Από το πρώτο λεπτό του αγώνα, φαινόταν ξεκάθαρα ότι ο Παναθηναϊκός είχε… χάσει! Όχι δεν είναι υπερβολή. Ακόμα κι όταν η διαφορά ήταν στο -3 με το -5 πόσοι πίστευαν στην ανατροπή; Φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού και το γράψαμε άλλωστε: Όσο διατηρούσε εξωπραγματικά ποσοστά ευστοχίας από το τρίποντο, ήταν κοντά στο σκορ. Όταν τα ποσοστά πήγαν στο φυσιολογικό βρέθηκε 20 πόντους πίσω.
Σκληρή αλλά τόσο αληθινή είναι αυτή η εικόνα του Παναθηναϊκού. Και μπορεί να πικραίνει τον κόσμο αλλά δεν είμαστε εμείς εκείνοι που μπορούμε να την αλλάξουμε. Η Ρεάλ μέσα σε λίγα παραδείγματα έδωσε την εικόνα της κανονικής ομάδας. Παρά τις σοβαρές της απουσίες (Γιουλ, Ράντολφ, Κοσέρ, Τέιλορ και στη διάρκεια ο Μάικι) ο προπονητής διαχειρίστηκε με άριστο τρόπο το υλικό της. Δούλευε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, πολύ μακριά απ’ αυτό το ξεχαρβαλωμένο πράγμα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός συνήθως μετά το πρώτο rotation. Συνήθως… Γιατί άλλες φορές το παρουσιάζει από την αρχή.
Μέχρι και τον γερο-Ρέγιες επιστράτευσε ο Λάσο. Και μπήκε μέσα κι έκανε άνω- κάτω τη γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού.
Δεν κάνουμε συγκρίσεις αλλά θέτουμε δύο ζητήματα: Πρώτο, με βάση τα παραπάνω, της σωστά δομημένης ομάδας. Δεύτερο, εκείνης της ομάδας που ξέρει τι πρέπει να παίξει και θα το κάνει ανεξαρτήτως των παικτών που θα έχει στη σύνθεσή της. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα από τα δύο: Ούτε σωστά δομημένος είναι ούτε ξέρει τι θέλει να παίξει.
Θα μας επιτρέψετε να προσθέσουμε κι ένα ακόμα: Να βλέπεις μια ομάδα που ΞΕΡΕΙ ότι είναι καλύτερη, που ΞΕΡΕΙ ότι ο αγώνας εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνη, να έχει παίκτες να… ορμάνε στο παρκέ σε κάθε διεκδίκηση μπάλας. Και να βγάζουν πολλή ενέργεια. Κι όσο περνάει ο χρόνος να βγάζουν ακόμα περισσότερη…
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να βρει ένα στόχο
Όταν ο Καμπάτσο και ο Λαπροβίτολα μοιράζουν μαζί δύο παραπάνω ασίστ απ’ όσες είχε όλος ο Παναθηναϊκός, τι να συζητήσεις; Όταν η Ρεάλ παίρνει 20 πόντους από επιθετικά ριμπάουντ, 14 από λάθη αντιπάλου (τους 9 στην πρώτη περίοδο κι αυτό δείχνει πολλά) τι ακριβώς να αναλύσεις; Όταν έχεις κοντά στο 80% στο τρίποντο για 25 λεπτά και δεν έχεις περάσει μπροστά στο σκορ ούτε μια φορά, πόσο λογικό είναι;
Κυρίως, όμως ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που ακόμα… αγνοεί τον στόχο της. Μια ομάδα που έχει συνηθίσει να ζει σε ένα θόρυβο από τον περιγυρο: Θα πάει τετράδα, όχι θα πάει πεντάδα, όχι θα είναι εξάδα, α να προλαβαίνει την τετράδα, όχι ρε γαμώτο πάει αυτό, πάμε εξάδα, τρέχουμε τώρα για οχτάδα. Αυτό γίνεται όλη τη χρονιά στους πράσινους.
Μια ομάδα για την οποία ακούγεται το… Τώρα θα δείτε! Έτσι χτίζονται άλλες καριέρες, τρομερά ασήμαντες, όχι όμως και πορείες ομάδων. Έτσι πουλάς εκδούλευση. Δεν βοηθάς…
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται στόχο. Χρειάζεται προπονητή που θα μείνει ΧΡΟΝΙΑ στην ομάδα (όπως έχει μείνει ο Λάσο) θα έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα και θα στηριχτεί. Κι αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από μια πρόκριση στα πλέι οφ που δεν θα έχει νόημα. Γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτε παραπάνω.
Προς το παρόν αναμένεται η….αλλαγή της ομάδας. Με όλη μας τη ψυχή να ευχηθούμε να συμβεί. Όμως, πόσες είναι οι ελπίδες; Ο Παναθηναϊκός δεν άλλαξε τόσο καιρό και θα το κάνει τώρα που φτάνουμε στον Μάρτιο;
Έχει βρει σταθερές στο παιχνίδι του; Έχει βελτιωθεί σε κάτι; Πως ακριβώς θα αλλάξει; Με το πάτημα ενός κουμπιού;
Διαβάστε όλα τα μπλογκ του συντάκτη εδω
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram