Η 14η Ιουνίου, όπως έχουμε γράψει και ξαναγράψει, είναι τα γενέθλια των μπασκετικών στην Ελλάδα. Τότε, στο Ευρωμπάσκετ του 1987, καταξιώθηκε μια μεγάλη ομάδα και ταυτόχρονα… ευλόγησε τις ερχόμενες γενιές. Η προέκταση του θριάμβου εκείνου είχε αφάνταστα θετικές επιπτώσεις. Και φανταστείτε όλους εμάς, που ζήσαμε για τα καλά εκείνες τις ημέρες αλλά είχαμε και το δίλλημα: Εξετάσεις για το σχολείο ή Εθνική Ελλάδας;
Κάποιοι μπόρεσαν και τα «βόλεψαν» αλλά το μπάσκετ δεν έφυγε από μέσα τους. Διότι- να ξέρετε οι νεότεροι- δεν ήταν καθόλου εύκολο να συγκεντρωθείς στα μαθήματα και στις εξετάσεις σου.
Όλη η Αθήνα (εδώ ζούσα, αυτό μπορώ να περιγράψω) ήταν σε… παράκρουση. Παντού συζητούσαν για την Εθνική ομάδα. Η αποστολή με τους διεθνείς έφευγε από το «Τζον’ς» (δεν υπάρχει πια…) της Γλυφάδας και μέχρι να φτάσει στο ΣΕΦ ζούσε την λατρεία του κόσμου. Κατά μήκος της διαδρομής, πλήθος ανθρώπων αποθέωναν τους παίκτες.
Πρωτόγνωρες εικόνες στην Αθήνα
«Εγώ το ήθελα» μου είχε πει μετά από χρόνια ο αείμνηστος Κώστας Πολίτης. «Ο αθλητής δεν πρέπει να μένει σε γυάλα αλλά να ζει την αγάπη του κόσμου. Και να παίρνει ενέργεια απ’ αυτή. Τα παιδιά βλέποντας τον κόσμο να τους εμψυχώνει έπαιρναν δύναμη, αισθάνονταν άτρωτοι».
Κόσμος παντού… Κατά μήκος της διαδρομής, στο ΣΕΦ, έξω από το ξενοδοχείο. Το Ευρωμπάσκετ του 1987 είχε γίνει μια εθνική υπόθεση. Όχι επειδή μαζεύτηκαν όλοι οι κορυφαίοι πολιτικοί της εποχής στον τελικό με τους Σοβιετικούς (τις προηγούμενες ημέρες μόνο η Μελίνα ήταν εκεί). Αλλά επειδή ο κόσμος ασχολιόταν μόνο με αυτό.
Μπορείτε να το καταλάβετε από την εκπομπή της ΕΡΤ που ακολούθησε του τελικού με την ομάδα της ΕΣΣΔ.
Το χρέος μας στο Ευρωμπάσκετ του ’87
Ήταν στην κυριολεξία το Ευρωμπάσκετ των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Δεν πρόκειται ποτέ να το ξαναζήσουμε αυτό, πιστέψτε μας. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι και το 2004 και ο θρίαμβος της Εθνικής ποδοσφαίρου ήταν κάπως διαφορετικό από πλευράς συνθηκών. Το ’87 ήταν στον τόπο μας. Οι ήρωες ήταν εδώ. Καθημερινά, μαζί μας… Σαν πιτσιρικάς έπαιρνες ένα λεωφορείο και πήγαινες στην Γλυφάδα για να είσαι κοντά τους.
Δεν είναι ώρα για συγκρίσεις. Είμαστε στο 2020 και το μπάσκετ έχει φτάσει στο σημείο μηδέν! Γιατί; Πολύ απλά: Το μπάσκετ μπήκε κάτω από πρόσωπα, έπαψε να είναι το ιδανικό. Το μπάσκετ «χτυπήθηκε» από προσωπικές εμμονές και επικοινωνιακά τερτίπια. Πνίγηκε στον παραλογισμό (όχι απλώς φανατισμό) εκείνων που το χρησιμοποίησαν για να ικανοποιήσουν εσωτερικές ανάγκες.
Το Ευρωμπάσκετ του ’87 έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους. Γέμισε τα ανοιχτά γήπεδα με παιδιά, πήγαινες άλλωστε… αξημέρωτα για να προλάβεις να πιάσεις μπασκέτα για μονό. Χιλιάδες νέα δελτία σε ομάδες ακολούθησαν το θρίαμβο. Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε στην κορυφή και πέτυχε πράγματα μάλλον… παράλογα και υπερβολικά για μια τόσο μικρή χώρα με τόσο ανύπαρκτο αθλητικό σύστημα.
Μετά από 33 χρόνια, οφείλουμε στο ίδιο το Ευρωμπάσκετ του ’87 να αλλάξουμε λογική. Πιθανότατα αυτό να γίνει αν μείνουμε πάλι… λίγοι αρκεί να βάλουμε το μπάσκετ (και όχι τα προσωπικά) στην κορυφή.
Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε μόνο όσοι ζήσαμε για τα καλά εκείνες τις ημέρες.
Και βέβαια ποτέ δε ξεχνάμε το τραγούδι.
