Ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Παρτιζάν και στον εαυτό του

Με το ρεκόρ του στο 1-4 και με το ΟΑΚΑ να έχει την τιμητική του τον Νοέμβριο, ο Παναθηναϊκός αρχίζει έναν αγώνα με το χρόνο και φυσικά τους αντιπάλους του.

Ή μήπως και με τον εαυτό του; Ο Παναθηναϊκός «αλλάζει δέρμα» για ακόμα μια φορά καθώς το ντεμπούτο του Ντουέιν Μπέικον στην αναμέτρηση με την Παρτιζάν για την 6^η αγωνιστική της Euroleague θα επιφέρει αλλαγές στον τρόπο αγωνιστικής συμπεριφοράς.

Ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται ο Αμερικανός τον καθιστά άμεσα επιδραστικό στη λειτουργία της ομάδας κι ακριβώς αυτό περιμένει ο κόσμος. Οι «πράσινοι» πρέπει ν’ ανέβουν, πρέπει να βελτιωθούν, είναι καιρός ν’ αρχίσουν να δείχνουν κάποια πράγματα.

Ο Μπέικον είναι η τελευταία προσθήκη της ομάδας και στο πλαίσιο ενός σχεδιασμού που είναι συζητήσιμος αφού έχει αυτοαναιρεθεί πολλές φορές. Επί της ουσίας οι «πράσινοι» τρέχουν να συμμαζέψουν την κατάσταση, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να μπουν σ’ ένα δρόμο που θα τους κάνει αξιόπιστους αγωνιστικά και θα τους δώσει προοπτική.

Οι «πράσινοι» χρειάζονται τη νίκη ώστε να πάρουν «πάνω» τους, βαθμολογικά, αγωνιστικά και ψυχολογικά κι έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους.

Η Παρτιζάν (2-3 το ρεκόρ της) δεν είναι απλώς μια αντίπαλος που έχει γράψει «χιλιόμετρα» με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό αν και θα αναμετρηθούν για πρώτη φορά μετά τον Μάρτιο του 2010. Και βέβαια κανείς δε μπορεί να ξεχάσει ότι δύο φορές (το 2008 και το 2010) ήταν η ομάδα που τους έκοψε το δρόμο προς το φάιναλ φορ.

Επίσης υπήρξε η ομάδα- αιμοδότης του Παναθηναϊκού στα πρώτα χρόνια του 21^ου αιώνα, με τις μεταγραφές των Τέπιτς, Κέτσμαν, Πέκοβιτς, Μάριτς να αποδεικνύουν αυτή τη σχέση.

Και αυτή τη στιγμή, στην ιστορική της επιστροφή στην Euroleague η Παρτιζάν είναι η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και του Ιωάννη Παπαπέτρου.

Για τον Ζοτς οι συστάσεις είναι περιττές. Είναι ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του Παναθηναϊκού, είναι εκείνος που μαζί με τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο παρουσίασαν μια ομάδα- θαύμα, στην οποία υποκλίθηκε όλη η Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός εκείνης της εποχής δεν ήταν μεγάλη ομάδα μέσα στο γήπεδο μόνο, αλλά σε όλα τα επίπεδα.

Ήταν η ομάδα- πρότυπο, ο ορισμός του «αστραφτερού» brand που κυριαρχούσε και την σέβονταν όλοι. Και προσπαθούσαν να τη μιμηθούν.

Ο Ομπράντοβιτς ήταν ο ιδανικός προπονητής- διαχειριστής εκείνης της κατάστασης κι αποδείχθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα, ο πλέον κατάλληλος ώστε οι αείμνηστοι Παύλος και Θανάσης να δουν εκείνα που ονειρεύτηκαν να χαρίσουν στα εκατομμύρια των φίλων του Παναθηναϊκού: Τρόπαια, αναγνώριση, δημοφιλία και μια ομάδα που έμεινε στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό δε ξεχνιέται. Ούτε διαγράφεται. Ούτε νοθεύεται.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ξεχωριστή ιστορία.

Ουσιαστικά η απόκτησή του τον Ιούλιο του 2018 ήταν για τον Παναθηναϊκό μια κίνηση με πολλαπλή σημασία. Όχι μόνο αγωνιστική καθώς ερχόταν στην ομάδα ένας παίκτης σε εξαιρετική ηλικία (24 ετών), εν ενεργεία διεθνής και με την προοπτική να αποτελέσει μέλος ενός ισχυρού κορμού. Αλλά και επικοινωνιακή, καθώς ήταν ο πρώτος παίκτης, από το 2012 και μετά που έφυγε από τον Ολυμπιακό για να υπογράψει στον Παναθηναϊκό.

Ο Παπαπέτρου έγινε κι αρχηγός του Παναθηναϊκού αλλά τέσσερα χρόνια μετά (15 Ιουλίου του 2022) αποχώρησε για την Παρτιζάν κι έγινε ακόμα μια περίπτωση που θα μπορούσε να κλείσει την καριέρα του στους «πράσινους (ως ποιοτικός κι εν ενεργεία διεθνής) αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Έμεινε στην ιστορία ως «λάφυρο» συγκεκριμένης χρησιμότητας αφού το πλάνο (;) του Παναθηναϊκού μεταβάλλεται από χρονιά σε χρονιά και κανείς δε γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί.

Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός έχει έναν πολύ σημαντικό αγώνα και πέρα από τα συναισθηματικά, υπάρχει και ο ρεαλισμός. Ο Ομπράντοβιτς και ο Παπαπέτρου είναι δύο πρόσωπα που τίμησαν το «τριφύλλι» (σε άλλες εποχές και με διαφορετικό τρόπο) και τους αξίζει το πιο θερμό χειροκρότημα. Άλλωστε ο Ζοτς μαζί με τον Παύλο και τον Θανάση, επάνω στο σεβασμό έχτισαν το λαμπρό τους οικοδόμημα.

Όμως υπάρχει και μια ομάδα η οποία πρέπει να νικήσει. Δεδομένο. Δεν έχει περιθώρια για άλλο στραβοπάτημα, καθώς στενεύουν τα περιθώρια για πολλούς. Προς το παρόν ο παίκτης που περισσεύει (με την υπερφόρτωση στους γκαρντ) είναι ο  Άντριου Άντριους και οι διαδικασίες για τη λύση του συμβολαίου του έχουν αρχίσει.