Ο Παύλος τιμάται και αυτή τη χρονιά με το τουρνουά που φέρει το όνομά του και διατηρεί ζωντανή τη μνήμη του κορυφαίου παράγοντα στην ιστορία του Παναθηναϊκού.
Κι εκείνο στο οποίο επιμένω είναι ότι το όνομα «Παύλος» θα πρέπει να είναι το πρώτο που μαθαίνουν οι νέοι φίλοι του Παναθηναϊκού. Που δεν είχαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν, να ζήσουν την εποχή της διοίκησης, της παντοδυναμίας και του οράματός του.
Θα είναι ένα καλό μάθημα προκειμένου να διαμορφώσουν την κατάλληλη νοοτροπία σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό, που στέκονται δίπλα στην ομάδα τους αλλά και στις προσδοκίες που έχουν από εκείνη.
Ο Παύλος όπως και ο αδερφός του, Θανάσης εξέφρασαν στο απόλυτο το δόγμα «ζω για τον Παναθηναϊκό και όχι από τον Παναθηναϊκό»! Διότι η ομάδα που υπηρέτησαν (ποτέ δεν έλεγαν ότι διοίκησαν καθώς παρέμεναν πιστοί στο ιδανικό τους) ήταν τρόπος ζωής, ήταν οικογένεια.
Εκείνο το οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε από τον Παύλο, εκτός από το ότι έμεινε στην ιστορία και στη συνείδηση με το μικρό του όνομα (πράγμα σπουδαίο) είναι το πείσμα, η επιμονή, το όραμα και η αφοσίωση στον Παναθηναϊκό.
Όπως έχω ξαναγράψει δεν οραματίστηκε απλώς τον μεγάλο Παναθηναϊκό που θα κυριαρχούσε στην Ευρώπη, αλλά τον έφτιαξε κιόλας. Τον παρουσίασε. Μια ομάδα που έμεινε στην ιστορία για τη λάμψη, τους τίτλους, τη διάρκεια, τη στενή σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο.
Χωρίς τον Παύλο δε θα υπήρχε «πράσινο ΟΑΚΑ», δεν θα υπήρχε Ντομινίκ Γουίλκινς, δε θα υπήρχε Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δε θα υπήρχαν τόσοι τίτλοι, τόσα ευρωπαϊκά, τόσοι τεράστιοι παίκτες- θρύλοι του παγκοσμίου μπάσκετ, τόσος κόσμος να γεμίζει το ΟΑΚΑ και να αισθάνεται υπερήφανος για την ομάδα του.
Αυτό που δημιούργησε ο Παύλος ήταν κάτι το μοναδικό στην ελληνική πραγματικότητα: Χιλιάδες κόσμου δίπλα στην ομάδα όχι μόνο επειδή έφερνε τίτλους αλλά γιατί τους έκανε χαρούμενους κι ευτυχισμένους όση ώρα βρίσκονταν στο γήπεδο.
Και γιατί έγινε αυτό; Διότι πολύ απλά υπήρχαν σχέσεις εμπιστοσύνης. Ο Παύλος δεν είπε ψέματα ΠΟΤΕ στον κόσμο, ό,τι είπε το πραγματοποίησε, τους κοίταξε στα μάτια και παρέμεινε σταθερός στο όραμά του. Γι’ αυτό και ο κόσμος τον εμπιστεύτηκε.
Γι’ αυτό και έμεινε κοντά και γιγαντώθηκε και συσπειρώθηκε σε μια ομάδα που χαιρόταν να βλέπει. Κι απ’ εκεί ο Παύλος αντλούσε περισσότερη δύναμη για να κάνει ακόμα πιο πολλά. Μια μοναδική σχέση αναπτύχθηκε και δε σταμάτησε ποτέ.
Γι’ αυτό και κάθε αποτυχημένη χρονιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποτελούσε το έναυσμα για να βάλει περισσότερη δύναμη. Ήταν πάντα εκεί για τον Παναθηναϊκό του.
Για έναν Παναθηναϊκό που θα πρέπει να διδάσκεται στους φίλους της ομάδας, ειδικά τους νέους. Για πάντα.