Ο Μάριο Χεζόνια άνοιξε λογαριασμό στον Παναθηναικό και ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός αλλά κακά τα ψέματα η μάχη με τη Μπαρτσελόνα ήταν άνιση για τους «πράσινους».
Βεβαίως το ντεμπούτο του Χεζόνια (ο οποίος πλησίασε το ατομικό ρεκόρ του που είναι 22 πόντοι) ήταν εκείνο που περίμεναν οι περισσότεροι. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε και πολλές ελπίδες απέναντι στην πρωτοπόρο της φετινής διοργάνωσης κι εκ των μεγάλων φαβορί για το τρόπαιο. Από τη στιγμή που ο Νεμάνια Νέντοβιτς και ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν εκτός μάχης, τα πράγματα ήταν ακόμα δυσκολότερα. Φυσικά αναφερόμαστε σε δύο παίκτες που έχουν σημαντικό ρόλο στο φετινό Παναθηναϊκό. Ο Νέντοβιτς είναι ο πρώτος σκόρερ και ο ηγέτης της ομάδας. Ο Παπαπέτρου προσφέρει σημαντικές δόσεις εμπειρίας και ποιότητας. Που δεν περισσεύουν κιόλας στο φετινό Παναθηναϊκό.
Αν βάλουμε μέσα σε αυτό και το ότι οι «πράσινοι» έκαναν 21 λάθη ενώ ακόμα δεν έχουν «επανέλθει» τελείως, τουλάχιστον όλοι (σε παίκτες όπως ο Παπαγιάννης είναι ολοφάνερο) από την αποχή ημερών λόγω της ταλαιπωρίας από τον COVID-19.
Η διαφορά ποιότητας ήταν ολοφάνερη στις κρίσιμες στιγμές. Όταν ο Παναθηναϊκός μείωνε το σκορ, η Μπαρτσελόνα πάντα έβρισκε τρόπους να ξεφεύγει. Είτε με τον Μίροτιτς, είτε με τον Μπολμαρό, τον Ντέιβις ακόμα και τον Καλάθη και στο τέλος τον Χίγκινς. Όπως ακριβώς το προαναφέραμε: Άνιση μάχη απέναντι σε έναν πολύ καλύτερο αντίπαλο. Και με τον Παναθηναϊκό να έχει πολύ σημαντικά ζητήματα με τις απουσίες δύο βασικότατων στελεχών του.
Βέβαια από την πρώτη παράσταση του Χεζόνια εκείνο το οποίο όλοι περιμένουμε είναι να δούμε τον Παναθηναϊκό πλήρη. Ουσιαστικά να δούμε τον Κροάτη μαζί με τον Νέντοβιτς στο παρκέ. Δύο παίκτες που ξεχειλίζουν από ποιότητα. Που έχουν άγνοια κινδύνου κι όχι απλώς δεν αποφεύγουν αλλά… επιζητούν τις ευθύνες. Που έχουν ικανότητα στο σκορ και στο ένας εναντίον ενός. Που μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να περιμένω με ανυπομονησία να δω τον Παναθηναϊκό με τον Νέντοβιτς και τον Χεζόνια μαζί στο γήπεδο. Και ως πρόκληση μου φαντάζει πολύ καλή. Όπως και σε πολύ κόσμο πιστεύω.
Στο κάτω κάτω κάτι τέτοιο… τρελοί (με τη μπασκετική έννοια) κάνουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ το άθλημα που αγαπάμε