Ο Ηλίας Μπαζίνας δεν ήταν απλώς ένας αρθρογράφος αλλά ένας φιλόσοφος και μάλιστα σε μια εποχή παράξενη για τις αθλητικές εφημερίδες.
Ο Ηλίας Μπαζίνας, περίπου τέτοια ημέρα (σαν χθες 22/8) πριν από οχτώ χρόνια, αποφάσισε να απαρνηθεί τα εγκόσμια. Και να κινήσει για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά και μερικούς… ζηλιάρηδες (με την καλή έννοια) δημοσιογράφους.
Δεν εργαστήκαμε ποτέ στο ίδιο Μέσο, δηλαδή στον «Φίλαθλο» τον οποίο δεν απαρνήθηκε ποτέ. Κι εμείς, κάθε φορά που πηγαίναμε στη δική μας εφημερίδα, παίρναμε το «σώμα» για να διαβάσουμε τους «αντιπάλους». Το άγχος του ρεπορτάζ τότε ήταν μεγάλο και κοιτούσαμε μην έχει πέσει καμιά «γκάφα». Μιλάμε για τις εποχές προ διαδικτύου.
Η στήλη «χωρίς παρωπίδες», την οποία υπέγραφε ο Ηλίας Μπαζίνας, ήταν το πρώτο που διάβαζα. Και θα μπορούσαν να περιμένουν τα… ανταγωνιστικά ρεπορτάζ.
Και κάθε μέρα όλο κι έλεγα (όπως κι άλλοι φαντάζομαι) το ίδιο πράγμα: «Πόσο υπέροχη γραφή και πόσο ευρύ πνεύμα». Η ζήλεια που λέγαμε… Κείμενα που ζήλευες, πνεύμα που θαύμαζες.
Ο Ηλίας Μπαζίνας σε μια περίοδο που οι αθλητικές εφημερίδες θεωρούνταν «χαμηλότερου επιπέδου» από τις αντίστοιχες πολιτικές (αυτό θα το σχολιάσω σύντομα) και οι αθλητικοί συντάκτες αποκαλούνταν «δημοσιογράφοι των εκατό λέξεων» έδινε ρεσιτάλ. Και παρέδιδε πάντα μαθήματα. Αν ήθελες κι αν μπορούσες ας τα καταλάβαινες.
Πολύ συχνά, αν κι αρθρογραφούσε σε αθλητική εφημερίδα, σχολίαζε θέματα εκτός αθλητισμού. Πολιτικά ή κοινωνικά ακόμα και διεθνή. Με ένα μοναδικό τρόπο. Με άριστη χρήση της ελληνικής γλώσσας χωρίς όμως να κάνει επίδειξη γνώσεων και να γίνεται κουραστικός.
Με μια γραφή πανέμορφη και ολόσωστη, που μπορούσαν να τη διαβάσουν και να καταλάβουν το περιεχόμενο ΟΛΟΙ. Αναφερόταν ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Τα σχόλια του Ηλία Μπαζίνα όχι απλώς ανέβαζαν το επίπεδο του αθλητικού συντάκτη, αλλά αποτελούσαν δωρεάν μαθήματα προς κάθε δημοσιογράφο. Νέο ή παλαιό.
Με ένα στυλ γραφής άλλοτε σοβαρό κι άλλοτε χιουμοριστικό. Αλλά πάντα με επιχειρήματα και με σεβασμό στο πρόσωπο ή το γεγονός που σχολίαζε. Ο Ηλίας Μπαζίνας μπορούσε να γράψει ή να μιλήσει ΓΙΑ ΌΛΑ χωρίς να γίνεται ενοχλητικός ξερόλας.
Η μανιάτικη καταγωγή του προφανώς κι έπαιξε ρόλο σ’ αυτό το χαρακτήρα. Δυνατός, πνευματικά και σωματικά. Υπήρξε, άλλωστε, από τους πρώτους αθλητές άρσης βαρών στην Ελλάδα και είχε μια μεγάλη ευαισθησία γι’ αυτό το άθλημα. Επίσης όπως διαβάσαμε είχε ασχοληθεί με την πυγμαχία και τις ρίψεις.
Ναι είναι ο αρσιβαρίστας, Ηλίας Μπαζίνας
Πάντοτε εύστοχος κι αυστηρός αλλά (επίσης πάντοτε) κοντά στη νεολαία. Όσοι θυμούνται τα σχόλιά του, ήταν συχνά επικριτικός για την κοινωνία, όχι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον αλλά συνεχώς ενθάρρυνε τα νέα παιδιά να πάρουν τη δύναμη στα χέρια τους.
Κείμενα αληθινός θησαυρός, για το ποδόσφαιρο, για το στίβο, για την άρση βαρών, για το ντόπινγκ… Για την πολιτική, για την κοινωνία αλλά και τη γενικότερη νοοτροπία των Ελλήνων. Κορυφαίος αρθρογράφος, σπουδασμένος (είχε τελειώσει τη Νομική Σχολή) και ανοιχτόμυαλος, ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν πάντοτε μπροστά από την εποχή του. Στις πολύ όμορφες εποχές της δημοσιογραφίας.
Οχτώ χρόνια μετά ένας αρθρογράφος Μπαζίνας, είτε στο αθλητικό είτε στο πολιτικό ή κοινωνικό ρεπορτάζ, δεν έχει βρεθεί ακόμα
Και ούτε θα βρεθεί.