Ο Παναθηναϊκός δε χρειάζεται «σωτήρες» αλλά σχέδιο!

Υποτίθεται ότι ο Παναθηναϊκός θ’ αναζητούσε την αντίδρασή του μετά τη συντριβή στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό και ότι θα ξυπνούσε ο εγωισμός αν όχι όλων, σίγουρα αρκετών.

Και τι ακριβώς έδειξε ο Παναθηναϊκός στην Audi Dome του Μονάχου; Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω. Ένα συνονθύλευμα άνευρο, χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό, με μηδέν ψυχολογία αλλά και με ανύπαρκτη κατεύθυνση.

Πριν τον αγώνα αναρωτήθηκα «τι ακριβώς μπορεί να αλλάξει σε μια εβδομάδα;». Για να είμαι ειλικρινής το ερώτημα ήταν ρητορικό, διότι δεν είχα καμία ελπίδα ότι μπορεί να πάει κάτι διαφορετικά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι ένας προπονητής δε μπορεί να αλλάξει τα τακτικά κι αγωνιστικά του πλάνα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Διότι είναι αλήθεια ότι μπορεί να επιδράσει στον τομέα της ψυχολογίας, του εγωισμού, του πάθους.

Ούτε αυτό δε μπόρεσε να κάνει ο Ντέγιαν Ράντονιτς και είναι εμφανής η έλλειψη επικοινωνίας πάγκου και παικτών στη διάρκεια του αγώνα. Δε ξέρω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Μαυροβούνιος κόουτς αλλά πρώτα στον εαυτό του πρέπει ν’ αναζητήσει απαντήσεις για το λόγο που οι παίκτες του δεν αισθάνθηκαν ούτε στο ελάχιστο την ανάγκη να βγάλουν εγωισμό.

Το γιατί η πορεία είναι φθίνουσα συνολικά με τα χρόνια, αποτελεί ευθύνη της ιδιοκτησίας και της διοίκησης και θα πρέπει να το αναζητήσουν μόνοι τους. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός δε χρειάζεται «σωτήρες» αεροδρομίου, ούτε να βαπτίζεται «κρέας» το… ψάρι! Αντιθέτως έχει ανάγκη από συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο θα πιστέψουν και θα στηριχτούν.

Ας «θυσιαστούν» δύο χρονιές στην Euroleague ώστε να βγει κάτι καλό. Είναι απείρως προτιμότερο από το να «θυσιάζονται» για το τίποτα, για το απόλυτο μηδέν.

Ξέχωρα όμως απ’ αυτό, που ασφαλώς είναι το σημαντικότερο κι αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας, υπάρχουν και τα αγωνιστικά ζητήματα. Κι ασφαλώς όλα τα προαναφερόμενα σχετικά με τις ευθύνες της διοίκησης δεν «ακυρώνουν» τις ευθύνες του Ράντονιτς.

Δεν είναι δυνατό να έχουμε φτάσει Ιανουάριο μήνα και ο Παναθηναϊκός να μη μπορεί να αλλάξει δεύτερη πάσα στην επίθεση.

Όπως επίσης δεν είναι δυνατό να είναι μια ομάδα μονίμως άνευρη κι απαθής, να δέχεται «γροθιές» και να πέφτει κάτω, συμβιβασμένη με το «νοκ άουτ». Ασφαλώς και η ποιοτική στάθμη του Παναθηναϊκού δεν είναι τέτοια που να υπόσχεται μεγαλεία και φάιναλ φορ, αλλά δεν είναι δυνατό να βλέπεις μια ομάδα να περιφέρεται στα γήπεδα.

Είναι η 3^η φορά σε διάστημα περίπου 13 μηνών που ο Παναθηναϊκός δέχεται 5 σερί ήττες! Πέρυσι στο διάστημα 29/10- 18/11 ηττήθηκε κατά σειρά από Βιλερμπάν (εντός), Ερυθρό Αστέρα (εκτός), Ούνικς (εντός), Ζαλγκίρις και- κατά σύμπτωση- Μπάγερν (εκτός).  Και στη συνέχεια στο διάστημα 14/12- 21/1 ακολούθησαν άλλες πέντε σερί: Αρμάνι (εκτός), Μπαρτσελόνα, Ολυμπιακός και ΤΣΣΚΑ Μόσχας (εντός) και Εφές (εκτός). Το ότι στο τέλος της σεζόν δε «μέτρησαν» οι ήττες από τις ρωσικές ομάδες δε διαγράφει την πραγματικότητα.

Μια ομάδα που εμφανίζεται χωρίς ουσιαστικό πλάνο, που «τρώει» όλα τα pick and roll (αλήθεια, τι ακριβώς διάβασαν από την Μπάγερν;) που έχει 7 ασίστ σε έναν αγώνα (τρεις στο πρώτο δεκάλεπτο, καμία στο δεύτερο, τρεις στο τρίτο και μία στο τέταρτο) και που καταφεύγει στο τέλος στη γνωστή συνταγή για να γλιτώσει τη συντριβή και για να βάλει κανένα πόντο (Μπέικον εναντίον όλων) είναι βαριά άρρωστη.

Το ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρει σκορ ο Παναθηναϊκός πέρα από το hero ball του Μπέικον μαζί με όλες τις ανορθογραφίες στο ρόστερ που τις έχουμε επισημάνει, σηματοδοτεί μια χρονιά «καμένη». Λένε για αλλαγές, ενισχύσεις, μπάτζετ κτλ. Τι ακριβώς μπορεί να «σώσει» ο Παναθηναϊκός στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε ακόμα κι αν σκορπίσει χρήματα για μεταγραφές;

Τα χρήματα πρέπει να ξοδεύονται λογικά το καλοκαίρι γιατί όταν αναγκάζεσαι να τα βάλεις σε μπαλώματα στην πορεία της σεζόν, τότε η οικονομική ζημιά είναι μεγαλύτερη.

Το να αποχωρήσει ο Ράντονιτς (όπως αποχώρησαν τόσοι και τόσοι προπονητές στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή) είναι μια εύκολη λύση, σε μια «καμένη» χρονιά που μπορεί αρχικά (και για λίγες μέρες) να «καλμάρει» τα νεύρα του κόσμου, αλλά δε σημαίνει τίποτα ως προοπτική.

Ο Παναθηναϊκός- θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά- χρειάζεται ΠΛΑΝΟ, το οποίο θα στηρίξει. Ευθαρσώς και με υπομονή. Και λέγοντας την ΑΛΗΘΕΙΑ στον κόσμο, χωρίς «συνθέσεις» για μπάτζετ, για προοπτική, για «σωτήρες», για παίκτες που βαπτίζονται σταρ αν και είναι ρολίστες. Όπως επίσης θα πρέπει κάποια στιγμή ο ίδιος ο Οργανισμός να αποβάλλει την τοξικότητα που έχει ως συνέπεια τη δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων» είτε σε παίκτες, είτε σε προπονητές.

Θα πρέπει να μπει ένα ΤΕΛΟΣ οριστικό σε αυτή τη διαδικασία που μηδενίζει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον της ομάδας. Και ο Παναθηναϊκός είναι ένας Οργανισμός που έχει τη δυναμική για τολμηρές αποφάσεις και ριζικές αλλαγές. Από τη στιγμή που θα υπάρξει ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ απέναντι στον κόσμο, το συντριπτικό ποσοστό (και όχι οι τοξικοί που πάντα υπάρχουν) θα στηρίξει.

Κι ας υπάρχουν διαφωνίες. Υγεία είναι εφόσον εκφράζονται με κόσμιο τρόπο. Η λύση υπάρχει. Και είναι μπροστά.