Ο Παναθηναϊκός τελείωσε τον αγώνα στο Μονακό με 60% στα δίποντα και 48% στα τρίποντα, με ποσοστά δηλαδή που θα τα ήθελε μια ομάδα ειδικά εκτός έδρας.
Παρόλ’ αυτά δε μπορείς να πεις ότι ο Παναθηναϊκός «έθελξε» με την απόδοσή του, πολύ δε περισσότερο όταν τα δομικά προβλήματα δεν εξαφανίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη, συν τις σοβαρές απουσίες. Ειδικά το τελευταίο γεγονός καθιστά μια ομάδα που είναι εξ ορισμού «προβληματική» ως προς τον τρόπο που χτίστηκε, σε κάτι ακόμα πιο παράλογο.
Και είναι αλήθεια ότι η Μονακό δε φόρτσαρε κι ανάλογα μέχρι το 29’ όταν και ο Παναθηναϊκός έδινε τη ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να «χτυπήσει» τον αγώνα. Με το σκορ στο 60-57 αλλά με τους γηπεδούχους να δείχνουν ότι έχουν τον έλεγχο, ο αγώνας ακόμα ήταν «ανοιχτός» μόνο που όλα διαλύθηκαν μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Στα επόμενα 5’58’’ του αγώνα η Μονακό έτρεξε ένα σερί 11-0 όπου ο Παναθηναϊκός είχε 0/2 δίποντα, 0/3 τρίποντα και 3 λάθη και φυσικά όλα έλαβαν τέλος. Για 8’12’’ μετά το 60-57 το επιμέρους σκορ ήταν 19-2 για τους γηπεδούχους (79-59) που «καθάρισαν» τον αγώνα με σχετική άνεση.
Τι πρέπει να δούμε; Κατ’ αρχήν ότι είναι άδικο για τον ίδιο τον Χρήστο Σερέλη να λέμε ότι «έχει αλλάξει πράγματα αλλά για όλα φταίει ο Ράντονιτς». Πρώτον, γιατί ο Μαυροβούνιος κόουτς αποτελεί παρελθόν και δεύτερον γιατί ο Σερέλης (και ο κάθε άλλος προπονητής) δε γίνεται να αλλάξει πράγματα σε αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια θετική επίδραση στη ψυχολογία, αφού δεν αναπτύχθηκε ποτέ κάποιο σημείο επαφής ανάμεσα στον Ράντονιτς και τους παίκτες, αλλά τα δομικά προβλήματα δε λύθηκαν. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή κατά την οποία υπάρχουν και απουσίες (Γουόλτερς- Γκουντάιτις- Αγραβάνης) που περιορίζουν το ήδη προβληματικό ρόστερ.
Ο Παναθηναϊκός είχε πάλι περισσότερα λάθη από ασίστ (18-13), με το ζόρι έφτασε τους 80 πόντους, σε κανένα δεκάλεπτο δε δέχθηκε κάτω από 20, δεν είχε έλεγχο των ριμπάουντ.
Και πάλι οι παίκτες του χρησιμοποίησαν περισσότερο απ’ όσο προβλέπεται το ένστικτο και φυσικά η εικόνα δεν ήταν καλή.
Κι αν περιμένει κάποιος ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει, αυτό σίγουρα δε θα γίνει όσο ο Παναθηναϊκός δεν κάνει νίκες στην Euroleague. Χρειάζεται κι αυτό για τη ψυχολογία των παικτών, ώστε να πάρουν λίγο «πάνω» τους.
Απ’ εκεί και πέρα δε ξέρω τι μπορεί να γίνει σε ατομικό επίπεδο αλλά υπάρχουν εικόνες που δεν είναι ενθαρρυντικές. Όσο ο Μπέικον εξακολουθεί να αγωνίζεται με αυτή τη διάθεση, όσο ο Παπαγιάννης παραμένει εκτός παιχνιδιού (σε κάτι παραπάνω από 27 λεπτά πήρε 2 προσπάθειες) και γίνεται «στόχος» (για παράδειγμα αυτές οι δύο περιπτώσεις) τότε κανείς δε ξέρει τι μπορεί να αλλάξει.
Η ψυχολογία δεν είναι απαραίτητα «φουστανέλα- γιαταγάνι» αλλά και κάποιες λεπτομέρειες που από το ατομικό όφελος θα περάσουν στο ομαδικό.