«Είστε τρελοί, θα πατήσετε το Τριφύλλι;»

Κάποια στιγμή, στο μπαρ των VIP στο κλειστό του ΟΑΚΑ, τοποθέτησαν μια καλαίσθητη μοκέτα που έκανε όμορφο το χώρο. Είχε πάνω της σε διάφορα μέρη το σήμα του Παναθηναϊκού. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος μπήκε στο μπαρ και ξαφνικά έγινε έξαλλος: «Είστε τρελοί ρε; Θα πατάει ο καθένας που μπαίνει εδώ μέσα το Τριφύλλι; Το έμβλημα του Παναθηναϊκού;». Με συνοπτικές διαδικασίες η μοκέτα αφαιρέθηκε.

Αν θυμάστε, επί ημερών Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, το έμβλημα του Παναθηναϊκού δεν είχε μπει ως αυτοκόλλητο στο κέντρο του γηπέδου. «Θα περνάει ο καθένας και θα πατάει το Τριφύλλι;» έλεγαν. Βεβαίως τα τελευταία χρόνια το επέβαλλε η Euroleague οπότε ακόμα κι εκείνοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά.

Αν και ήταν ικανοί να στήσουν φασαρία στη Γενική Συνέλευση των μετόχων ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

Άνθρωποι και παράγοντες άλλης εποχής, που έβλεπαν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Είχαν άλλες αρχές, μέχρι υπερβολής σε κάποιο σημείο. Όπως- για παράδειγμα- το ότι έβγαζαν απόλυτη άρνηση στο να εκμεταλλευτούν εμπορικά την ομάδα μπάσκετ, τις επιτυχίες, το brand της. Οι εποχές είχαν αλλάξει. Μια τέτοια ενέργεια, από νωρίς κιόλας, θα τους έφερνε έσοδα. Που πιθανότατα θα ωφελούσαν τη δική τους τσέπη. Δεν το ήθελαν… «Το Τριφύλλι είναι ιδέα και δεν πωλείται» έλεγαν!

«Το Τριφύλλι δεν πωλείται στα μαγαζιά»

Άλλες εποχές, άλλα μυαλά. Αξιοθαύμαστα κατά γενική ομολογία αλλά σίγουρα απέναντι στις σύγχρονες επιταγές. Πιθανότατα πολλοί θα διαφωνήσουμε με την επιμονή τους να μην εκμεταλλεύονται εμπορικά το αστραφτερό brand που είχαν δημιουργήσει. Θυμάμαι, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε με τους Τορόντο Ράπτορς, το 2003 στον Καναδά. Είχαν ζητήσει από τον Παύλο και τον Θανάση να στείλουν μερικές μπλούζες του Παναθηναϊκού για να πωλούνται στο «Air Canada Center». Η απάντησή τους άφησε Αμερικανούς και Καναδούς με ανοιχτό το στόμα: «Το Τριφύλλι δεν πωλείται σε μαγαζιά. Αν θέλετε, θα στείλουμε εμείς μπλούζες να τις δώσετε τσάμπα στους Έλληνες που θα έρθουν».

Δεν προσπαθώ να πω κάτι ούτε να κατηγορήσω κάποιον. Ήταν η στάση ζωή τους. Το εμπορικό κομμάτι είναι συζητήσιμο καθώς οι εποχές προχώρησαν και ο Παναθηναϊκός ορθότατα στην εποχή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου προσπάθησε να αναπτύξει το marketing και να εκμεταλλευτεί το brand.

Το θέμα είναι άλλο. Ότι από τις κινήσεις και μόνο των αείμνηστων Παύλου και Θανάση, καταλαβαίνετε τη λογική τους: «Το Τριφύλλι, ο Παναθηναϊκός, είναι πάνω απ’ όλους και όλα. Κανείς δεν είναι παραπάνω».

Όταν το «εγώ» μπήκε πάνω από το «εμείς»

Με αυτά τα παραδείγματα θα ήθελα να καταλήξω στη δική μου διαπίστωση: Ότι ο Παναθηναϊκός άρχισε τα προβλήματα, γενικώς ως Οργανισμός και όχι απλώς η ΚΑΕ, όταν το «ΕΓΩ» μπήκε πάνω από το «Τριφύλλι».

Όταν ο στόχος έπαψε να είναι κοινός… Όταν χωρίστηκαν τα πάντα σε «κουτάκια» και ο καθένας είχε το… τσιφλίκι του. Η εσωστρέφεια καλλιεργήθηκε προκειμένου να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης κάμποσοι αιμοδιψείς παρασιτικοί οργανισμοί. Προκειμένου να επιβιώσουν σε ένα τοξικό οικοσύστημα που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει.

Κατασκευή αόρατων εχθρών, ώστε πάντα να φταίει κάποιος άλλος… Περισσότερο «παιχνίδι» στο επικοινωνιακό κομμάτι παρά στο γήπεδο και στην ουσία. Εγωκεντρισμός και φθορά. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Έχει ελπίδα ο Παναθηναϊκός; Κατά τη γνώμη μου, έχει. Αν επιστρέψουν στις βάσεις των αείμνηστων ηγετών της ΚΑΕ σχετικά με το ιδανικό. Ότι το «Τριφύλλι» είναι η ιδέα που καθοδηγεί τους πάντες και ουδείς δικαιούται να το ξεπεράσει. Είτε για τα προσωπικά, είτε για τα επιχειρηματικά… Είτε για τις εμμονές, είτε για την εξουσία…

Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά δεν είναι. Αντιθέτως αποτελεί τη βάση της ενότητας.