Η ΤΣΣΚΑ το πήρε γιατί ένιωσε την… αξία της ήττας!

Πόσες φορές έχετε δει τους παίκτες της ΤΣΣΚΑ να παίζουν με αυτόν τον τρόπο που απολαύσαμε στην Βιτόρια; Να τους βλέπετε να μην «λυγίζουν» από την αντεπίθεση του αντιπάλου (όπως την «πάτησαν» τόσες φορές σε ημιτελικό) αλλά αντιθέτως, να παίρνουν δύναμη, να ηρεμούν, να συγκεντρώνονται και να απαντούν ακόμα πιο σκληρά;

Να τους βλέπετε να ορμάνε στη μπάλα σε κάθε διεκδίκηση λες και είναι η τελευταία στιγμή της καριέρας τους. Να μην καταρρέουν από την πίεση του αντιπάλου. Θυμηθείτε τι έγινε το 2012 στην Πόλη, το 2013 στο Λονδίνο, το 2015 στην Μαδρίτη και το 2017 στην Κωνσταντινούπολη… Θυμηθείτε πως ισοπεδώνονταν σωματικά, ψυχολογικά και πνευματικά όταν αισθάνονταν απειλή.

Εμαθε όταν… έχασε!

Η ΤΣΣΚΑ θεμελίωσε τον θρίαμβό της στην Βιτόρια. Όχι ακριβώς στους αγώνες του φάιναλ φορ, εκεί έγινε η απονομή, αλλά στα πλέι οφ κόντρα στην Μπασκόνια. Όταν μετά τη νίκη των Βάσκων, στον δεύτερο αγώνα στην Μόσχα, απάντησε με 2 νίκες στην «Φερνάντο Μπουέσα Αρένα» και πέρασε στο φάιναλ φορ πανηγυρικά.

Το μεγάλο κέρδος ήταν εκείνο… Ότι οι ίδιοι οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ κατάλαβαν ότι δεν ήταν άτρωτοι, ότι μπήκαν στην… πρίζα πολύ νωρίτερα και δεν χρειάστηκε να πάνε στο φάιναλ φορ για να μάθουν να διαχειρίζονται καταστάσεις.

Η πίεση στην ΤΣΣΚΑ

Οσοι πιστεύουν ότι υπάρχει πίεση στην Ελλάδα, δεν έχουν ιδέα από… ΤΣΣΚΑ. Εκεί απλώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η ήττα! Η κριτική που γίνεται ξεπερνάει κάθε φυσιολογικό όριο κι αδυνατούν να καταλάβουν ότι κακή ήττα είναι αυτή που σου στερεί έναν τίτλο… Η μάλλον, το καταλάβαιναν στο φάιναλ φορ της Euroleague. Αλλά ακόμα κι αν έχαναν έναν… αδιάφορο αγώνα στην Κανονική Περίοδο, ακόμα κι αν είχαν ρεκόρ 29-0 και γινόταν 29-1, ασχολούνταν λες και ήρθε η… καταστροφή της ήττας.

Δεν μπήκε ποτέ στην διαχείριση ενός κακού αποτελέσματος στην Κανονική Περίοδο, στις λεγόμενες «τεχνητές κρίσεις». Πάντα πήγαινε με την ετικέτα της «ανίκητης» και όταν ο αντίπαλος στο φάιναλ φορ έβγαζε πίεση, έπεφτε στο κενό. Δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν… Όπως ακριβώς τα περιγράψαμε παραπάνω.

Η ΤΣΣΚΑ επέστρεψε στην Βιτόρια, μετά τα πλέι οφ, ως αουτσάιντερ. Την Ρεάλ πίστευαν οι περισσότεροι ως φαβορί ακόμα και την Φενέρμπαχτσε παρά τις απουσίες. Συν την… κατάρα που την κυνηγούσε με τα φάιναλ φορ.

Και όταν βρέθηκε στο -14 από την Ρεάλ, επέστρεψε. Δυνάμωσε… Πείσμωσε. Κι όταν η Εφές είχε κολλήσει σαν… βδέλλα επάνω της , πάλι αντέδρασε, πάλι απάντησε. Σε άλλες διοργανώσεις κατέρρεε…

Ο Δημήτρης Ιτούδης το είχε ξανακάνει, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο: Το 2009, ως συνεργάτης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό! Μια ήττα στο ΟΑΚΑ (1-1) από την Σιένα και δύο νίκες στην Τοσκάνη και μετά οι «πράσινοι»… άπιαστοι στο Βερολίνο.

Face to face

Ο Ιτούδης στην Μόσχα έχει να διαχειριστεί πολλά πράγματα. Μια ομάδα που πρέπει να νικά. Ένα περιβάλλον που δεν αποδέχεται ακόμα και την πλέον αδιάφορη ήττα. Μια κριτική που είναι σκληρή και πολλές φορές, άδικη. Παίκτες που φορτώνονται με πίεση καθώς όλοι περιμένουν απ’ εκείνους τα…πάντα.

Δεν είναι απλώς ένας προπονητής. Αλλά ένας άνθρωπος που μιλάει διαρκώς με τους παίκτες του ακόμα και για τα… προσωπικά τους. Και βέβαια τους κάνει ψυχανάλυση, βρίσκεται κοντά τους ανά πάσα στιγμή. Ξέρει ότι μόνο με κουβέντες face to face και με απόλυτη ειλικρίνεια, οικοδομείται σχέση εμπιστοσύνης και αποδοχή στο πλάνο.

Οι προπονητές ή όσοι ζουν μέσα σε μια ομάδα μπορούν να τα καταλάβουν αυτά και να αναγνωρίσουν πόσο δύσκολα είναι. Οι υπόλοιποι είτε δεν καταλαβαίνουν, είτε τα θεωρούν απλά… Δεν είναι, όμως.

Και στην ΤΣΣΚΑ παρουσίασαν αυτό το πρόσωπο ακριβώς επειδή κατανόησαν την… αξία της ήττας που σε μετατρέπει σε «κυνηγό». Σε… πεινασμένο θηρίο!