Τον αγώνα του Ενές Καντέρ τον παρακολουθώ εδώ και χρόνια κι επιτρέψτε μου να πω ότι τον θαυμάζω. Θα μπορούσε, στις ΗΠΑ όπου βρίσκεται, να αράξει στα εκατομμύριά του, στην ασφάλεια και την προβολή που του παρέχει η παρουσία του, η συμμετοχή και η καριέρα του στο ΝΒΑ και να μην ασχολείται με τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν και τον ενοχλούν στην Τουρκία.
Κι όμως… Αν και βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, κάνει αγώνα. Μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα. Μιλάει για πράγματα που σου προκαλούν ανατριχίλα και καυτηριάζει το καθεστώς και την συμπεριφορά του Ταγίπ Ερντογάν, με κίνδυνο της ζωής του αλλά και των δικών του ανθρώπων που ακόμα μένουν στην Τουρκία.
Δεν μπορείς να μην τον θαυμάσεις αυτόν τον άνθρωπο που αρνήθηκε την…ησυχία του και αποφάσισε, μέσω της παγκόσμιας προβολής που του εξασφαλίζει το ΝΒΑ, να κάνει αγώνα για τους συμπατριώτες του, για την πατρίδα του.
Δεν θέλω να σταθώ στον έρανο που άρχισε μέσω twitter προκειμένου να ενισχύσει τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς του καλοκαιριού στην Ελλάδα. Γιατί δεν μου προκάλεσε έκπληξη η ενέργειά του από τη στιγμή που παρακολουθώ χρόνια τη δράση του. Το περίμενα να σας πω την αλήθεια.
Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος αρνείται την ησυχία του (που ήταν εξασφαλισμένη) ώστε να δράσει υπέρ της πατρίδας του, της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν μπορεί παρά να κερδίσει τον σεβασμό σου.
Και ταυτόχρονα να σε κάνει να αναρωτηθείς για τα δικά μας χάλια. Ναι, χάλια κι ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθούν οι παίκτες μας. Τους θεωρώ απαράδεκτους και θα εξηγήσω το γιατί.
Την ώρα λοιπόν που ο Καντέρ, από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Τουρκία κάνει αγώνα για την πατρίδα του με κίνδυνο της ζωής του ή και της οικογένειάς του, εδώ πέρα έχουμε τα εξής:
-Να μαλώνουν η FIBA με την Ευρωλίγκα και οι παίκτες που βρίσκονται στη μέση μιας εξαιρετικά άβολης για εκείνους κατάστασης, να μην μιλούν, να μην παίρνουν θέση. Η ακόμα όταν το κάνουν τότε να είναι προσεκτικοί μην τυχόν και διαφοροποιηθούν από όσα είπε η διοίκησή τους. Λες και δεν είναι εκείνοι οι σταρ της διοργάνωσης.
Αλήθεια, αν αύριο (π.χ) πουν οι παίκτες της Ευρωλίγκας, του BCL, του Eurocup και των άλλων διοργανώσεων το εξής απλό: «Κύριοι, μέχρι να βρείτε λύση και να σταματήσουμε να είμαστε πιόνια, δεν παίζουμε στις ευρωπαϊκές διογανώσεις», πόση ώρα δίνατε να κάθονταν στο τραπέζι οι δύο πλευρές;
-Να πέφτουν βρισίδια σε βάρος μανάδων, γυναικών, παιδιών, κατάρες για ασθένειες και θανάτους, ροχάλες και αντικείμενα στα γήπεδα που τους ανοίγουν τα κεφάλια.
Να ανάβουν καπνογόνα και να πετούν φωτοβολίδες αλλά και να καπνίζουν μέσα στα μούτρα τους.
Να είναι συχνά οι αγωνες και μια δοκιμασία για την ακεραιότητα όχι μόνο φιλάθλων αλλά και των ίδιων των παικτών…
Και να μην έχουν το σθένος να πάρουν μια απόφαση: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΟΛΟΙ μέχρι να αποφασίσουν οι «νταήδες» να συμμορφωθούν και οι διοικήσεις να προσέχουν ποιους βάζουν στα γήπεδα.
Αλήθεια, είναι πολύ πιο ασήμαντα αυτά που κάνει ο Ενές Καντέρ από όλα τα παραπάνω που ΔΕΝ κάνουν οι δικοί μας;