Τώρα που καταλάγιασαν οι άναρθρες κραυγές, οι αλαλαγμοί, η επικοινωνιακή διαχείριση και οι επιχειρήσεις αποθέωσης και απαξίωσης ας επιχειρήσουμε μια πολύ ψύχραιμη και ρεαλιστική ματιά στην υπόθεση του Ιωάννη Παπαπέτρου που αποφάσισε να περάσει στην απέναντι όχθη.
Πρώτον, ήταν κάτι που όλοι το υποψιάζονταν εδώ και καιρό. Μέσα από το ρεπορτάζ φαινόταν από το περιβάλλον του παίκτη ότι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από τον ρόλο του στον Ολυμπιακό οπότε δεν μπορούμε να συζητήσουμε κάτι παραπέρα. Το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τον ρόλο του ή ορίζει τις φιλοδοξίες και τις ικανότητές του είναι κατι που το γνωρίζει ο ίδιος και πολλές φορές δεν αποτυπώνεται μέσα από τους αριθμούς της στατιστικής.
Χωρίς να τίθεται θέμα σύγκρισης παικτών, αν εξετάσουμε τους αριθμούς εντελώς ψυχρά τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Βασίλης Σπανούλης είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον Παναθηναϊκό (μάλιστα ήταν πολυτιμότερος παίκτης στο φάιναλ φορ του 2009). Ο ίδιος όμως αναζήτησε κάτι παραπάνω ώστε να καλύψει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Κι εκείνος τότε είχε επιλέξει έναν πολύ δύσκολο δρόμο καθώς έπρεπε να πετύχει. Δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα για την καριέρα του μετά την απόφαση να περάσει από το ΟΑΚΑ στο ΣΕΦ. Είχε όμως την ικανότητα αλλά και την προσωπικότητα να αλλάξει επίπεδο τον Ολυμπιακό…
Δεύτερον, όπως καταλαβαίνουμε από το “πρώτον”, από την στιγμή κατά την οποία ένας zαίκτης δεν αισθάνεται ευχαριστημένος εκεί που βρίσκεται, τελειώνει κάθε συζήτηση. Θα αποχωρήσει κι αυτό θα είναι το καλύτερο και για τον ίδιο και για την ομάδα. Ούτε “προδοσίες” και ανοησίες, ούτε απαξίωση σ’ εκείνον που μέχρι πριν 30-40 μέρες αποθέωναν. Ειδικά μετά τις δύο πρώτες του εμφανίσεις στην σειρά των τελικών…
Τρίτον, ο Παναθηναϊκός πήρε έναν πολύ καλό παίκτη, που τονώνει τον κορμό των γηγενών. βρίσκεται σε πολύ καλή ηλικία, είναι “φρέσκος” σε φιλοδοξίες και διαθέτει ισχυρό κίνητρο. Μαζί με τον Θανάση Αντετοκούνμπο σχηματίζουν ένα πολύ καλό δίδυμο στο “3-4” όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλον (επίθεση- άμυνα). Επισης ο Παπαπέτρου διευκολύνει τον Τσάβι Πασκουάλ σε πολυμορφικά σχήματα που του αρέσει να χρησιμοποιεί, καθώς μπορεί να παίξει και στο “4” αλλά ακόμα και στις αλλαγές να μαρκάρει “πεντάρι”.
Δεν είναι ο παίκτης που θα αλλάξει τις ισορροπίες μεταξύ των δύο ομάδων (παράλληλα με την απαξίωση ας αποφύγουμε και την υπερβολή) αλλά είναι ένας πολύ καλός παίκτης που ενισχύει τον Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο διευκολύνει τον σχεδιασμό της ομάδας στην αναλογία Ελλήνων- ξένων.
Ταυτόχρονα δημιουργεί μια ισχυρή βάση γηγενών παικτών καθώς Καλάθης- Παππάς (η ανανέωση της συνεργασίας του θα ανακοινωθεί στις επόμενες ημέρες) βρίσκονται σε καλή ηλικία, ο Αντετοκούνμπο, ο Παπαπέτρου στην πλέον παραγωγική τους, ο Μήτογλου περνάει σε πρώτο πλάνο, ο Βουγιούκας είναι έμπειρος και χρήσιμος ενώ ο Καλαϊτζάκης (μαζί με τον Παπαγιάννη τα πιο μεγάλα ταλέντα που πήρε ο Παναθηναϊκός) που φέτος θα είναι ο τρίτος πλέι μέικερ σε 2 χρόνια αναμένεται να είναι έτοιμος.
Πλέον ο Παναθηναϊκός θα αναζητήσει έναν παίκτη στο “2-3” (έχοντας και τον Ματ Λοτζέσκι ως μπαλαντέρ ακόμα και για 7ο ξένο) κι έναν στο “4” που θα μπορει να παίζει με πρόσωπο στο καλάθι και να έχει αθλητικά προσόντα. Οταν είχαμε αναφέρει ότι έχει ως στόχο τον Οκάρο Ουάιτ μπορείτε να καταλάβετε για τι είδους παίκτη ψάχνονται οι πρωταθλητές.
Ολα αυτά μπορεις να τα διακρίνεις αν εξετάσεις ρεαλιστικά και ψύχραιμα την κατάσταση και δεν ασχολείσαι αποκλειστικά με το επικοινωνιακό κομμάτι της υπόθεσης. Τόσα χρόνια ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε σώνει και καλά και με πολύ λάθος τροπο να πάρει έναν Ελληνα παίκτη από τον Ολυμπιακό. Ηταν σαν αυτοσκοπός… Δύο φορές με τον Μάντζαρη, μία με τον Σλούκα και μία ακόμα με τον Παπανικολάου (όταν επέστρεψε δεύτερη φορά στον Ολυμπιακό) οι “πράσινοι” έδειχναν να κυνηγούν φαντάσματα του παρελθόντος λες και είχαν λόγο να ξορκίσουν το καλοκαίρι του 2010 ή του 2012.
Στην περίπτωση του Παπαπέτρου κινήθηκαν ψύχραιμα, επαγγελματικά και χωρίς πάθη και συναισθηματισμούς. Οι προηγούμενες απόπειρες έμοιαζαν με ανάγκη να αποκτήσουν ένα… λάφυρο! Στην περίπτωση του Παπαπέτρου, τουλάχιστον, δεν φάνηκε αυτό!
Παράλληλα όλη αυτή η “αντεπίθεση” που γίνεται και από τις δύο πλευρές προκειμένου να αποθεώσουν την μεν διοίκηση που απέκτησε τον σούπερ Παπαπέτρου ή την δε διοίκηση που έκανε ό,τι μπορούσε αλλά ο κακός παίκτης έφυγε, δεν εξυπηρετεί καμία εσωτερική ή εξωτερική ανάγκη. Οι πρόεδροι και των δύο ομάδων ξοδεύουν πολλά περισσότερα απ’ όσα θα προσδοκούσε κανείς και δεν κερδίζουν κάτι με τέτοιου είδους προσεγγίσεις.
Καταλήγοντας οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι ο Παπαπέτρου επέλεξε τον δύσκολο δρόμο καθώς πλέον θα έχει αφόρητη πίεση και από τις δύο πλευρές. Συμβαίνει με κάθε παίκτη που λαμβάνει αυτή την απόφαση να συγκεντρώνει τα βλέματα πάνω του. Προσωπικά, σέβομαι κάθε παίκτη που αισθάνεται δυνατός να λαμβάνει τέτοιες αποφάσεις γιατί μου δείχνει ότι τουλάχιστον μέσα του έχει εγωισμό, φιλοδοξία και… κρύο αίμα. Και κυρίως δεν άγεται και φέρεται από τον όχλο.
Πλέον είναι στο χέρι του Παπαπέτρου να αποδείξει ότι έλαβε την σωστή απόφαση. Το πρώτο που έκανε ήταν να δείξει ότι κουμάντο στην καριέρα του, στον ρόλο του και στις αποφάσεις του κάνει μόνο αυτός! Η απόφαση είναι ψυχρά επαγγελματική καθώς αφορά τον ίδιο και κανέναν άλλον.
http://www.sportime.gr/bloggers/cobra/95512/oi-dioikiseis-ftiachnoyn-messies-o-kosmos-akoloythei/