Είναι από τις περιπτώσεις που σηκώνεις τα χέρια σου ψηλά και χειροκροτείς το σπάνιο επιθετικό ταλέντο! Αυτό το υπέροχο μπάσκετ ενστίκτου, που τόσο μας έχει λείψει μέσα από την «εμμονή» για συστήματα, plays και άλλα τέτοια! Βεβαίως και τα θέλουμε όλα αυτά και καλά κάνουν οι προπονητές και τα χρησιμοποιούν. Η δουλειά τους είναι. Αλλά θέλουμε και παίκτες σαν τον Νέντοβιτς…
Ήταν τρομερή η παράσταση του Νέντοβιτς και ήταν κρίμα που δε συνδυάστηκε με νίκη του Παναθηναϊκού. Φαίνονταν τόσο εξωπραγματικά αυτά που έκανε ο Σέρβος και συνάμα τόσο απλά… Τα έκανε με τόση απλότητα τη στιγμή που εσύ (είμαι σίγουρος) έπιανες το κεφάλι σου και φώναζες «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό»!
Αυτό έλειψε από τους «πράσινους». Ένα ακόμα σημείο αναφοράς στην επίθεση, δίπλα στον εκπληκτικό Νέντοβιτς. Αν ο Παναθηναϊκός είχε έστω έναν ή δύο παίκτες με λογική παραγωγή, τότε θα είχε φύγει νικητής από το Τελ Αβίβ.
Ο Παναθηναϊκός που ανέβασε την αμυνά του στο δεύτερο ημίχρονο, έγινε περισσότερο επιθετικός και δυσκόλεψε την Μακάμπι. Η οποία στο πρώτο μέρος, με την πίεση πάνω στη μπάλα είχε αποδιοργανώσει τον Παναθηναϊκό, τον οποίο κράτησε σε λογική διαφορά ο Νέντοβιτς (40-31 με 14 πόντους του Σέρβου).
Όταν οι «πράσινοι» έβγαλαν περισσότερη ενέργεια στο παιχνίδι τους, κατάλαβαν πόσο αδίκησαν τους εαυτούς τους στο πρώτο μέρος. Γιατί αυτό χρειάζονταν…
Ειδικά από τη στιγμή κατά την οποία ο Νέντοβιτς είχε τέτοια βραδιά! Στα αξιοσημείωτα της ανόδου των «πράσινων» ότι ενώ στο πρώτο ημίχρονο είχαν δώσει 13 πόντους στην Μακάμπι από λάθη, στο δεύτερο δεν έδωσαν ούτε ένα!!! Κι αυτό δείχνει πάρα πολλά.
Και αφού αρχίσαμε με Νέντοβιτς, να κλείσουμε κιόλας έτσι! Γιατί μας τρελαίνουν παίκτες όπως ο Σέρβος; Γιατί μας θυμίζει το μπάσκετ που αγαπήσαμε! Όχι με μπασκετμπολίστες- ρομπότ, αλλά με φυσικά ταλέντα, που παίζουν με το ένστικτο και το ξεδιπλώνουν πάνω στο παρκέ.
Διότι βλέπεις να κάνει τα πάντα τόσο απλά λες και γεννήθηκε με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια!
Διότι τον βλέπεις να έχει τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, που δε θα διστάσει σε κρίσιμο σημείο να κάνει κάτι που οποιοσδήποτε άλλος θα έτρεμε! Ακόμα και alley-oop πάσα (όπως έκανε σε άλλο αγώνα με τον Παπαγιάννη). Ή να ταλαιπωρήσει τον αμυντικό για να σουτάρει… στα μούτρα του. Και μετά να αρχίσει να… μονολογεί στα σέρβικα!
Γιατί ναι, αυτό είναι το μπάσκετ που αγαπήσαμε!
Κι επειδή αναφέρθηκα παραπάνω στον Παπαγιάννη: Η φετινή του χρονιά είναι το κάτι άλλο! Είναι πρωταγωνιστής, είναι ώριμος, είναι τρομερός! Και του αξίζουν όλα τα ΜΠΡΑΒΟ.
Κι αν είχαν μια υποτυπώδη συμπαράσταση στο Τελ Αβίβ όλα θα ήταν διαφορετικά.