Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δίδαξε ακόμα και στο θάνατό του

Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης δε βρίσκεται πιά ανάμεσά μας και η Ελλάδα θρηνεί την απώλεια ενός Ολυμπιονίκη, μεγάλου αθλητή, νέου και άξιου ανθρώπου.

Το τι ήταν (πόσο δύσκολος ο παρελθών χρόνος) ο Νικολαϊδης το γνωρίζουμε όλοι. Οι «μάχες» που έδωσε πάντα με δύναμη, μαχητική ψυχή αλλά αξιοπρέπεια και σεβασμό περνούν στην «αιωνιότητα» όπως και ο ίδιος! Που φρόντισε όχι για την υστεροφημία του, είμαι βέβαιος- άλλωστε ποτέ δεν έβαλε τον εαυτό του ψηλά- αλλά για τη θέλησή του να προσφέρει στην Ελλάδα, στην κοινωνία να μας αφήσει ένα μήνυμα ζωής, την ώρα του «φευγιού» του.

Το μήνυμα που άφησε ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης του TaeKwonDo και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έναν ΥΜΝΟ ΣΤΗ ΖΩΗ. Προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ζούμε, να υπάρχουμε, να παλεύουμε, να μη μοιρολατρούμε αλλά ΝΑ ΖΟΥΜΕ! Να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε που δεν είναι λίγα και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΜΕ.

Επέλεξα τη συγκεκριμένη φωτογραφία διότι απεικονίζει ΑΡΙΣΤΑ αυτό που ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης. ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ, ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΣ, ΝΙΚΗΤΗΣ, ΜΑΧΗΤΗΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ. Οι σφιγμένες γροθιές και η έκφραση του προσώπου του το φανερώνουν.

Δεν έκλαψε ποτέ για όσα του έτυχαν αλλά χάρηκε για όσα έζησε. Κι ας ήταν σύντομα.

Διαβάστε το «αποχαιρετιστήριο» Tweet του Αλέξανδρου Νικολαϊδη και θα καταλάβετε.

pic.twitter.com/V7sORHNLgN

— Αλέξανδρος Νικολαΐδης (@AlexandrosNik) October 14, 2022

Είναι ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΟ. Είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.

«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε»

Έτσι ακριβώς. Να αφήσουμε κάτι πίσω μας, για τα παιδιά μας, για τις ερχόμενες γενιές, για την κοινωνία μας και τη χώρα μας.

Ο Νικολαϊδης δεν τίμησε την Ελλάδα μόνο στο αθλητικό αλλά και στο κοινωνικό κομμάτι. Ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός, ήταν ολοφάνερη η παρέμβασή του στο να βελτιωθεί αυτή η χώρα σε όλα τα επίπεδα. Ήταν ιδεολόγος και όχι ιδιοτελής.

Ήθελε να προσφέρει όχι να «κερδίσει». Αυτά πίστευε και γι’ αυτά πάλευε. Και στην «επίθεση» των τρολ (που του θύμιζαν και το ατύχημά του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ήττα του στον τελικό, τέτοιο επίπεδο, αλλά τι να περιμένεις από έμμισθα νούμερα) έβγαζε αξιοπρέπεια και ευγένεια.

«Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές.

Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές»¨

Στέλνει μήνυμα  που ΠΡΕΠΕΙ να λάβουν όλοι υπόψη τους ώστε να σωθεί το Ε.Σ.Υ, να σωθούν άνθρωποι, ενήλικες, παιδιά. Και για το λόγο αυτό, προσέξτε τη συνέχεια:

«Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου»

Τώρα τρώμε εμείς τις κλωτσιές, Αλέξανδρε

Γιατί στο «αντίο» σου, στο τελευταίο σου μήνυμα, όταν η οικογένειά σου και οι δικοί σου άνθρωποι θρηνούν τη μεγάλη σου απώλεια, εσύ σκέφτεσαι την προσφορά που οφείλουμε να έχουμε στην κοινωνία, στη χώρα μας.

Ότι αγάπη σημαίνει να δίνεις και όχι να παίρνεις.

Τα ευχαριστήρια στους γιατρούς και σε όσους στάθηκαν δίπλα του, η αναφορά στη σύζυγο και στα παιδιά του, συγκλονίζουν.

«Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα».

Ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ, ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, ακόμα και στο τελευταίο του μήνυμα.