Όταν λες ότι είσαι εναντίον του πολέμου (και καλά κάνεις, όλοι είμαστε) τότε η Κύπρος θα πρέπει να είναι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό, ειδικά αν είσαι Έλληνας.
Εδώ και μισό αιώνα η Κύπρος είναι διχοτομημένη. Και ματωμένη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να την κάνουν κοινότητα και να πετύχουν συμβιβασμό, να ζητήσουν από τους Κύπριους- ουσιαστικά- να αναγνωρίσουν και να αθωώσουν την τούρκικη εισβολή του ’74.
Φυσικά και είμαστε απέναντι σε κάθε επιθετική ενέργεια. Δε θα μπορούσαμε να είμαστε υπέρ της εισβολής στην οποία προχώρησε η Ρωσία στην Ουκρανία και όταν γίνεται πόλεμος σκέφτεσαι το λαό που υποφέρει εξαιτίας των μεγάλων συμφερόντων. Διότι ο λαός υποφέρει.
Όμως παρατηρούμε ότι ακόμα και οι Έλληνες πολιτικοί κάνουν λόγο για την πρώτη πολεμική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Να τους θυμίσουμε λοιπόν τον Μπουλέντ Ετσεβίτ, την Τουρκία, τον Αττίλα που εισέβαλε στην Κύπρο και σκόρπισε θάνατο, προσφυγιά και θλίψη;
Για ποιο λόγο δεν αναφέρονται σε αυτό κι επιδιώκουν να το σβήσουν ιστορικά; Εκτός αν είναι τόσο ανιστόρητοι, που προσωπικά δεν το πιστεύω.
Να τους θυμίσω τον πόλεμο που κομμάτιασε την Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων στην Σερβία; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να ανοίγει το δρόμο και να παρουσιάζεται (τι περίεργο) κατώτερη των περιστάσεων για ακόμα μια φορά.
Μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι η Κύπρος δεν αναφέρεται πουθενά. Αν κι επί μισό αιώνα υπάρχει εκεί στρατός κατοχής, αν και παραμένει η μοναδική διχοτομημένη πρωτεύουσα στον κόσμο η Λευκωσία. Γιατί δεν υπάρχει ανάλογη ευαισθησία και στην Κύπρο;
Διαφέρουν τα συμφέροντα; Για ανθρώπους μιλάμε. Ο λαός της Ουκρανίας όπως και ο Κυπριακός την πλήρωσε και την πληρώνει ακριβώς όπως και στην παροιμία που αναφέρει τα εξής: Όταν τσακώνονται δύο ελέφαντες την πληρώνουν τα μυρμήγκια.
Αν μας ζητήσετε να διαλέξουμε στρατόπεδο, θα σας απαντήσουμε ότι είμαστε με την ΕΙΡΗΝΗ. Είναι παντελώς άκυρο ως ανόητο να μην είσαι με τους λαούς που δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή, επειδή τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τους έχουν βάλει στη μέγγενη.
Όμως είμαστε και με την Κύπρο που έστω και μισό αιώνα μετά και με αφορμή την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία συνδυαστικά με τη νέα ωμή παρέμβαση των Αμερικάνων στην Ευρώπη (διότι και αυτό δημιουργεί εθνικιστικά ή θρησκευτικά- όπως στο Ιράν- παραληρήματα), θα πρέπει να ακουστεί.