Από τη στιγμή που ο Κώστας Καραμανλής ηττήθηκε στις εκλογές (του 2009) και κίνησε τη διαδικασία διαδοχής του, δεν εμφανίζεται και συχνά.
Βεβαίως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες γενιές κι αν ακολουθήσουν, ειδικά μέσα στη Νέα Δημοκρατία το όνομα «Καραμανλής» θα είναι πάντα βαρύ. Ίσως να μην είναι όσο παλαιότερα αφού μιλάμε για ένα προσωποπαγές κόμμα, αλλά σίγουρα με έναν Καραμανλή δεν τα βάζεις.
Από τη στιγμή που ο θείος του και ιδρυτής της παράταξης επέλεξε την Προεδρία της Δημοκρατίας (το ΄80) μπροστά στη διαφαινόμενη κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια γεμάτα από ήττες.
Και κυρίως χωρίς την ικανότητα να πείσει το λαό ότι μπορεί να κυβερνήσει. Πολιτικοί με το ανάστημα του Γεωργίου Ράλλη, του Ευάγγελου Αβέρωφ καταποντίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ηττήθηκε στις εκλογές του ’85 και του ’93 ενώ στην «ταραγμένη» περίοδο του ’89-’93 με τα τόσα οικονομικά σκάνδαλα σε βάρος του ΠΑΣΟΚ (κι εξαιτίας ενός αχαρακτήριστου νόμου) κατάφερε να κυβερνήσει με εύθραυστες ισορροπίες.
Μέχρι που τον «έριξε» η αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Κώστας Καραμανλής έγινε ο μόνος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας που οδήγησε την παράταξη σε δύο συνεχείς εκλογικές νίκες (δε μιλάμε για την επαναληπτική περίοδο Μητσοτάκη το ’89-’93) κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί και να αναβιώσει το «προσωποπαγές» της παράταξης.
Η ήττα στις εκλογές του 2009 τον οδήγησε στο βάθος των βουλευτικών θεωρείων, με τη σιωπή να κυριαρχεί, με τις δημόσιες τοποθετήσεις του να είναι ελάχιστες κάτι που σίγουρα αποτελεί παράδοξο για έναν πρώην πρωθυπουργό που παραμένει ενεργός πολιτικά.
Η ομιλία του Κώστα Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής έγινε θέμα συζήτησης. Και όχι άδικα. Ο πρώην πρωθυπουργός έκανε ηγετική εμφάνιση, αφού είναι ξεκάθαρο ότι έχει έρεισμα στο εσωτερικό της παράταξης. Οι «Καραμανλικοί» μπορεί να μην είναι πανίσχυροι πλέον αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιβληθεί στον εσωτερικό μηχανισμό αλλά δεν είναι αμελητέα ποσότητα.
Ο Καραμανλής ήταν πολύ προσεκτικός στις εκφράσεις του. Δεν κατηγόρησε κανέναν. Χρησιμοποίησε άρτιο πολιτικό λόγο (ολίγον παλαιωμένο, αλλά καθαρά πολιτικό) μακριά από τους λαϊκισμούς που έχουν επικρατήσει αλλά και τη γενικότερη απαξιωτική μητσοτακική ρητορική.
Έβγαλε ενωτικό πνεύμα και ουσιαστικά έστειλε μήνυμα για την παρουσία του. Ηγετική. Όχι για την προεδρία του κόμματος ή την πρωθυπουργία. Αλλά προφανώς για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Κάτι που θα ολοκληρώσει την πολιτική του διαδρομή όπως ακριβώς ολοκληρώθηκε και του θείου του. Και ταυτόχρονα θα «σβήσει» από τη μνήμη του την ήττα του 2009, τα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν και θα τον αναδείξει σε μια πιο κυρίαρχη κι ενωτική πολιτική φυσιογνωμία.