Να μην… σπρώχνονται οι προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ για το ποιός θα μιλήσει πρώτος για τα όσα συμβαίνουν. Ενας- ένας παιδιά, θα μιλήσετε και δεν πρόκειται κανείς να σας πάρει τη σειρά.
Και το λέω αυτό γιατί μας… ξεκούφαναν με την σιωπή τους. Ποιοί; Οσοι χαρακτηρίζονται (δικαίως με βάση τα όσα έχουν πετύχει) «προσωπικότητες του μπάσκετ». Κι αναφέρομαι σε παλαιότερους προπονητές, παίκτες, παράγοντες, γενικά…
Θα μου πείτε (και δεν θα έχετε άδικο) ότι δεν έχει μιλήσει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Σωστή είναι η παρατήρηση.
Αλλά εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα: Πολλοί λένε (και όχι άδικα) ότι το ελληνικό μπάσκετ διαθέτει έναν πολύ αξιόλογο πυρήνα δυναμικής σε ό,τι αφορά στις προσωπικότητες. Οτι θα μπορούσαν όλοι μαζί ή ένας εξ αυτών ή έστω κάποιοι, να κάνουν μια κίνηση, να αναλάβουν τα ηνία της Ομοσπονδίας και να μπούμε σε μια νέα εποχή.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτή τη θέση. Μόνο που τους θέλω… τώρα! Να βγουν μπροστά, να μιλήσουν. Να πάρουν θέση. Να τοποθετηθούν. Να δείξουν ότι υπάρχουν, ότι είναι εδώ και ενδιαφέρονται και οι ίδιοι για την… επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ.
Κανείς όμως δεν βγήκε. Κάποιες σκόρπιες τοποθετήσεις στα social media (ο Βαγγέλης Αλεξανδρής) και άκρα του τάφου σιωπή.
Κι ερωτώ: Επιτρέπεται να προκληθεί τέτοιο χάος και οι προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ να μην υπάρχουν πουθενά;
Οσο γίνεται αυτό, αλήθεια, ποιός ο λόγος να τους καλούμε να αναλάβουν; Είναι προφανές ότι ΔΕΝ θέλουν.
Είναι δυνατόν όλοι εκείνοι που έχουν προσφέρει μεγάλες στιγμές στο ελληνικό μπάσκετ, που έχουν γράψει μεγάλη καριέρα, να μένουν απαθείς εμπρός στα όσα γίνονται;
Είναι δυνατόν, από τη στιγμή κατά την οποία δεν μιλούν, να περιμένει ο κόσμος απ’ εκείνους να βγουν μπροστά;
Το μόνο που έχουν κάνει είναι να μας ξεκουφάνουν με την εκκωφαντική σιωπή τους.