Κανονικά θα μπορούσα να μην αλλάξω λέξη απ’ όσα είχα γράψει μετά το μεγάλο διπλό στη Μόσχα. Είχα αναφέρει ουσιαστικά ότι ο Ολυμπιακός θα δώσει αξία στη νίκη αν την κεφαλαιοποιήσει. Αν η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ σημάνει μια αρχή και όχι… ένα τέλος.
Με λίγα λόγια να μην έβαζε μια τελεία στο διπλό επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Αλλά να άνοιγε έναν δρόμο. Που δεν θα τον έφτανε, φυσικά, στο… φάιναλ φορ ή στο τρόπαιο. Αλλά σε μια λογική κατεύθυνση. Σε αγωνιστική βελτίωση. Σε εμφάνιση κάποιων σημείων προόδου.
Μέσα σε ένα 48ωρο η Μακάμπι που είχε έναν πολύ δύσκολο αγώνα (που νίκησε) επί της Φενέρμπαχτσε, έδειξε πολλά στον Ολυμπιακό. Που προερχόταν από μεγάλο διπλό στην Μόσχα. Οπως έδειξε πολλά σε όλους.
Η διαφορά ποιότητας, βάθους, ετοιμότητας, προσωπικότητας, ενέργειας και φρεσκάδας ήταν φανερή. Ηταν σα να βλέπεις δύο ομάδες που βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο. Και η αλήθεια είναι αυτή… Κι ας ακούγεται σκληρή. Φυσικά και βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο…
Και δεν είναι μόνο αυτό. Οταν οι Πειραιώτες κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να γυρίσουν τον αγώνα, κατέρευσαν. Η εικόνα του τετάρτου δεκαλέπτου είναι αποκαρδιωτική. Σκέτη απογοήτευση… Η περιλάλητη ψυχολογική ανάταση του Ολυμπιακού μετά το διπλού στην έδρα της ΤΣΣΚΑ πήγε περίπατο.
Τελικά στην Μόσχα ο Ολυμπιακός στάθηκε μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέπτη. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή. Και απαιτεί πολλά περισσότερα δεδομένα από (μόνο) μια μεγάλη νίκη.
Ο Ολυμπιακός, ο στόχος, το μπέρδεμα
Επιμένω σε κάτι που είχα γράψει παλαιότερα για τον Ολυμπιακό. Οτι το βασικό είναι να αναζητήσει τον στόχο. Να δώσει μια κατεύθυνση στην φετινή του πορεία. Να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς θέλει να πετύχει.
Οσο αυτό δεν είναι ευδιάκριτο, τόσο δεν θα υπάρχει βελτίωση. Η εικόνα… κανονικής ομάδας κράτησε περίπου 48 ώρες.
Και το θέμα είναι τι θα δούμε στους επόμενους δύο αγώνες (επίσης εντός) με Εφές και Ζαλγκίρις Κάουνας. Διότι και μετά τη νίκη στην Μόσχα επέμενα ότι ασφαλές συμπέρασμα θα βγάλουμε μετά τους τρεις σερί εντός έδρας αγώνες.
Ο πρώτος με την Μακάμπι ήταν… τραυματικός. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υπήρχαν δεδομένα προβλήματα: Απουσία Παπανικολάου, ταλαιπωρημένοι από ίωση Κουζμίνσκας, Μιλουτίνοφ και Ρούμπιτ, πρώτη εμφάνιση για Ρότσεστι και Ριντ.
Επίσης δεν γνωρίζουμε αν ο Κόνιαρης ήταν έτοιμος καθώς είχε θέμα στην μέση του.
Για να είμαι ειλικρινής αν ο Κόνιαρης ήταν ΟΚ, θα ήταν περισσότερο χρήσιμο (και για τον ίδιο και για τον Ολυμπιακό) να έπαιζε σ’ αυτόν τον αγώνα.
Παρά να βλέπουμε στην ίδια πεντάδα δύο Αμερικανούς που βρίσκονται… ένα 24ωρο στο ΣΕΦ.
Και κάτι τελευταίο…
Η Μακάμπι έχει αποφύγει πολύ το παλιό… αφελές μπάσκετ. Παίζει σε μεγάλο βαθμό μπάσκετ Σφαιρόπουλου. Που και ο ίδιος είναι περισσότερο απελευθερωμένος από τον Ολυμπιακό…
Ο Ντόρσεϊ φυσικά και ήταν χρήσιμος για την Εθνική. Το ξέρει και ο ίδιος. Αλλά μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα για την απουσία του… Η γνώση είναι δύναμη.
Και βέβαια ποτέ δεν ζήτησε εγγυημένο χρόνο συμμετοχής. Απλώς χρόνο ζήτησε για να βρει ομάδα στο ΝΒΑ. Και φυσικά ΟΡΘΩΣ δεν τον περίμεναν. Γιατί υπήρχαν άλλοι 15 παίκτες.
Διαβάστε όλα τα μπλογκ του συντάκτη εδω
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram