Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει δυσκολότερη αποστολή στον ημιτελικό του φάιναλ φορ παρά (αν προκριθεί) στον τελικό.
Κι αυτό διότι ο Ολυμπιακός θα βρει απέναντί του μια ομάδα που δεν του «κολλάει» και ιδιαίτερα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά ενώ παράλληλα κανείς δεν τη θέλει απέναντί του με τον τρόπο που αγωνίζεται και το ρόστερ που διαθέτει.
Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη: Η Εφές (ή και οποιαδήποτε ομάδα) αισθάνεται καλά με τον Ολυμπιακό απέναντί της;
Απλώς θεωρώ (ίσως κάνω και λάθος βέβαια) ότι ο πιθανός αντίπαλος στον τελικό θα είναι πολύ πιο «συμβατός» στον Ολυμπιακό απ’ ότι οι Τούρκοι. Αλλά κι εκεί παίζουν ρόλο, πέρα από το αγωνιστικό κι άλλα πράγματα στη διαχείριση της κατάστασης.
Το βέβαιο είναι ότι σε ένα φάιναλ φορ δε μπορούμε ποτέ να μιλάμε για τη χαρά της συμμετοχής. Όποιος φτάνει ως την τελική τετράδα δεν έχει στο μυαλό του να απολαύσει την παρουσία του αλλά να πάρει το τρόπαιο. Δεν είναι δυνατό να έχει προηγηθεί μια «μαραθώνια» σεζόν, γεμάτη εντάσεις κι εκεί που οι προσδοκίες φτάνουν στα ύψη να μην έχεις έξτρα κίνητρο.
Γι’ αυτό ακριβώς έγραψα ότι οι δηλώσεις του Αταμάν είναι παραληρήματα από έναν «αρρωστημένο» με τη δημοσιότητα, παρά ουσιαστικές.
Τι επιπλέον κίνητρο να δώσει στην ομάδα του ή ακόμα κι «ανάποδα» στον αντίπαλο, αφού ήδη υπάρχει;
Τι mind games να κάνει σε μια ομάδα με έμπειρους παίκτες, τρεις εκ των οποίων έχουν πολλές συμμετοχές στα φάιναλ φορ και γνωρίζουν καλά τα κατατόπια;
Αν με ρωτάτε λοιπόν για τις πιθανότητες πρόκρισης του Ολυμπιακού στον τελικό, θα σας απαντήσω ότι είναι υπαρκτές.
Ότι ο Ολυμπιακός διαθέτει και το προπονητικό τιμ και τους παίκτες αλλά και το «μέταλλο» ως ομάδα (κάτι που φάνηκε στη διάρκεια της φετινής Euroleague) προκειμένου να επιβάλλει τα δικά του δεδομένα μέσα από την άμυνά του.
Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο πιθανό για τον Ολυμπιακό να «χαλάσει» με το παιχνίδι του το μυαλό των παικτών της Εφές παρά να συμβεί το αντίθετο. Αρκεί μόνο να επιβεβαιωθεί αυτή η άποψή μου και στο παρκέ (εκεί είναι το δυσκολότερο).