Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν απλώς ένας ηγέτης

Η 10^η Ιουνίου είναι μια ημερομηνία που δίπλα της μπαίνει το όνομα «Παύλος Γιαννακόπουλος» και θα σας εξηγήσουμε το λόγο.

Στις 10 Ιουνίου του 1971, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έγινε μέλος του Παναθηναϊκού. Στις 10 Ιουνίου του 1987, ανέλαβε τη διοίκηση του Παναθηναϊκού Α.Ο. με την εκτόξευση της ομάδας μπάσκετ να γίνεται πραγματικότητα.

Σας παρουσιάσαμε πρόσφατα το ντοκουμέντο με την επιταγή των 50 εκατομμυρίων με την οποία ο Παύλος απέκτησε τον έλεγχο του Ερασιτέχνη,

Και τέλος, επειδή η μοίρα είναι «παράξενη» στις 10 Ιουνίου του 2018 ο τεράστιος παράγοντας κι επιχειρηματίας, άφησε τούτο τον κόσμο και πέταξε προς τις πύλες του Παραδείσου.

Πλήρης ημερών, απόλυτα επιτυχημένος κι αναγνωρισμένος αλλά αναντικατάστατος. Ο Παύλος (με το μικρό του όνομα τον έλεγαν όλοι και τον σέβονταν) δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου, του παράγοντα, του επιχειρηματία που συναντάς συχνά.

Κατάφερνε να είναι πρόεδρος και πατέρας μαζί. Σε όλους. Είτε στην επιχείρησή του είτε στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν για τον Παύλο κάτι παραπάνω από την αγαπημένη του ομάδα. Ήταν το πάθος και η λατρεία του. Είναι γνωστές οι ατάκες του για το πώς αντιμετώπιζε την παρουσία του στην ομάδα.

Όμως ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε πολλά ακόμη που δεν τα συναντάς στους παράγοντες του σήμερα.

Η ομάδα του, ο Παναθηναϊκός ήταν ΠΑΝΩ από τον εαυτό του. Ποτέ δεν έβαλε τίποτα πάνω από τον Παναθηναϊκό και αυτήν ακριβώς τη λογική είχε περάσει σε όλη την ομάδα.

Δεν του άρεσε να τον κολακεύουν αλλά δεχόταν την κριτική. Και μάλιστα όταν αισθανόταν ότι αδικούσε κάποιον είχε το θάρρος να απολογηθεί. Ανθρώπινα και λεβέντικα. Διότι πρόκειται για πράξη γενναιότητας και όχι δειλίας.

Κατάφερε με ένα μοναδικό τρόπο να συνδυάσει τον ερασιτέχνη με τον επαγγελματία, κάτι που δε γίνεται να το συναντήσεις σήμερα. Όχι στο πρακτικό κομμάτι, άλλωστε οι εποχές έχουν αλλάξει. Στη ψυχή!

Έβαζε πάντα υψηλούς στόχους και κατακτούσε διαρκώς κορυφές που ουδείς (πλην του ιδίου) φανταζόταν ότι θα μπορούσε να φτάσει. Το πείσμα του και η επιμονή του, συνδυαστικά με το όραμα ήταν εμφανή σε κάθε του δραστηριότητα.

Είχε πάθος για την ομάδα του, ήθελε να νικά αλλά δε μισούσε τον αντίπαλο. Κι αυτό είναι το πλέον βασικό.

Είχε δίπλα του πάντα τους καλύτερους, διότι ήξερε ότι απ’ εκείνους θα έβρισκε την καλύτερη δυνατή συνεργασία. Δεν του άρεσαν οι «πιστοί υποτακτικοί» κι εκείνοι που του έλεγαν πάντα «ναι».

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφτασε τον Παναθηναϊκό σε επίπεδα απίστευτα και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Με κύριο χαρακτηριστικό ότι το ΕΜΕΙΣ βρίσκεται πάνω από το ΕΓΩ.

Σκεφτείτε μόνο αν υπάρχει κάτι που ΔΕΝ πέτυχε. Δύσκολο.

Η 10^η Ιουνίου είναι ημέρα μνήμης για ένα μεγάλο παράγοντα, ένα σπουδαίο άνθρωπο κι αναντικατάστατο.

Προσωπικά, επιμένω σε αυτό που είχα γράψει την ημέρα του θανάτου του: Όταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε τον Παναθηναϊκό, ονειρευόταν την ομάδα του Παύλου Γιαννακόπουλου.