Μακάμπι, Σφαιρόπουλος, Δώνης και γινόμαστε «Γιούγκοι»

Η Μακάμπι έκανε την αρχή σε μια ιστορική συμφωνία. Μετά τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο Γιώργος Δώνης εντάχθηκε στην πιο μεγάλη ομάδα του Ισραήλ και ταυτόχρονα σε έναν από τους πιο μεγάλους Οργανισμούς, παγκοσμίως.

Όσοι ξέρουμε την Μακάμπι από το μπάσκετ είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε για το πόσο τιμητική είναι η θέση του προπονητή εκεί. Αλλά ταυτόχρονα και πόσο πολύπλοκη είναι η κατάσταση με την πίεση που είναι αφόρητη. Αν πιστεύετε ότι υπάρχει έντονη πίεση από κόσμο, Media κτλ στις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας, τότε- πιστέψτε με- δεν έχετε ιδέα για το τι συμβαίνει στην ομάδα που φιλοξενεί τον Σφαιρόπουλο και τον Δώνη.

Μπορεί να έχετε διαβάσει για τα… τραγούδια, τα πανό κτλ στον Έλληνα προπονητή, αλλά δε θέλει και πολύ στη συγκεκριμένη ομάδα να αλλάξει άρδην η κατάσταση. Δύο- τρία άσχημα αποτελέσματα στη σειρά και όλα γίνονται αντίθετα. Ρωτήστε π.χ. τον Γκέρσον ή τον Μπλατ που έδωσαν ευρωπαϊκά τρόπαια στην Μακάμπι, πόσες εφιαλτικές στιγμές έζησαν από τα Media ή τις αποδοκιμασίες στις… στραβές.

Μεγάλο καράβι, μεγάλες φουρτούνες. Η Μακάμπι είναι το σύμβολο του Ισραήλ. Και- πιστέψτε με- η μόνη ομάδα που όταν παίζει εκτός έδρας μπορεί να κουβαλήσει για… πλάκα πάνω από δέκα χιλιάδες φιλάθλους μαζί της.

Όμως δεν είναι απαραίτητα αυτό το θέμα μας.

Η ουσία είναι ότι η Μακάμπι πρωταγωνίστησε σε μια ιστορική στιγμή για τους Έλληνες προπονητές. Ομάδα της Euroleague στο μπάσκετ και στο Champions League (προκριματικά) στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι τόσο συχνό και φυσικά μοιάζει υπέροχο.

Όπως και οι Έλληνες προπονητές όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο μοιάζουν με τους… Γιούγκους. Αυτούς που κάποτε αποκαλούσαμε «λόμπι». Ότι αλληλοϋποστηρίζονται. Και ότι ο ένας βοηθά (με κάποιο τρόπο) τον άλλο.

Η παρουσία του Γιάννη Σφαιρόπουλου στην Μακάμπι αποδεικνύεται καταλυτική. Βάλτε στο μυαλό σας πόσοι Έλληνες προπονητές πήγαν μετά απ’ εκείνον στο Ισραήλ: Ο Δέδας στην Χολόν, ο Καστρίτης στην Χάποελ Τελ Αβίβ. Και όποια ομάδα έχει κενή θέση στον πάγκο πρώτα με Έλληνα προπονητή μιλάει. Για παράδειγμα η Ιρόνι φέτος μίλησε κατά σειρά με Μανωλόπουλο, Φραγκιά, Λυκογιάννη και Σκουρτόπουλο.

Το καλό όνομα, λοιπόν, η αξία της δουλειάς και η αναγνώρισή της που βοηθά ώστε να στρέψουν τα μάτια τους προς τα εδώ, αρκετές ξένες ομάδες.

Βλέπετε τι γίνεται στην Ρωσία… Ο Δημήτρης Ιτούδης στην ΤΣΣΚΑ (δις τροπαιούχος Euroleague). Ο Δημήτρης Πρίφτης στην Ούνικς Καζάν… Και μαζί τους αρκετοί συμπατριώτες μας, σε ρόλο ασίσταντ, γυμναστή, φυσιοθεραπευτή… Τι σας θυμίζει; Φυσικά τους Γιούγκους! Που κατηγορούσαμε ότι βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, στην Σόλνα, στο πρωτάθλημα Σουηδίας. Προπονητής στην αντρική ομάδα ήταν ο Άρης Λυκογιάννης. Στην ομάδα γυναικών ήταν ο Κώστας Κεραμιδάς. Στον κρίσιμο αγώνα των γυναικών της Σόλνα, για είσοδο στην τετράδα, ο Λυκογιάννης κάθισε στον πάγκο για να ενισχύσει τον Κεραμιδά. Μια σπάνια εικόνα, ένα σπάνιο περιστατικό.

Η ουσία είναι ότι πλέον οι Έλληνες προπονητές… απλώνονται. Θα τους βρεις παντού, ειδικά στο μπάσκετ έχουν φτάσει σε μέρη που δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Κάποτε δεν το κουνούσαν από τη χώρα μας. Ήταν άλλες οι συνθήκες, ήταν και περισσότερα τα χρήματα, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, υπήρξε μια γενιά προπονητών που δεν εγκατέλειψε τη… βόλεψή της.

Οι πρώτοι που το είχαν τολμήσει ήταν ο Κώστας Φλεβαράκης, ο Ηλίας Ζούρος και ο Φώτης Κατσικάρης. Είχαν πιάσει νωρίτερα το νόημα του εξωτερικού. Οι υπόλοιποι άντε να… τολμούσαν μέχρι την Κύπρο.

Ειδικά ο Φλεβαράκης πιστώνεται το ξεπέταγμα του Γιόνας Γερέμπκο και του Ντένις Σρέντερ μεταξύ άλλων. Σε Σουηδία και Γερμανία, αντίστοιχα.

Τα τελευταία 12 χρόνια, με την κρίση, θα βρεις Έλληνες προπονητές παντού… Στην Κίνα, στην Αφρική, στην Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη φυσικά. Απλώνονται και ταυτόχρονα μοιράζουν την τεχνογνωσία τους αλλά και διαφημίζουν την αξία του Έλληνα προπονητή.

Το ότι η κρίση οδήγησε στο «όπου γης και πατρίς» είναι δεδομένο. Αλλά φαίνεται ότι γέννησε κι ευκαιρίες.