Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενδιαφέρεται μόνο για το τι θα πουν στο εσωτερικό, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα.
Με λίγα λόγια εκτιμώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του, ασχολούνται με το πως θα περάσει στην ελληνική κοινή γνώμη ότι κάνει τα πάντα σωστά, ότι όλοι τον αποθεώνουν, ότι όχι απλώς ελέγχει αλλά ηγείται των διεθνών εξελίξεων (το είπε ο Γιάννης Οικονόμου και κοντέψαμε να γίνουμε ανέκδοτο διεθνώς) και διάφορα άλλα από Μωυσή, τσιτάχ, σιμουλτανέ μέχρι οδηγός της 4ης βιομηχανικής επανάστασης παγκοσμίως.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με την κατάσταση στην Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας. Αφού πρώτα μας είπαν από τα Media καμμιά δεκαριά φορές την ατάκα «πάλι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας» (τρομερό πως ανακάλυψαν όλοι ταυτόχρονα την ίδια πρόταση) κι αφού δια στόματος Οικονόμου «ο πρωθυπουργός ηγείται των εξελίξεων με το διεθνές του κύρος» τελικά ηρεμήσαμε κάπως.
Διότι δε μας συνέφερε να πούμε περισσότερα. Την ίδια ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του έκαναν επικοινωνία, ο πρόεδρος Ερντογάν έκανε διπλωματία. Κι από το πουθενά, οι Τούρκοι που δεν έχουν ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, βρίσκονται στη θέση της γέφυρας ειρήνης, της διαλλακτικής πλευράς, κατάφεραν να κάνουν συνάντηση των δύο πλευρών στην Αττάλεια και τελικά να αποσπάσουν συγχαρητήρια.
Ποιοι; Οι Τούρκοι! Για ποιες; Για τις ειρηνευτικές τους προσπάθειες.
Οι Τούρκοι και οι ειρηνευτικές προσπάθειες δε συναντήθηκαν ποτέ, αλλά η διπλωματία τους δουλεύει καλά. Ακόμα και σε έναν καθεστωτικό τύπο, όπως ο Ερντογάν υπάρχει προτεραιότητα: Η χώρα και όχι ο εαυτός μου. Κι αυτό κάνει την ιστορία ακόμα πιο ανατριχιαστική.
Η Τουρκία, λοιπόν, εμφανίζεται να συνομιλεί και με τις δύο πλευρές ενώ η Ελλάδα έσπευσε να στείλει μεταχειρισμένα καλάζνικοφ και να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Γιατί; Διότι «πάλι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας» όπως είπαν χαρακτηριστικά.
Θα μου επιτρέψετε να πω ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι πάντοτε η ειρήνη. Και η επιδίωξη αυτής.
Που ακριβώς αποσκοπεί αυτό; Έχουμε τόση εμπιστοσύνη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση αν ποτέ τύχει σε εμάς το κακό; Προσωπικά δεν έχω. Τι δουλειά έχει η Ελλάδα, να στείλει όπλα και να απειλεί ότι θα στείλει και αεροσκάφη.
Σε βάρος ποιου; Της υπερδύναμης, επιθετικής και αδίστακτης Ρωσίας του Πούτιν;
Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τις διεθνείς κυρώσεις, να στείλουμε ανθρωπιστική βοήθεια, να υποδεχθούμε, να αγκαλιάσουμε και να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες (όχι επειδή είναι Ευρωπαίοι, Χριστιανοί και λευκοί όπως είπε ο Καιρίδης αλλά επειδή είναι άνθρωποι) και να κάνουμε τις σωστές κινήσεις ώστε να συμβάλουμε στην ειρήνη.
Είδαμε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να ετοιμάζεται για συμβιβασμό. Αφού πρώτα το ΝΑΤΟ τον χρησιμοποίησε και τελικά τον άφησε μόνο του, όπως τόσους και τόσους κατά το παρελθόν. Αφού η Ε.Ε φωταγώγησε κίτρινα και μπλε τα κτίρια. Και βέβαια στο τέλος αυτής της ιστορίας (που ευχόμαστε να έρθει γρήγορα, για το καλό όλων μας) θα ευχόμαστε να μην είμαστε εμείς οι απομονωμένοι μετά απ’ αυτό το διπλωματικό και πολιτικό φιάσκο.
Και μετά απ’ αυτά αναρωτιέμαι τι θα βγει από τη συνάντηση; Θα ακούμε τον Ερντογάν να μας λέει ότι η Τουρκία συμβάλλει στην ειρήνη;