Ο Πανιώνιος, ο Δάλλας και η σκληρή πραγματικότητα

«Ο Πανιώνιος είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν». Ο Δημητρός Δάλλας στον οποίο ανήκει ιστορικά η φράση, έκανε τα πάντα για να αναβιώσει η ομάδα μετά τον ξεριζωμό από την Σμύρνη. Και τα κατάφερε.

Ο τωρινός Πανιώνιος ζει δύσκολες στιγμές… Και το θέμα είναι αν περίπου έναν αιώνα μετά τα λόγια του Δάλλα, μπορεί να παραμείνει ιδέα. Να γαλουχηθούν τα νέα παιδιά με τις αξίες των προγόνων τους και την ιστορία. Θα είναι πολύ όμορφο, αν τελικά συμβεί. Θα είναι όμως και πολύ δύσκολο να συμβεί.

Είμαστε στο 2020. Και στην εποχή του ρεαλισμού.

Η κατηφόρα της ομάδας μπάσκετ στα τοπικά (μετά την ποδοσφαιρική που θα παίξει στην Γ’ Εθνική) ήταν μάλλον αναμενόμενη. Τα τελευταία χρόνια κρατιόταν με τα… σωληνάκια. Όμως πάντα με ένα… μαγικό τρόπο κατάφερνε να παραμείνει στην Basket League. Μια χρονιά, παρότι έκανε τρεις ήττες στο τέλος, ήρθε… απρόσμενο αποτέλεσμα στην Αμαλιάδα. Την επόμενη έκανε μεγάλες νίκες…

Λες και κάτι την προστάτευε. Αλλά δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα.

Για διαφορετικούς λόγους, πότε ο Σταύρος Αλευρογιάννης (είχε την ομάδα το 2018) πότε ο Γιώργος Χριστοδουλόπουλος (την τελευταία διετία) τα… άκουγαν.

Ακόμα κι αν δεχτούμε (για την οικονομία της συζήτησης) ότι τα άκουγαν δικαίως, ακολουθεί η ερώτηση: Δεν υπάρχουν 10-15 επώνυμοι Πανιώνιοι να βάλουν από 5-10 χιλιάδες να τσουλήσει η ομάδα; 

Από τη χρονιά που αποχώρησε ο Ηλίας Λιανός, ο Πανιώνιος ζούσε την παρακμή. Ήταν θέμα χρόνου η κατρακύλα… Βρέθηκε στη Β’ Εθνική κι εκεί μια ωραία παρέα, έδωσε και τη ψυχή της (και τα λεφτά της). Μετά βρέθηκε ο Ίωνας Βαρουξάκης. Τον κάλεσαν δηλαδή…

Και μετά οι δύο προαναφερόμενοι.

Ο Βαρουξάκης, ο Αλευρογιάννης και ο Χριστοδουλόπουλος δεν ήταν ποτέ Πανιώνιοι. Ούτε κι έκαναν τους οπαδούς της ομάδας. Αλλά ακόμα κι αν τους εκτιμήσουμε «ανεπιθύμητους» στην Πανιώνια οικογένεια επειδή δεν εξέφραζαν τα ιδανικά της…  Αλήθεια, που είναι οι θεματοφύλακες για να προστατέψουν την ομάδα; Κανείς δεν… έκλεψε την ιδιοκτησία. Κανείς δε μπήκε από το παράθυρο

Τι θέλω να πω; Ότι όσο οι επώνυμοι Πανιώνιοι ήταν αδρανείς τόσο θα μεγάλωνε το πρόβλημα. Και κάποια στιγμή θα… έσκαγε η βόμβα. Όπως τώρα…

Θαύματα δε μπορούν να γίνονται κάθε μέρα. Ο Πανιώνιος δεν είχε υποστήριξη, πλέον δεν έχει ούτε γήπεδο, αλλά έχει προπονητήρια. Εκεί ναι, μπορεί να ρίξει το βάρος. Να φυτέψει το σπόρο και να περιμένει τους καρπούς.

Όπως σας είχαμε αναφέρει σε πρόσφατο ρεπορτάζ για την ομάδα (συνολικά) υπάρχουν 3.500 παιδιά στις Ακαδημίες του σε όλα τα αθλήματα. Εκεί είναι το μέλλον…

Και σ’ αυτό δε χωρούν αστοχίες. Ούτε μικρότητες (διότι υπήρξε τέτοιο περιστατικό, άσχετο με την κουβέντα μας) ούτε και εγωισμοί.

Ο Πανιώνιος πρέπει να ζήσει. «Να προλάβουμε το τρένο» που έλεγε ο κορυφαίος παράγοντας, ο οραματιστής Ανδρέας Βαρίκας. Κάπου εκεί ψηλά, μαζί με τον Μάκη, την Ελένη και τόσους άλλους από εκείνη την παρέα, θα έχουν δακρύσει με αυτό που έγινε…

Ο Πανιώνιος στα τοπικά; 

Αλήθεια, πόσοι κλαίνε εδώ κάτω; Ξέρω μερικούς αλλά δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους. Έδωσαν τη ψυχή τους όλες αυτές τις μέρες, είτε στα τηλέφωνα, είτε στα… inbox είτε παντού. Άνθρωποι που αδικήθηκαν.

Μόνο που αυτή τη φορά, αν ΔΕΝ είναι ενωμένοι, το τέλος θα είναι οριστικό.

Ο Πανιώνιος έζησε μετά τη μικρασιατική καταστροφή γιατί κάποιοι είχαν το μεράκι να τον κάνουν μεγάλο. Αυτό που συνέβη τώρα είναι δύσκολο, αλλά σίγουρα λύνεται.

Υπό προϋποθέσεις…