Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους από την αρχή και να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Ο Παναθηναϊκός δίκαια νίκησε στο ΣΕΦ και ισοφάρισε την σειρά στο 1-1. Όπως δίκαια (το είχαμε γράψει κιόλας) είχε νικήσει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ στον πρώτο αγώνα. Αυτά έτσι για αρχή.
Απ’ εκεί και πέρα έχουμε break και στους δύο πρώτους αγώνες της σειράς των τελικών κι αυτό από μόνο του λέει πολλά. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι η σειρά θα πάει μακριά ακριβώς επειδή δεν έχουμε δει και τόσο… σπουδαίο μπάσκετ από κανέναν εκ των δύο αντιπάλων.
Ο Παναθηναϊκός στον δεύτερο αγώνα παρουσίασε κάποια από εκείνα τα στοιχεία που τον προίκιζαν ως φαβορί πριν την έναρξη της σειράς: Βάθος στον πάγκο, αθλητικότητα, περισσότερες επιλογές και ατομική υπεροχή. Όλα αυτά αν έμπαιναν σε έναν στοιχειώδες καλούπι ομάδας (όχι όπως στον πρώτο αγώνα όπου το μπάσκετ- γιουρούσι κυριάρχησε) συνδυάζοντας τα παραπάνω στοιχεία.
Ο Ολυμπιακός στον δεύτερο αγώνα δεν έκανε κάτι διαφορετικό από τον πρώτο. Και η άμυνά του την ίδια λογική είχε αλλά όλο το θέμα χάθηκε σ’ εκείνο το παράξενο 15λεπτο, από το 18’30’’ ως το 33’30’’. Στο διάστημα αυτό ο Παναθηναϊκός έγραψε επιμέρους σκορ 25-9. Στο 15λεπτο αυτό εμπεριέχονται και 7’22’’ όπου ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς πόντο και 0/10 σουτ μέχρι να ευστοχήσει ο Σπανούλης.
Ειδικά στην 3η περίοδο ο Ολυμπιακός είχε 7 πόντους με 2/2 βολές, 2/14 σουτ, 6 λάθη και 0 ασίστ! Επάνω σ’ αυτό το διάστημα ενώ ο Ολυμπιακός πελαγοδρομούσε οι παίκτες του Παναθηναϊκού έχτιζαν αυτοπεποίθηση.
Πάντως είναι παράξενο το ότι ο Ολυμπιακός είχε προβάδισμα σε περίοδο υψηλού ρυθμού (43-40 το ημίχρονο) που ευνοεί τον αντίπαλό του (θεωρητικά) και έχασε την γη κατω από τα πόδια του όταν το παιχνίδι πήγε στα δικά του μέτρα (θεωρητικά).
Ο Πασκουάλ άλλαξε αρκετά πράγματα πάντως συγκριτικά με τον πρώτο αγώνα. Πρώτα έκανε το αυτονόητο να δώσει την μπάλα στον Καλάθη ώστε εκείνος να αποφασίσει και να είναι καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξη του αγώνα. Το σχήμα με τους Λοτζέσκι και Ρίβερς λειτούργησε σωστά, ο μεν πρώτος κράτησε τον Παναθηναϊκό στο πρώτο μέρος, ο δεύτερος εκτός του ότι απασχόλησε τον Σπανούλη στο post έπαιξε για πρώτη φορά τόσο καλή άμυνα…
Η είσοδος του Ογκαστ (άλλη μια έκπληξη από τον Καταλανό) έκλεισε το κέντρο της ρακέτας στον Ολυμπιακό και έκοψε τις διεισδύσεις του. Το ότι ο Παναθηναϊκός πήρε πράγματα από τον 12ο παίκτη του, λέει πολλά.
Και μετά ο Τζέιμς του οποίου τα ατομικά προσόντα, που δεν είναι λίγα, αξιοποιήθηκαν μέσα από το παιχνίδι της ομάδας και όχι αποκλειστικά από τις εμπνεύσεις ή την τρέλα του. Χτύπησε επάνω στις αλλαγές στην άμυνα, πέτυχε 9 καθοριστικούς πόντους σε τρία λεπτά (28’- 31’ ) και έβαλε βάσεις ώστε να χτίσει ο Παναθηναϊκός την διαφορά.
Ο Πασκουάλ αξιοποίησε καλύτερα το ρόστερ του, δεν επέμεινε σε λάθος καταστάσεις όπως στο πρώτο ή σε σχήματα που δεν ταίριαζαν. Οι αποφάσεις του ήταν άμεσες και «ψυχρές». Η εικόνα, όμως στο τελευταίο πεντάλεπτο όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε τις… καθυστερήσεις και πήγε σε επιθέσεις 24’’ πετώντας την μπάλα στο τέλος.
Ο Ολυμπιακός με τον Πρίντεζη στο «5» και τον Μπράουν (από το πουθενά) στην πεντάδα προσπάθησε με «αντάρτικο» να ψαλιδίσει την διαφορά. Γενικά όμως δεν παρουσίασε λύσεις όπως στον πρώτο αγώνα. Ο Μάντζαρης δεν ήταν καλός (οι 0/4 βολές του είναι μαύρο σημάδι), ο Στρέλνιεκς δεν συνέχισε από το ΟΑΚΑ, ο Παπανικολάου επιθετικά επίσης ηταν χαμηλά συγκριτικά με το ΣΕΦ. Οι ψηλοί είναι μεγάλο θέμα καθώς Πρίντεζης και Μιλουτίνοφ είναι φανερά εκτός ρυθμού ενώ ο Σπανούλης έχει 0/10 τρίποντα στους δυο πρώτους αγώνες της σειράς.
Ένα ερώτημα για τον Ρόμπερτς θα μπορούσε να τεθεί, πάντως. Αν και το ζήτημα για τον Ολυμπιακό παραμένει ότι έχει την δυνατότητα να βουλώνει τρύπες, δηλαδή σχετικές αδυναμίες αλλά όχι τεράστιες… χαράδρες! Εξακολουθώ να επιμένω ότι μια ομάδα στο επίπεδο του Ολυμπιακού θα έπρεπε να έχει περισσότερο ποιοτικούς ξένους απ’ αυτούς που διαθέτει και όχι κατωτέρου επιπέδου από τους γηγενείς.
Οσο για την συνέχεια; Ψυχραιμία και στις δύο πλευρές… Όπως ο πρωταθλητής δεν κρίθηκε μετά τον πρώτο αγώνα έτσι δεν κρίνεται και μετά τον δεύτερο.