Λίγο μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ ο Γιάννης με μια συγκινητική ανάρτηση στο Facebook μας έκανε και πάλι να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.
Ούτε 30 λέξεις δεν έγραψε ο Γιάννης που έβαλε και τέσσερις φωτογραφίες δίπλα. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, αποτυπώθηκε και πάλι έντονα το συναίσθημα για την Εθνική ομάδα που θα είναι πάντα (το λέμε, το γράφουμε, το πιστεύουμε) η «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων.
Κι αυτό διότι είναι η μόνη ομάδα που θα δημιουργεί τόσο έντονα συναισθήματα και μάλιστα σε βάθος χρόνου και όχι μόνο σε μια διοργάνωση. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αυτό δε θα χαθεί ποτέ.
Και είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Η ελπίδα, η προσδοκία, η αγάπη σε αυτή την ομάδα.
Οι ιαχές «Ελλάς- Ελλάς» κατά τη διάρκεια του τελικού ανάμεσα στην Ισπανία και την Γαλλία και οι αντίστοιχες «MVP- MVP» όταν ανακοινώθηκε ότι ο Γιάννης είναι μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης.
Οι 70 χιλιάδες και πλέον κόσμου συνολικά, που μαζεύτηκαν στο ΟΑΚΑ τον Αύγουστο (μήνας διακοπών, μη ξεχνιόμαστε) για τα φιλικά με την Ισπανία, το τουρνουά «Ακρόπολις» και τον αγώνα με το Βέλγιο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2023.
Τα ανοιχτά γήπεδα που άρχισαν και πάλι να γεμίζουν, δείγμα τεράστιο της απήχησης.
Οι δηλώσεις που έκαναν οι διεθνείς μετά την ήττα από την Γερμανία, το κλάμα με λυγμούς απ’ αυτά τα παιδιά που ήθελαν να πετύχουν όσο κανείς άλλος.
Η ταπεινότητα με την οποία αντιμετώπισαν όλη την προσπάθεια, παρά το γεγονός ότι ο περίγυρος (περισσότερο τα ΜΜΕ) που ουδεμία σχέση είχε με την ομάδα και την Ομοσπονδία, ξέφυγε τελείως λες και ήταν «υποχρεωμένη» η Εθνική ομάδα να πετύχει ώστε να αποκτήσουν αξία οι δικές τους σέλφι! Κάπου χάθηκε το μέτρο, αλλά δε φταίνε οι παίκτες σε αυτό.
Όλα αυτά τα «αγαπησιάρικα» στοιχεία είναι η βάση επάνω στην οποία μπορούμε να «χτίσουμε» και κυρίως να εξελίξουμε το ελληνικό μπάσκετ. Να στηρίξουμε την Εθνική ομάδα, να εξασφαλίσουμε το μέλλον της.
Προσωπικά επιμένω ότι θα πρέπει να ληφθούν «σκληρές» αποφάσεις και να στενοχωρηθεί κόσμος, ώστε να στρώσουμε καλύτερα το μέλλον του αθλήματος (και της Εθνικής). Μια ολόκληρη νοοτροπία ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ και να φυτέψουμε μια άλλη, καινούργια.
Που θα βασίζεται στη δουλειά και όχι στο «φαίνεσθε»!
Που θα υπάρχουν αρχές οι οποίες θα ισοπεδώνουν όποιον παρεκκλίνει.
Που θα φτιάξει το μπάσκετ από τη βάση του, σαν πυραμίδα, μέχρι να φτάσουμε ψηλότερα.
Που θα κάνει ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα γι’ αυτή την ομάδα.
Που θα κάνει τα παιδιά να συγκεντρωθούν στο στόχο τους και όχι να έχουν ατζέντη από τα 15. Ντροπή πιά.
Ο Γιάννης είναι το πρόσωπο που μπορούμε να χτίσουμε γύρω του. Είναι το πρόσωπο που θα φέρει τα παιδιά στα γήπεδα, δεν είναι απλώς ό,τι καλύτερο διαθέτουμε αυτή τη στιγμή αλλά παγκόσμια αναγνωρίσιμος και κορυφαίος.
Αυτά τα παιδιά λοιπόν, πρέπει να μεγαλώσουν με άλλη νοοτροπία μπασκετικά. Και να συμπαρασύρουν όλες τις γενιές.
Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε.