παπανικολάου και Παπαπέτρου), ο Λαρεντζάκης και ο Σλούκας στην περιφέρεια.
Με τον Γιάννη πλέον σε ρόλο «λίμπερο» στην άμυνα να καλύπτει τα πάντα, όλα άλλαξαν. Ο Λαρεντζάκης έδωσε ενέργεια στην άμυνα (αλλά και στην επίθεση με 2 τρίποντα), ο Παπανικολάου συνέχισε την καλή δουλειά, ο Παπαπέτρου έκανε το πρώτο του μεγάλο παιχνίδι στο τουρνουά.
Ο Γιάννης άρχισε να βρίσκει πλέον διαδρόμους και να ζεσταίνεται. Τον βοήθησε σε αυτό και η άμυνα με τα δύο μπλοκ και τρία αμυντικά ριμπάουντ που καθάρισε μέσα σε «δάσος» από χέρια.
Στην τελευταία περίοδο υπάρχουν κάποια στοιχεία που δείχνουν όλη την αλλαγή.
Η Ελλάδα υποχρέωσε σε 6 λάθη τους Τσέχους ενώ μέχρι το 30’ είχαν 7 όλα κι όλα!
Πήρε 7 πόντους απ’ αυτά, περισσότερους από τους μισούς που είχε ως τότε (12).
Οι «πόντοι από τον πάγκο» (τι λέγαμε για Λαρεντζάκη- Παπαπέτρου) ξαφνικά εκτοξεύτηκαν από 12 ως το 30’ σε 31 στο σύνολο, δηλαδή 19 στην τελευταία περίοδο!
Και όταν η μπάλα έκαιγε ο Γιάννης αν και είχε 0/6 τρίποντα ως τότε πήρε την ευθύνη, όπως έπρεπε: Πρώτο εύστοχο έξω από τα 6,75 μέτρα και 86-78 με 2’23’’ για το τέλος. Ακόμα ένα με 38’’ πριν το τέλος και 91-83, οι Τσέχοι στα σπίτια τους και η Ελλάδα συνεχίζει στο Βερολίνο.
Η συνέχεια δε διαφοροποιεί τη φιλοσοφία στο ελάχιστο. Ο αγώνας με την Γερμανία την Τρίτη (13/9-21:30) είναι ακόμα ένας τελικός αφού κρίνει πρόκριση ή αποχώρηση! Οι Γερμανοί είναι καλή και «γεμάτη» ομάδα, με κορμιά (όπως οι Τσέχοι), που παίζουν στο όριο του φάουλ (επίσης όπως οι Τσέχοι) κι αποτελούν υψηλό εμπόδιο στο δρόμο για την είσοδο στο «χορό» των μεταλλίων.