Κλείσαμε ένα χρόνο που ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν βρίσκεται κοντά μας. Να πω ότι το κενό του δεν είναι τεράστιο; Δεν πρόκειται να το πω, γιατί είναι. Και το βλέπουμε συχνά στον τομέα όπου δραστηριοποιούμαστε οι «μπασκετικοί».
Ο Παύλος δημιούργησε μια αυτοκρατορία, όχι μόνο εντός αλλά κι εκτός συνόρων που ήταν σαφώς δυσκολότερο, με υπομονή, σύνεση, αυτογνωσία και με αγάπη. Η κινητήριος δύναμη ώστε να εγκαταστήσει τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό στην κορυφή ήταν η αγάπη για την ομάδα του και όχι το μίσος για τον αντίπαλο.
Ηταν ο τελευταίος (όπως και ο αδερφός του, Θανάσης) μιας γενιάς παραγόντων που πλέον δεν υπάρχουν. Το μίσος είναι κυρίαρχο στη σύγχρονη εποχή. Τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που δεν εξέφραζαν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του Παύλου, επίσης… Προσωπικές επιθέσεις δεν έκανε ποτέ.
Γι’ αυτό άλλωστε ήταν αγαπητός και στους αντιπάλους, όχι μόνο εντός αλλά κι εκτός συνόρων. Διότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά εμπνέεται. Την αγάπη του κόσμου την κερδίζεις, δεν την επιβάλλεις ούτε και μπορείς να την «εκβιάσεις». Η το έχεις ή δεν το έχεις.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ενσαρκωτής ονείρων
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, είχα γράψει ότι ο Γιώργος Καλαφάτης, όταν ίδρυσε τον Παναθηναϊκό, σίγουρα είχε ως όνειρο να φτάσει η ομάδα εκεί που την έφτασε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Αλλωστε το όνομα του Παναθηναϊκού έφτασε στα πέρατα του κόσμου όταν ο επίμονος και πεισματάρης πρόεδρος έπεισε τους πάντες ότι ακόμα και τα… αδύνατα είναι εφικτά.
Ο Παύλος δεν κέρδισε, απλώς, τίτλους. Δεν έκανε τα δύσκολα να φαίνονται απλά και καθημερινά. Εξασφάλισε την υστεροφημία του και σίγουρα με όσα έχει πετύχει είναι μακράν ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του Παναθηναϊκού αλλά και του ελληνικού αθλητισμού.
Οποιος θέλει αλλά και μπορεί να ακολουθήσει τις αρχές του, σίγουρα θα πετύχει. Απλώς να ξέρετε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο…
*Το άρθρο του Νίκου Μπουρλάκη δημοσιεύτηκε στην σελίδα 2 του Sportime την Δευτέρα 10/6/2019
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook