Ο Παναθηναϊκός υπέστη τη 10η συνεχόμενη ήττα του από τον Ολυμπιακό και βέβαια είναι απόλυτα λογικό- με βάση και το παρελθόν- να περιμένουμε αλλαγές.
Τι είδους αλλαγές, όμως; Και σε τι ακριβώς θα ωφεληθεί ο Παναθηναϊκός απ’ αυτές αφού για να γίνει στροφή 180 μοιρών θα πρέπει να δούμε άλλη ομάδα! Έτσι απλά.
Για την ακρίβεια να δούμε μια κανονική ομάδα. Κι εδώ είναι το μεγάλο θέμα που έχει ο Παναθηναϊκός από το καλοκαίρι, όταν έρχονταν- έρχονταν κι έρχονταν παίκτες αλλά κάμποσοι αναρωτιόμασταν για τη «χημεία» της ομάδας: Αν τους εξετάσεις έναν προς έναν δεν είναι κακοί παίκτες, αλλά σίγουρα δεν είναι «συμβατοί» μεταξύ τους.
Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός που βαραίνει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τον Αργύρη Πεδουλάκη (αυτός επέλεξε να αποδεχθεί το ρόλο αυτό) που είναι ο τεχνικός διευθυντής, άρα ιεραρχικά φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, έκανε όλη τη ζημιά.
Τα έχουμε ξαναγράψει και ειδικά για τον τρόπο επιλογής των ξένων παικτών (αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει οχτώ, με τον Άντριους που ακόμα δεν έχει φύγει, αλλά διαθέτει κενά) για την «γυμνή» frontline για τη μη δημιουργική περιφέρεια, για τα αμυντικά ζητήματα.
Και δευτερευόντως τον Ντέγιαν Ράντονιτς ο οποίος- δε γίνεται να μην- έχει δει ότι αυτή η ομάδα δεν ταιριάζει στη δική του «φιλοσοφία» όπως τουλάχιστον την είχαμε συνηθίσει ως τώρα. Και δείχνει ότι αποδέχεται τη μοίρα του, να στέκεται ανήμπορος να αλλάξει το παραμικρό κι απλώς να διατηρεί τη θέση του.
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς έκαναν ο Μαυροβούνιος και οι συνεργάτες του για να εμποδίσουν τον Ολυμπιακό να κάνει ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ! Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Ούτε στον Ολυμπιακό δεν περίμεναν ότι θα έβρισκαν τόση άνεση στο ΟΑΚΑ!
Με 28 ασίστ για μόλις 10 λάθη, με 95 πόντους «χαλαρά» (και 53 στο ημίχρονο με 26+27 ανά δεκάλεπτο), με 70% στα δίποντα, που ακριβώς προβληματίστηκε ο Ολυμπιακός;
Ασφαλώς και θα μας πείτε ότι πρωτίστως ευθύνεται ο ιδιοκτήτης, δηλαδή ο άνθρωπος που τους επέλεξε.
Δεν είναι παράλογο αυτό, όμως από τη στιγμή κατά την οποία εκείνος διοικεί, δε γίνεται να απομακρύνει τον εαυτό του, αλλά να λάβει τις κατάλληλες αποφάσεις (όπως προανήγγειλε) προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση.
Προσωπικά δε βλέπω τι μπορεί να γίνει για να αλλάξουν ριζικά (διότι τέτοιες αλλαγές χρειάζονται) τα πράγματα στον Παναθηναϊκό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή.
Εκτός αν έχει αποφασίσει ο ιδιοκτήτης να βάλει εκατομμύρια (τόσα χρειάζονται) για να κάνει τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ αλλά και να πείσει έναν προπονητή top class ότι η νοοτροπία του συλλόγου άλλαξε, άρα αξίζει να έρθει και να πιστέψει ότι μπορεί να πετύχει πράγματα.
Δε μπορεί να επικαλείσαι μια ζωή το χρυσό παρελθόν, τα χρυσά αστέρια, όταν πλέον υπάρχει τουλάχιστον μια γενιά που δεν τα έχει ζήσει ή δεν τα θυμάται. Αν ήταν έτσι στην Βαρέζε θα έπαιζαν όλοι οι μεγάλοι αστέρες που ήρθαν αργότερα.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το «φύγε- έλα» είναι πολύ εύκολο να το λένε οι «απ’ έξω» αλλά οι «από μέσα» θα πρέπει να πληρώσουν εκατομμύρια για αποζημιώσεις ή αμοιβές.
Σε πρώτη φάση ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει και ποιο είναι το πλάνο του. Αλλά και να το στηρίξει.
Αλήθεια, με βάση τα παραπάνω (για αποζημιώσεις και αμοιβές) δεν είναι κρίμα να έχουν φύγει τόσα εκατομμύρια «μη παραγωγικά και δημιουργικά» για την ομάδα; Είναι δυνατόν κάθε χειμώνα να τρέχουν στον Παναθηναϊκό να διορθώσουν τις γεμάτες ανισορροπία κινήσεις του καλοκαιριού; Κοστίζουν αυτά, μεταξύ όλων των άλλων.
Είναι δυνατόν να έχουν έρθει τόσοι παίκτες το καλοκαίρι και τελικά ο Παναθηναϊκός να έχει «μονόδρομο» το «ένας εναντίον πέντε» του Μπέικον; Δεν έχουμε κακή κουβέντα για τον Αμερικάνο, αλίμονο, και φυσικά μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δυσκολότερα θα ήταν (όπως και ήταν) τα πράγματα χωρίς αυτόν.
Δε γίνεται όμως το ένας εναντίον όλων του Μπέικον να αποτελεί κανόνα στο παιχνίδι σου. Ναι, είναι αυτός που θα πάρει την ευθύνη, που θα έχει τη μπάλα όταν «καίει» που θα αποτελεί σημείο αναφοράς. Αυτά τα ξέρουν στην ομάδα, αλλά φορτώνουν και στον Αμερικανό πολλά περισσότερα πράγματα.
Όπως επίσης δε γίνεται- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- να βρίσκεται ακόμα ένας «αποδιοπομπαίος τράγος» όπως συμβαίνει με τον Γιώργο Παπαγιάννη. Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Παναθηναϊκός από Έλληνες παίκτες (ο μόνος γηγενής επιπέδου) και με τον τρόπο που παίζει η ομάδα ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΟΗΘΑ. Έτσι απλά.
Σοβαροί να είμαστε, το ότι ο Παναθηναϊκός δε θα βρίσκεται στην οχτάδα ούτε έκπληξη αποτελεί ούτε και ήταν στόχος τα πλέι οφ της Euroleague. Ταβάνι ήταν! Αν θέλουμε να σκεφτούμε λογικά και όχι με βάση το τι έγινε το 2009 ή το 2011.
Όμως τείνει να εξελιχθεί σε δράμα το ότι για ακόμα μια χρονιά οι «πράσινοι» δε θα έχουν κάνει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως, δε θα έχουν δημιουργήσει «κορμό», δε θα έχουν προσέξει το μέλλον τους και παράλληλα θα έχουν φτιάξει ομάδα μιας χρήσεως (ξανά) χωρίς την παραμικρή λογική.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τόσα χρόνια δεν αντιλήφθηκε κανείς τη διαφορά της «κανονικότητας μέσω κρίσης» και τη μπέρδεψε με την «κρίση ως κανονικότητα».
Επίσης όπως δείχνουν τα πράγματα για ακόμα μια φορά δε θα τελειώσει τη σεζόν ο προπονητής που την άρχισε. Μόνο δύο φορές την τελευταία δεκαετία συνέβη αυτό: Με τον Πεδουλάκη (2012-2013) και με τον Πασκουάλ (2017-2018).
Αν οι «πράσινοι» θέλουν πραγματικά να βρουν έναν προπονητή που θα εμπιστευτούν για το πλάνο τους, τότε ας αναζητήσουν μια ισχυρή και ικανή προσωπικότητα, ας του δώσουν το αγωνιστικό εν λευκώ χωρίς «τεχνικούς διευθυντές» και επικοινωνιακές φιοριτούρες ώστε να βαπτίζεται κρέας το ψάρι κάθε καλοκαίρι από τους πρόθυμους. Κι ας έχουν υπομονή. Έτσι χτίζονται οι ομάδες όταν δεν υπάρχουν τα πολλά εκατομμύρια του παρελθόντος.
Τα υπόλοιπα- θα μου επιτρέψετε να πω ότι- είναι για λαϊκή κατανάλωση. Σκεφτείτε μόνο ότι ακόμα μια χρονιά πάει να γίνει «χαμένη» αφού δε θα εγγυάται το μέλλον.