Νίκος Μπουρλάκης: Η Ελλάδα τελικά μπορεί να παίξει διαφορετικά

Αρχικά θα πρέπει να τονίσουμε τη χαρά μας που είδαμε τόσο κόσμο να ξενυχτά για να δει την Ελλάδα στο Προολυμπιακό. Κι ας μην είναι υπέρ μας οι πιθανότητες διάκρισης.

Για να δουν μια Ελλάδα που έχει πολλές και σημαντικές απουσίες. Και κλήθηκε στην πρεμιέρα να αντιμετωπίσει το φαβορί του τουρνουά, τους οικοδεσπότες του Καναδά. Μια ομάδα με τρομερό ατομικό ταλέντο, με νιάτα, με τρομερά φυσικά προσόντα. Με παίκτες που έχουν καθιερωθεί στο NBA είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο είτε ως ρολίστες και που σίγουρα υπερέχουν των Ελλήνων. Ποσοτικά, ποιοτικά και αθλητικά…

Η αλήθεια είναι ότι όπως ακριβώς είχαμε αναφέρει στο ρεπορτάζ, έτσι και φάνηκε τι θέλει να περάσει ο Ρικ Πιτίνο: Να κάνει την ομάδα πολύ πιο γρήγορη, να ενθαρρύνει τους παίκτες να σουτάρουν. Να υπάρχει διαρκής κίνηση και ταχύτητα στη σκέψη, στην εκτέλεση αλλά και στην μεταφορά της μπάλας. Είναι ένα μοντέλο που όπως είχαμε τονίσει δε μοιάζει καθόλου με αυτό που έχει περάσει ως ελληνικό.

Κι επίσης είναι αλήθεια ότι φάνηκε πως οι Έλληνες παίκτες μπορούν να παίξουν κι άλλο μπάσκετ. Πολύ πιο ελκυστικό κιόλας αλλά και σύγχρονο. Που δεν παύει να είναι σκεπτόμενο επειδή είναι σε up tempo. Κι επειδή καλό είναι να μη μπλέκουμε τα πράγματα, το λεγόμενο σκεπτόμενο μπάσκετ δεν είναι κακό. Είναι όμως σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι και οι άλλες μπασκετικές σχολές σκέπτονται ενώ πολλές φορές το αναχρονιστικό… ξυλίκι το βαφτίζουμε σκεπτόμενο!

Είδαμε λοιπόν μια ομάδα που είχε τα συστατικά που αναφέραμε παραπάνω: Ταχύτητα, δημιουργία, αυτοπεποίθηση, ενέργεια… 

Όμως θα πρέπει να βρούμε και μια ισορροπία γιατί δε γίνεται… ό,τι βάζεις να το δέχεσαι!

Δε ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό τόσο σύντομα. Μη ξεχνάμε ότι η Εθνική ομάδα, πλήρης, έκανε έξι προπονήσεις όλες κι όλες.

Κι επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε (φάνηκε άλλωστε) ότι πίσω από τον Καλάθη και τον Σλούκα η διαφορά ποιότητας και προσωπικότητας είναι πολύ μεγάλη. Κι αυτό κόστισε στην Εθνική ομάδα.

Πάντως δεν είμαι απ’ εκείνους που μοιρολατρούν ή μιζεριάζουν.

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά έπαιξε γρήγορο και σύγχρονο μπάσκετ. Και με ενθάρρυνση στους παίκτες να σουτάρουν. Κι αυτοί δε φοβήθηκαν. Αυτό δεν είναι κακό.

Και μάλιστα έπαιξε αυτό το μπάσκετ με όχι και το… καλύτερο δυνατό ρόστερ από πλευράς ποσότητας και ποιότητας. Όμως και πάλι θα πρέπει να απονείμουμε τα εύσημα στον Ομοσπονδιακό προπονητή, Θανάση Σκουρτόπουλο, για τη δουλειά που έχει κάνει στα «παράθυρα». Σχεδόν η μισή ομάδα είναι από παιδιά που μεγάλωσαν μέσα από τα προκριματικά στην Εθνική ομάδα. Και τώρα εμφανίζονται πανέτοιμοι να βοηθήσουν. Όσο μπορούν.

Περιμένουμε να δούμε που θα φτάσουν. Πάντως έχουμε μπροστά μας ένα δρόμο. Ο Πιτίνο μας τον έδειξε και δεν είναι καλό να τον χάσουμε.

Πρέπει να δουλέψουμε αλλιώς. Γιατί μπορούμε να το κάνουμε.

Σε μια γενικότερη εκτίμηση, η δική μου άποψη δεν αλλάζει. Είτε προκριθούμε είτε όχι, σημασία έχει το μέλλον, η επόμενη μέρα.

Αυτή πρέπει να χτίσουμε, γιατί τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Όταν θα αποχωρήσουν σταδιακά και οι παίκτες της γενιάς 1989-1990-1991, τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ.

Ας φτιάξουμε την επόμενη μέρα λοιπόν. Με πλάνο…

Κι ένα τελευταίο αν και σιχαίνομαι αυτή την κουβέντα: Το ρεσιτάλ διαιτησίας (υπέρ των γηπεδούχων Καναδών) δεν μας προκάλεσε εντύπωση… Εδώ στο Παγκόσμιο είδαμε τον MVP του NBA να αντιμετωπίζεται ως τελευταίος τροχός της αμάξης απέναντι στους Τσέχους…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συντηρεί την πελατειακή σχέση με τη νεολαία

Freedom Pass: Η επική γκάφα με το δώρο των 150 ευρώ

Γλυκά Νερά: Δεν την τεμάχισε όπως ο Φραντζής! Σοβαρά κυρία Μάνδρου;

Η Aegean διπλασιάζει την αξία του Freedom pass