Ο Μάκης κι αν είχε ρεαλιστικούς λόγους για να φύγει

Υποθετική ερώτηση: Με την ΑΕΚ που πριν από 5 χρόνια έπαιζε στην Α2 και πριν από 6 στην Β’ Εθνική, να έχει κατακτήσει τρεις τίτλους σε διάστημα ενός χρόνου, να δίνει αγώνες σε έρημο τοπίο και με την πλειοψηφία των οπαδών να έχουν γυρισμένη την πλάτη, ένας επενδυτής όπως ο Μάκης Αγγελόπουλος θα είχε δίκιο αν έλεγε «αποχωρώ»;

Νέα ερώτηση: Με την ΑΕΚ που ό,τι κι αν κάνει δεν θα αποκτήσει το δικαίωμα να παίξει στην Euroleague  (με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε εμπορικό επίπεδο) και είναι υποταγμένη σε ένα καθεστώς άνισων ευκαιριών, ένας επενδυτής όπως ο Μάκης Αγγελόπουλος θα είχε δίκιο αν έλεγε «αποχωρώ»;

Κι άλλη μια ερώτηση: Με την ΑΕΚ που με βάση όλα τα παραπάνω δεν έχει έσοδα ακριβώς επειδή ούτε στην κορυφαία διοργάνωση μπορεί να παίξει, ούτε κόβει και τίποτα… τρελά εισιτήρια, πως είναι δυνατόν να επενδύει τόσα χρήματα («τρελά» με βάση τα έσοδα); Και πάλι καταλήγουμε στο εξής: Ένας επενδυτής όπως ο Μάκης Αγγελόπουλος θα είχε δίκιο αν έλεγε «αποχωρώ»;

Όχι, δεν είπε «αποχωρώ». Είπε «θα συνεχίσω να επενδύω». Θα κάνει τα πάντα για να δείχνει όχι απλώς ότι υπάρχει αλλά ότι αξίζει πολλά παραπάνω. Ότι αδικείται ΚΑΤΑΦΩΡΑ αν θέλετε την γνώμη μου.

Πολύ περισσότερο από τον Παναθηναϊκό που σήκωσε παντιέρα επανάστασης εναντίον της Euroleague όταν με αυτή την κατάσταση κατέκτησε τα 4 από τα 6 ευρωπαϊκά, νικώντας μάλιστα δύο φορές, μία στον τελικό του φάιναλ φορ (Μπολόνια 2002) και άλλη μία στα πλέι οφ (Μπαρτσελόνα 2011) στην έδρα του γηπεδούχου.

Πολύ περισσότερο από τον Ολυμπιακό που έχει κατακτήσει τα 3 από τα 6 τελευταία πρωταθλήματα (τα δύο με διαιτητή τον Αναστόπουλο) ενώ την δεκαετία του ’90 κατέκτησε ΠΕΝΤΕ σερί τίτλους (1993 μέχρι και 1997) με τον Βασιλακόπουλο να βρίσκεται στην ηγεσία της ΕΟΚ και τότε.

Προσοχή, επειδή δεν θέλω να ξεσπάσετε με τις οπαδικές σας παρωπίδες, οφείλω να εξηγήσω ότι δεν είναι κανείς αγνώμων απέναντι σε όσα έχουν κατακτήσει ή προσφέρει οι δύο μεγάλοι… Όμως αν πραγματικά θέλουν να φτιάξουν το προϊόν, οφείλουν να σταματήσουν να είναι μοναχοφαγάδες και να μονοπωλούν το ενδιαφέρον όχι αγωνιστικά φυσικά, αλλά κυρίως επικοινωνιακά.

Η γνώμη μου είναι ότι κάθε φορά που οι «αιώνιοι» τσακώνονται για το ποιος είναι περισσότερο αδικημένος, καμιά εικοσαριά ομάδες είτε κλαίνε με μαύρο δάκρυ είτε ξεκαρδίζονται σε (πικρά) γέλια. Διότι στην περίπτωση της ΑΕΚ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο διαιτητικό σφύριγμα, με κάποια αλλαγή ημερομηνίας ή ώρας ή με κάποιο ορισμό. Έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο «βαθύ», που αφορά ένα ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ, άνισων ευκαιριών, υποταγής ιδιωτικών εταιρειών σε ένα κλειστό κύκλωμα που παριστάνει τον «αφέντη» του αθλήματος αλλά ουσιαστικά ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ένα καθεστώς όπου 11 ομάδες, εύρωστες οικονομικά και ισχυρές εμπορικά, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ σε κάποια άλλη να κάνει το βήμα παραπάνω, να αναδειχθεί, να διεκδικήσει.

Ένα καθεστώς όπου ένα συμβούλιο μετόχων ΑΚΥΡΩΝΕΙ τα εθνικά πρωταθλήματα, καταργεί κάθε έννοια αξιοκρατίας, μηδενίζει τις Εθνικές ομάδες και μάλιστα κάνει και τα πρώτα βήματα για να «κλείσει» οριστικά.

Για μένα η κίνηση του Ολυμπιακού ελάχιστα σχετίζεται με την Αδριατική Λίγκα, αλλά πιθανότατα να είναι το πρώτο βήμα για να «κλείσει» η Euroleague. Το ότι παρουσιάστηκαν αντίστοιχες φωνές σε Τουρκία (Εφές) και Ισπανία (Ρεάλ) μερικά 24ωρα αργότερα, πιθανότατα να είναι σύμπτωση, αλλά  επιτρέψτε μου να διατηρώ αμφιβολίες και να συντηρώ αυτά τα περιβόητα σενάρια συνωμοσίας.

Απ’ εκεί και πέρα λοιπόν, μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Μάκης Αγγελόπουλος επέλεξε έναν άλλο δρόμο από το να απειλεί με αποχωρήσεις, αν και είχε ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, σαφώς πιο ρεαλιστικούς από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, για να το κάνει.

Επενδύει στην ομάδα, κατακτά τίτλους (τρεις σε ένα χρόνο), ενισχύει το brand της ομάδας, κάνει σπουδαίες κινήσεις σε θέματα εμπορικά, marketing και κυρίως έχει αποκαταστήσει την φερεγγυότητα της ΑΕΚ.

Βεβαίως δεν… χαρίζεται και καταγγέλλει το καθεστώς ανισότητας. Και όπως λέγεται, ετοιμάζει κι άλλα. Για να δούμε…

Πάντως, επαναλαμβάνω, θα είχε πολλούς και ρεαλιστικούς λόγους να πει «αποχωρώ». Αλλά συνεχίζει βάζοντας δύναμη στη δύναμη. Και όπου βγει…