Ο Στέφανος Τσιτσιπάς κατάφερε να καθηλώσει στους τηλεοπτικούς δέκτες ακόμα κι εμάς που ουδεμία επαφή έχουμε με το τένις. Κι έστειλε το μήνυμα
Μα κυρίως ο Τσιτσιπάς μας έκανε να αγωνιούμε μαζί του και να τον χειροκροτούμε με θέρμη στο Roland Garros. Γιατί; Διότι πολύ απλά αμφισβήτησε τον κορυφαίο. Διότι ακόμα κι όταν πιστεύαμε στο πέμπτο σετ ότι ήταν έτοιμος να πέσει, εκείνος αντιστεκόταν με δύναμη. Το πίστευε κι έδινε ό,τι είχε μέσα του.
Είναι αυτή η γήινη πλευρά του υπεραθλητή. Να σε γεμίζει με συναίσθημα, με θαυμασμό. Να βλέπεις τη δύναμή του και να αισθάνεσαι ότι είσαι δίπλα του. Και κυρίως να μην είσαι πανηγυρτζής, δηλαδή οπαδός της νίκης. Αλλά να αντιλαμβάνεσαι την προσπάθεια ενός παιδιού που σιγά- σιγά βλέπει τις θυσίες του να ανταμείβονται. Να βρίσκεται στην κορυφή και να ετοιμάζεται να αρπάξει το θρόνο.
Τα κλισέ του στυλ «δεν πειράζει» και «όχι δάκρυα» δεν είναι τίποτα παραπάνω από… να ΄χαμε να λέγαμε! Και τα δύο αυτονόητα είναι. Η ουσία είναι ότι ο Τσιτσιπάς απέκτησε ισχυρότερο κίνητρο. Να πεισμώσει, να συγκεντρωθεί και να γίνει ο επόμενος Τζόκοβιτς. Τον πίεσε, τον δυσκόλεψε, τον αμφισβήτησε. Φυσικά και μπορεί να είναι ο επόμενος. Είναι φιλόδοξος, δουλεύει και δεν επαναπαύεται στο ταλέντο του.
Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε θαυμάζοντας τον Μπιόρν Μποργκ, την Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, την Κρις Έβερτ Λόιντ, τον Ιβάν Λεντλ, τον Τζο ΜακΕνρο κι άλλα ιερά τέρατα του τένις, ήταν αδιανόητο ότι θα βλέπαμε κάποτε αθλητή ή αθλήτρια από τη χώρα μας σε αυτό το επίπεδο. Αυτά τα δύο παιδιά, ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη ήρθαν στην ίδια εποχή να πετύχουν το αδιανόητο.
Εκείνο που οφείλουμε είναι να είμαστε δίκαιοι απέναντί τους και να τους στηρίζουμε. Είναι πολύ μεγάλα ονόματα και τους αξίζει ο σεβασμός. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα γίνεται κριτική. Και προφανώς οι αυτόκλητοι συνήγοροι που θυμούνται να επιτεθούν σε όσους τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για το… Ντουμπάι ή τα Harrods, οφείλουν να είναι περισσότεροι προσεκτικοί. Στο κάτω- κάτω δεν προσφέρουν και καμιά σημαντική υπηρεσία.
Κριτική δέχονταν και ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Πελέ και ο Ρονάλντο και ο Μπολτ και όλοι! Γιατί πέτυχαν; Μα ακριβώς επειδή ήταν προσηλωμένοι στο στόχο τους και δεν ασχολούνταν με το ποιος τους γράφει υπέρ ή κατά! Σε τελική ανάλυση οι περισσότεροι… υπέρ, εμφανίστηκαν μετά από νίκες. Τον αθλητή τον θαυμάζεις συνολικά όχι για τις νίκες του.
Απ’ εκεί και πέρα υπάρχει άλλη μια σημαντική υπηρεσία που προσέφεραν ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη.
Το ότι όλο και περισσότερα παιδιά ασχολούνται με το τένις… Μοιάζει με τσουνάμι, αν ρωτήσετε υπευθύνους σε ομίλους αντισφαίρισης. Όχι απλώς γράφονται νεαροί αθλητές αλλά υπάρχουν και δεκάδες εγγραφές σε λίστα αναμονής.
Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από κλισέ εκφράσεις και κούνημα δαχτύλου σε όσους εκφράζουν άποψη.
Και κάτι τελευταίο για όσους συγκρίνουν το ’87 με την επιτυχία του Τσιτσιπά με την Σάκκαρη. Ανεξάρτητα από το ότι το ’87 είχε τίτλο. Ανεξάρτητα από το ότι δε συγκρίνεις ατομικό με ομαδικό άθλημα.
Το ’87 υπήρξε η προσθήκη του Γκάλη δίπλα σε παίκτες που είχαν βγει από συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη έφυγαν από την Ελλάδα καθώς δεν θα μπορούσαν να έχουν εδώ την ίδια εξέλιξη…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ