«Ποιόν θέλεις; Τον Χεζόνια; Πάρτον». Θα μπορούσε να είναι διάλογος από το παρελθόν που θυμίζει απόλυτα τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο.
Που όχι απλώς θα έπαιρναν τον (οποιονδήποτε) Χεζόνια για να κάνουν το χατίρι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και για να τρελάνουν τον κόσμο, αλλά και με ένα τρόπο μοναδικό. Χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς. Διότι το τέλος μετράει και όχι η αρχή και η μέση σε τέτοιες περιπτώσεις. Θυμηθείτε για παράδειγμα την υπόθεση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Όταν ο Παναθηναϊκός κινήθηκε όπως έπρεπε και πήρε την υπογραφή του Λιθουανού εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Και προκάλεσε πάταγο. Όχι μόνο για την επιτυχημένη έκβαση της υπόθεσης αλλά κα για τον τρόπο που κινήθηκε.
Είναι ακριβώς αυτές οι Glory Days του παρελθόντος που έκαναν τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή και πανίσχυρο brand. Μια ομάδα με σοβαρότητα και υπευθυνότητα που θα κοιτούσε την ουσία και την προοπτική. Ένας Οργανισμός που δεν έδινε σημασία στο θόρυβο ή στο να… βγει από μπροστά (για άλλοθι σε περίπτωση που κάτι στράβωνε) αλλά με στρατηγική. Με ηρεμία, με ξεκάθαρες κινήσεις. Με αίσθηση υπεροχής και σιγουριάς.
Με μια διαφορά βεβαίως, για να είμαστε και δίκαιοι. Οι εποχές εκείνες ήταν διαφορετικές. Το χρήμα έτρεχε άφθονο, ποτάμι… Ο Παναθηναϊκός ήταν σε άλλο επίπεδο οικονομικά και φυσικά αγωνιστικά. Όμως ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις μια ομάδα μπορεί να κάνει τη διαφορά αν κινηθεί σωστά. Αν ξέρει που να ποντάρει. Και κυρίως αν είναι σοβαρή και βάζει πρωτίστως την ουσία από την επικοινωνία, μετρώντας τα βήματά της και χωρίς στραβοτιμονιές.
Ο Παναθηναϊκός είχε το δεδομένο της επιθυμίας του Κροάτη. Είχε και το δεδομένο των δικών του περιορισμένων οικονομικών. Πάλεψε και με τα δύο, συνυπολογίζοντάς τα και βρίσκοντας τη χρυσή τομή. Με απόλυτη ησυχία και σοβαρότητα. Και τελικά εκεί που κανείς δεν το περίμενε… ΜΠΑΜ!!!
Ο Μάριο Χεζόνια είναι ένας σταρ που έρχεται στα 25 του στον Παναθηναϊκό. Σε καλή ηλικία, πάνω στην ακμή του. Και σε έναν Παναθηναϊκό που δε βρίσκεται στις χρυσές εποχές του 2009 π.χ αλλά φωνάζει σε όλους ότι ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.