Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά, ότι αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο δε δόθηκε από τη νίκη που πέτυχε ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς επί του Ολυμπιακού.
Άλλωστε και παλαιότερα είχαμε εκφράσει το σεβασμό μας στον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, έναν άνθρωπο και προπονητή με ξεχωριστή προσωπικότητα, αυστηρό αλλά καλλιεργημένο, με «σκληρό» ύφος αλλά τζέντλεμαν, που τραβάει εδώ και χρόνια το δικό του δρόμο στην Euroleague.
Την περίοδο 2014-2015 ο Ιβάνοβιτς βρέθηκε στον Παναθηναϊκό. Σε μια χρονιά που έκλεισε με την κατάκτηση του Κυπέλλου (όπου ο Μαυροβούνιος ήταν στο τιμόνι της ομάδας) αλλά και με αλλαγή προπονητή. Ο Ιβάνοβιτς απολύθηκε μετά την εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό για την Κανονική Περίοδο και δεν έβγαλε τη σεζόν.
Ας θυμηθούμε τι ρόστερ είχε ο Παναθηναϊκός εκείνη τη σεζόν (όχι πάντως τόσο ταιριαστό με το ανώτερο επίπεδο της Euroleague καθώς είχε πολλούς παίκτες επιπέδου Eurocup) και ποιους στόχους θα μπορούσε να προσεγγίσει. Μια σεζόν που άρχισε με το σύνθημα της «ελληνοποίησης» (είναι αλήθεια ότι Γιάνκοβιτς και Παππάς είχαν πάρει χρόνο συμμετοχής), σημαδεύτηκε από μεγάλες νίκες αλλά και από τη φανερή αδυναμία της ομάδας να σταθεί σε υψηλό επίπεδο.
Το ότι απέκλεισε τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο, παίζοντας κεκλεισμένων των θυρών και με μισή ομάδα λόγω τραυματισμών, ασφαλώς και καταγράφεται στα «συν». Το ότι εξασφάλισε την παρουσία στα πλέι οφ όπου έφτασε μέχρι τον τέταρτο αγώνα την πολύ ανώτερη ΤΣΣΚΑ Μόσχας αν δεν είναι υπέρβαση σίγουρα είναι «ταβάνι».
Το ότι αυτή η ομάδα (είχε αποχωρήσει ο Ιβάνοβιτς) δεν κατάφερε να πάει πάνω από τρεις αγώνες τη σειρά των τελικών με τον Ολυμπιακό, δεν είναι αποτυχία με βάση την εικόνα και τη δυναμική των ομάδων. Πολύ δε περισσότερο όταν είχε σε έναν (τον τελευταίο) αγώνα το βασικό της σέντερ που μόλις είχε αναρρώσει από πολυήμερο τραυματισμό (Μπατίστα) κι εκτός δράσης (λόγω του ότι είχε βρεθεί θετικός σε χρήση ινδικής κάνναβης) τον Γκιστ.
Ποιος προπονητής θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που έκανε ο Ιβάνοβιτς; Και τελικά πως κρίθηκε; Με βάση τη δυναμική του ρόστερ; Με βάση το αποτέλεσμα; Υπό ποιο πλάνο όταν ο ξεκάθαρος στόχος (είχε εκφραστεί κι επίσημα) ήταν η «ελληνοποίηση με οποιοδήποτε κόστος»;
Το ότι δεν κατάφερε να προσεγγίσει το ψυχισμό των παικτών ακολουθώντας το δικό του μοναχικό μονοπάτι σε ό,τι αφορά στον τρόπο δουλειάς, είναι ασφαλώς κάτι που δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Αλλά μάλλον είναι βαρύ, με το ρόστερ που υπήρχε τότε, να θεωρείται «αποτυχημένο» το πέρασμα του Μαυροβούνιου από τον Παναθηναϊκό.