Το τέλος μιας εποχής γράφτηκε πριν από μερικά λεπτά καθώς ο Θανάσης Γιαννακόπουλος άρχισε το ταξίδι για να συναντήσει τα αγαπημένα του αδέρφια. Εχοντας μαζί του τη σημαία του Παναθηναϊκού, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει.
Είναι η στιγμή που σταματούν τα λόγια, οι εικόνες παγώνουν, οι αναμνήσεις φέρνουν μια απίστευτη διαδικασία δακρύων και γέλιου. Δάκρυα για την απώλεια, γέλιο (έστω και πικρό αυτές τις πρώτες ώρες) από τις θύμησες… Γιατί ο Θανάσης είχε τρομερό χιούμορ.
Ο Θανάσης ήταν εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τον Παύλο και τον Κώστα, όμως είχε μέσα του όλα εκείνα τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν συνολικά στην συνείδηση του κόσμου και τους καταξίωσαν κοινωνικά: Ανθρωπιά, ευφυϊα, διορατικότητα, ενέργεια, ταχύτητα σκέψεις και πράξης μα πάνω απ’ όλα αγάπη.
ΕΧΤΙΣΑΝ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Το οικοδόμημα που έχτισαν τα αδέρφια Γιαννακόπουλου, που βιάστηκαν να συναντηθούν και πάλι (έφυγαν με απόσταση 11 μηνών ενώ πριν 2 χρόνια περίπου έφυγε η αδερφή τους, Βασιλική…) βασίστηκε επάνω στην αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Είτε αναφερόμαστε σε επιχειρήσεις είτε στον αθλητισμό.
Ο Θανάσης ήταν ο πιο αυθόρμητος. Ο πιο… έξω καρδιά. Θα μου επιτρέψετε να πω, επειδή τον γνώρισα όσο ελάχιστοι, και ο πιο ευαίσθητος, εκείνος ο οποίος θα έκλαιγε σαν μικρό παιδί βλέποντας απέναντί του έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη.
«Δεν ξεχνάω ποτέ από πού ξεκίνησα», έλεγε και ξανάλεγε, σαν να ήθελε να δικαιολογήσει την ευαισθησία και την ανθρωπιά του. Λες και θα έπρεπε να είναι σκληρός. Μα ο λόγος που όλοι τον αγάπησαν ήταν ακριβώς αυτός: Η ανθρωπιά του.
ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΠΙΑΝΕ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ
Την ίδια στιγμή όμως, μέσα σε διάστημα 5 λεπτών θα μπορούσε να μεταμορφωθεί στον πιο σκληρό και πεισματάρη άνθρωπο, όταν αισθανόταν ότι θίγονταν τα συμφέροντά του. Κι αφού αναφερόμαστε στο αθλητικό κομμάτι, ο Θανάσης θα έδινε τα πάντα για να υπερασπιστεί τον Παναθηναϊκό… Το πείσμα του και η επιμονή του έκαναν έναν βραχύσωμο άνθρωπο, να είναι κυρίαρχος. Αλλά ποτέ να μην ξεχνά από που ξεκίνησε, όπως έλεγε.
Ο Θανάσης ήταν τρελός με τον Παναθηναϊκό. O αυθορμητισμός του αρκετές φορές τον έσπρωξε σε εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά την επόμενη στιγμή ήταν έτοιμος να παραδεχτεί το λάθος του. Με όλο το πάθος που είχε, πάλευε μαζί με την ομάδα, να την παροτρύνει, να την ενισχύσει, να κάνει ό,τι μπορεί για να νικήσει. Ποτέ όμως δεν έδειξε έλλειψη σεβασμού προς τον αντίπαλο. Μπορεί να έλεγε «είμαι αντι-Ολυμπιακός» αλλά αυτό δεν αφορούσε σε… μίσος προς τον αιώνιο αντίπαλο όσο σε επιθυμία για νίκη.
ΘΑ ΓΥΡΙΖΕ ΤΗ ΓΗ…ΑΝΑΠΟΔΑ
Με τον Παύλο, όμως είχαν και πολλά κοινά στοιχεία. Το…Σπαρτιάτικο κεφάλι, το πείσμα και η θέληση ηταν τα χαρακτηριστικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να θέλει κάτι και να μη γυρίσει… ανάποδα τη γη για να το πετύχει. Η απόκτηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, για παράδειγμα, από πλευράς τακτικής αποτελεί προσωπικό θρίαμβο του Θανάση, πάντα βέβαια με τον Παύλο και τον Κώστα στο πλευρό του. Αν δεν ήταν ο Θανάσης, ο Σάρας δεν θα είχε έρθει ποτέ στον Παναθηναϊκό. Κι όταν… ενώθηκαν στον σκοπό ο Παύλος και ο Κώστας (αφού τους ενέπνευσε ο Θανάσης), το παιχνίδι δεν χανόταν με τίποτα. Και φυσικά δεν χάθηκε.
ΗΞΕΡΕ ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟ
Οι κορυφαίες ιστορίες του Θανάση Γιαννακόπουλου έχουν να κάνουν με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αν παρακολουθούσες ποτέ αγώνα του Παναθηναϊκού, την εποχή Ζοτς, δίπλα στον Θανάση, θα πίστευες ότι την επόμενη ώρα ο Σέρβος προπονητής θα πήγαινε από το λογιστήριο για την αποζημίωση. Παθιαζόταν, φώναζε, πρότεινε παίκτες, απορούσε… φωναχτά με αλλαγές ή με DNP αλλά όλα γίνονταν για το καλό της ομάδας. Και αφού ηρεμούσε, γνώριζε φυσικά καλύτερα από τον καθένα, ότι ο Ομπράντοβιτς ήταν το καλύτερο για τον Παναθηναϊκό. Οπως και ο Ζοτς ήξερε τι ακριβώς πρέσβευε ο Θανάσης… Και γι’ αυτό είχαν αγάπη, σεβασμό και άριστη συνεργασία. Ιδανική…
ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Τολμώ να πω ότι είμαι από τους ανθρώπους που τον γνώριζαν όσο ελάχιστοι. Και μπορώ να βεβαιώσω πως ο Θανάσης δεν έκανε ποτέ επικοινωνία. Δεν του άρεσε το παιχνίδι με τον κόσμο, όσο κι αν έπαιρνε συχνά το μικρόφωνο. Του άρεσε να γίνεται ένα με τον κόσμο. Να απευθύνεται στους φίλους του Παναθηναϊκού, να τους μιλάει, να τους εξωτερικεύει συναισθήματα.
Κι αυτό που είχε κάνει τότε, που είχε πει στον κόσμο ότι όταν θα ερχόταν η ώρα για το μακρύ ταξίδι θα ήθελε να έχει και την σημαία του Παναθηναϊκού μαζί του, ήταν συναίσθημα της στιγμής. Απολαμβάνοντας όσα πέτυχαν με τα αδέρφια του: Να δημιουργήσουν μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, να παίζει ο Παναθηναϊκός μπροστά σε 20 χιλιάδες κόσμο, να υποκλίνονται τεράστιες προσωπικότητες στο μεγαλείο της ομάδας, να έχουν- ως οικογένεια- την αγάπη και την αποδοχή όλων των Παναθηναϊκών όπως και μεγάλης μερίδας των Ελλήνων φιλάθλων, ανεξαρτήτως χρώματος.
Με τη σημαία του Παναθηναϊκού, Θανάση…
Ειλικρινή συλλυπητήρια στην κυρία Ιωάννα και την Κατερίνα.
