Πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ ο περισσότερος κόσμος είχε εστιάσει σε τρία ονόματα: Γιάννης Αντετοκούνμπο, Λούκα Ντόντσιτς, Νίκολα Γιόκιτς
Στεκόταν δηλαδή στα τρία ονόματα και τοποθετούσε στα φαβορί του Ευρωμπάσκετ αντίστοιχα την Ελλάδα, την Σλοβενία και την Σερβία. Κι ενώ ετοιμαζόμαστε να αρχίσει η ημιτελική φάση διαπιστώνουμε ότι καμία από τις τρεις ομάδες δε βρίσκεται εκεί.
Η Σερβία δεν προχώρησε καν στους «8» αφού ταπεινώθηκε από την Ιταλία. Η Ελλάδα και η Σλοβενία πέρασαν ένα νοκ- άουτ απέναντι σε Τσεχία και Βέλγιο αντίστοιχα αλλά στα προημιτελικά παραδόθηκαν σε Γερμανία και Πολωνία αντίστοιχα.
Για την ιστορία, οι Πολωνοί μπήκαν στην τετράδα για πρώτη φορά μετά το 1971. Οι Γάλλοι μετά το 2015 (είχαν κατρακυλήσει στη 12η θέση το 1987). Οι Γερμανοί για πρώτη φορά μετά το 2005 όταν είχαν αντιμετωπίσει στον τελικό του Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι την ελληνική ομάδα. Και οι Ισπανοί εξακολουθούν να είναι από άλλο ανέκδοτο αφού θα λάβουν μέρος σε ημιτελική φάση για 11η συνεχόμενη διοργάνωση.
«Από άλλο ανέκδοτο» έγραψα; Λάθος! Η συνέπεια επιβραβεύεται ακόμα κι αν έχεις ανανεώσει το ρόστερ σου και 9 παίκτες εμφανίζονται για πρώτη φορά σε Ευρωμπάσκετ. Η Ισπανία έχει το δικό της μοντέλο και το ακολουθεί πιστά. Και επιβραβεύεται.
Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι σε αυτό το Ευρωμπάσκετ αποδείχθηκε περίτρανα ότι οδεύουμε σε μια νέα εποχή. Σε αυτή που οι σούπερ σταρ θα είναι πάντα στο «θρόνο» τους και θα αποτελούν τον πόλο έλξης για το κοινό και τα παιδιά, όμως οι ομάδες θα είναι εκείνες που θα επικρατούν.
Το «one man show» φαίνεται ότι δε μπορεί να προχωρήσει πολύ και οι ομάδες με το βαθύ ρόστερ θα είναι εκείνες που θα προχωρούν. Οι ομάδες με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο αποκλεισμός των σούπερ σταρ δε μπορεί να είναι συμπτωματικός ειδικά αν τον συνδυάσουμε με τη γενικότερη εικόνα και το μπάσκετ που είδαμε σε αυτή τη διοργάνωση.
Αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας του NBA (σοβαροί να είμαστε) και στο αν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν οι σούπερ σταρ στην Ευρώπη. Το αντίθετο! Αν θέλουμε να παίξουμε μπάσκετ NBA τότε αυτό σίγουρα θα γίνει με τα κατάλληλα υλικά.
Ρίξτε μια ματιά στα ρόστερ, στα στατιστικά και το χρόνο των τεσσάρων ομάδων των ημιτελικών, φέρτε την εικόνα ξανά στο μυαλό σας και θα καταλάβετε!
Κάτι που ενισχύει την άποψη που καταθέσαμε σχετικά με την «ανοικοδόμηση» του ελληνικού μπάσκετ, τη δημιουργία του δικού μας μοντέλου και του προτύπου του Έλληνα μπασκετμπολίστα.