Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να νικήσει την πρωτοπόρο της βαθμολογίας, Μπαρτσελόνα την οποία έφτασε στα όριά της και τελικά έμεινε με το παράπονο!
Πόσοι πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε όχι απλώς να νικήσει αλλά και να κοντράρει την Μπαρτσελόνα; Μοιάζει με χρύσωμα του χαπιού αυτό που λέμε αλλά δεν είναι. Η ήττα είναι ήττα, ποτέ δεν αντιμετωπίζεται με πανηγυρισμούς. Όμως θα πρέπει να διαχωρίζουμε τις καταστάσεις.
Υπάρχει η ήττα που προέκυψε από κακή ως αδιάφορη εμφάνιση. Υπάρχει κι αυτή όπου μια ομάδα έδωσε τα πάντα, πάλεψε απέναντι σε αντίπαλο που αποδείχθηκε (και είναι) ανώτερος αλλά και στις δικές της αντιξοότητες.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να έχει ο πρώτος του σκόρερ 1/8 σουτ και -8 στην αξιολόγηση. Κι εφόσον σπάνια καλύπτεται αυτό (του Μέικον) τότε οι επιλογές γίνονται ακόμα λιγότερες.
Η προσπάθεια παραμένει αξιοσέβαστη, στον αγώνα με την Μπαρτσελόνα. Ο Παναθηναϊκός την έφτασε στα όριά της και στο τέλος έμεινε και με το παράπονο ότι μπορούσε. Τι του έλειπε; Λίγη ευστοχία και λίγα ριμπάουντ, ειδικά στην 3η περίοδο!
Όταν η Μπαρτσελόνα πέτυχε τους 11 από τους 27 πόντους της από επιθετικά ριμπάουντ. Και ο Παναθηναϊκός, στο ίδιο διάστημα είχε 0/6 τρίποντα. Παρεμπιπτόντως στο τρίτο διάστημα τα ριμπάουντ ήταν 14-4 υπέρ των Καταλανών που είχαν 6 επιθετικά ενώ οι πράσινοι… 2 αμυντικά! Αυτό τα λέει όλα. Οι φιλοξενούμενοι πήραν 15 πόντους από δεύτερες επιθέσεις. Τους 13 απ’ αυτούς στο δεύτερο ημίχρονο.
Παρότι δεν έβρισκε σκορ, ο Παναθηναϊκός παρέμενε μέσα στη διεκδίκηση της νίκης. Κι ας πέρασαν 22 αγωνιστικά λεπτά (!) και 0/11 τρίποντα μέχρι να βρει στόχο (με τον Νέντοβιτς για το 75-81) έξω από τα 6,75 μέτρα!
Οι πράσινοι είχαν 49 πόντους στο ημίχρονο, 19 στα 18 λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου και 14 στο τελευταίο δίλεπτο της αναμέτρησης!
Κι αν ο Οκάρο Γουάιτ δεν είχε χάσει μια από τις τρεις βολές του ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Πολλά «αν» μαζεύτηκαν βέβαια και με αυτά δε γράφεται ιστορία.
Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες δυνατότητες. Εφόσον παίζει στο 100% μπορεί να έχει κάποια αποτελέσματα και μια καλή εικόνα. Σε γενικές γραμμές, όμως (κι αυτό δεν είναι γκρίνια αλλά ρεαλισμός) το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Η έλλειψη στην περιφέρεια φωνάζει μαζί και η παντελής απουσία περιφερειακού σουτ από τη θέση 4. Οι πράσινοι πάλεψαν, χίλια μπράβο αλλά η αλήθεια δνε κρύβεται.
Και κάτι τελευταίο. Η διαιτησία φυσικά και δεν ήταν καθόλου καλή για τον Παναθηναϊκό. Αποκορύφωμα ήταν η φάση με τη λαβή του Λαπροβίτολα στον Νέντοβιτς αλλά… όπου φτωχός και η μοίρα του. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια και περισσότερο βολεύει τον Παναθηναϊκό να κοιτάξει μπροστά παρά να αναλώνεται σε συζητήσεις που δεν έχουν νόημα. Εκτός αν έχει λύση.